не (чест.) - гледа (гл.)

Седевме уште долго. Тоа, пак тоа. Истите разговори- истите одговори. Излез не гледавме никаде. Целата вечер беше загубена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На мајка ми, која повеќе не гледа, мојот татко би сакал да ѝ ја чита книгата на македонски, нејзиниот мајчин јазик, единствениот со кој се служат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За секое семејство е предвидена по една соба. Практично, не гледам место за козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не гледам наталожен нов живот, само стариот слој се подлижал.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Вистина, некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се разбира, претеруваше, но јас го оставав да живее со таа мала фиксидеја, зашто не гледав ништо особено лошо во тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никола Поцо вели: „Некој ќе рече фала, друг ќе заборави да рече, но јас не гледав на тие работи“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имав среќа со инженерот кој добро ја контролираше работата и кој, и кога ќе се појавеше некој застој заради големо дрво, или карпа, ме тераше да не гледам на тоа како на голем проблем, дека машината и неговите луѓе тоа ќе го совладаат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да не гледал на тие работи немало ни да забележи дека имало и такви и такви, кои рекле, и кои не рекле фала.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- „Пусто добро, не гледаш, Миќо има поголема нога од тебе, а чевлите му се помали од твоите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не гледаш оти овде се зборува за аеропланите?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тоа го изговорив не со револт, не како оптужба, го изговорив со еден тон на итрец, што само се правел на будала, се преправал дека не гледа како сакаат да го насамарат другите, ги остава да чинат што намислиле, а в душа надмошно им се потсмева, и еве со презир го погледнува предметот за кој се плетеле замки - новите чевли на нозете на Банета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не гледа тој смело и безобразно, не би си позволил да се накашла ниту би потфрлил некој збор со кого било, макар со Боцета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стариот мина со крупни чекори преку бавчата, не гледајќи каде гази, но сепак, тихо, како да ѝ се прикрадува со зла намера на куќата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не гледам – разоткривам. Си поигрувам со боите, во себеси танцувам, го сенчам просторот па со сонце го збогатувам.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Едноставно не гледав никаква можност да живеам од тоа што го работев и што ме интересираше.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но таа не ја крева главата и не гледа во канчето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Лангачот не гледа во нив: бара нешто за јадење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На врвот само легнав и не гледав, како другите, ни кон авионот ни кон ливадите, туку лицево го нурнав во влажната лединка и, зазбиван, ненаситно ја полнев устата со свежина што студено струјкаше низ тревата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тома ? - Нешто слушам - ништо не гледам. - Ме слушаш мене и ме гледаш мене: целиот во лузни од клинците со кои бев распнат.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
— И јас тоа се мислам, луѓе! Да дојдете со нас, треба цела Бабуна, Мукус, Крушевските планини и Пелистер да ги одите дури да ги фатите леринските планини.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, деца, како шо гледате и ние останаме баеги на куп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Нека го, нека, нека си а гледа господ неговата краста, немој нам да не гледа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да зема и јас некоа лиричка со лесно. Не гледаш, со работа тешко се вадат тие пустињи, та затоа и те прашам и моља ако имаш некој приател, земи и ти на твое име, прибери и, та ќе се врата по некој пазар и друг, ќе и прибера и ќе ти и броа паричките.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и чупалето не е некое чурук! Не гледаш? Како киска е накистено, младо, па не и ни некое грдомасно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како полабаво таму ми изгледа. Ова пустино Мариово зовре веќе од аскер. Не гледате? За три дена две сраженија имавме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Не е секој ден Велигден, Тодоре, не е!“ — почна да очајува, не гледајќи излез од тешката положба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А бре, ми оти... Ете оти: царшчината е нивна, нивна е и силата. Не гледаш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој не гледаше и не знаеше, но и кога знаеше не сакаше да знае, кој затворник за какво дело лежи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И откако ги испрати со најголема срдечност, му се фрли на Мирчета: — Море ќе нѐ земеш на душа со вакви твои пријатели, бреј! Не гледаш ли, пет души сме ти се обесиле на вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Убава работа, но каде се излегува од Катилана? — се затапкаа сите, не гледајќи некакви можности во предлогот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Немој бре Толе, не пусти го селото, бре брату! Не гледаш ли колкава сила нѐ налегнала па и ти сакаш да не дозапустиш! — молеа селските луѓе, но востаниците беа гладни и истоштени, а Толе им вети дека ќе најде леб оттаде река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одамна го имам намислено ова, ама сам, без вас сите, не се може.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ем децата ќе ги и изгледам, ем ти баре леб ќе се најадиш. Не гледаш гладна си секој ден".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И ви, гиздави момчета, Б'лгарчета градски, г'лтате ви думи, исто папагали, а не гледате как баба врели с'зли лиет.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Бојс, кој не гледа со рамнодушност на фотографијата од фронтот, како во слободен простор меѓу некаква уметничка верзија на „У-87“ и вистинска воена машина, не потпаднал ниту во едната ниту во другата реалност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Трубачот свири. Тој не гледа и не слуша повеќе ништо. И не мисли ништо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Никола ништо не слуша, ништо не гледа. Жената се крсти.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Гледаше како снимаат филм? - Не гледав, туку учествував во снимањето филм.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не гледаше друго решение.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Не гледај ме така, - рече Бојан. - Имам работа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште се обидуваше да не гледа многу црно на работите, сѐ уште очекуваше ноќеска небото да се доистресе, да се истури по земјата, правејќи простирка подебела од половина метар.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги отвора очите, сигурен е дека ги отворил и пак ништо не гледа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој не ги слушаше зборовите на Славчо. Можеби и не гледаше во ѕвездите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Војници не гледам, но гледам бункери, безброј бункери! - Оставете ги бункерите. Тие се празни. Без војници во нив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ПАНДЕ: Го минавме уќуматот, никого не сретнавме; стигнавме до Заптијаната, никого не гледаме...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не гледаш туѓи луѓе имаме на вечера?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Иване! Иване! Не гледаш? Се случува нешто!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Рози, мислиш ти дека ја не гледам дека ти не добро осеќаш?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Освен тоа, не гледаш ли дека се шегував со тебе? Каде ти е чувството за хумор?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зјапаше со празен и вкочанет поглед што не гледа ништо, зашто неговиот поглед беше свртен кон самиот себе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој трча по неа, како дете. Не гледајќи наоколу, може да падне во амбис.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Гледаш луѓето градат куќи, дворови шират, кафеани отвораат, печалат и на гробови ич не гледаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така при запалени боринки се собиравме во една одаја сите што бевме останати во селото, ги одврзувавме црните шамии, врз нив ги стававме кадрата на нашите дечки и ги гледавме, им шепотевме, а тие само не гледаа и не гледаа, а ние со шепот им зборувавме и со лесен допир, со прстите им галевме образи и чела, со болно навлажнети усни им бакнувавме очи, а тие само не гледаа и само молчеа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И на часовникот не гледам. Имам впечаток дека времето сѐ повеќе се смрачува, дека нѐ враќа назад.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Прифаќаат разговор и не гледаат настрана, туку право в очи, в лице.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Фак, тунел. Тек сега ништо не гледам! Како се вика на руски „сте чуле ли вие за сијалица“?
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Најпосле кога седнавме да вечераме тивко реков: - Тетка Рајна дојде со една непозната жена, не знам дали тебе те бараше и те дочека ли? - Не гледав во него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не гледај низ прозорците на коли кои успоруваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ти се приближи, на пример ако дојде на 10 стапки од тебе, речи, „Вешто ракувам со полуавтоматско оружје.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа така и направи. Стапнуваше на секоја втора, не гледаше надолу, но сепак ја слушаше реката одоздола како се мачи и се тресеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако наидеш на кучиња, оди полека, инаку ќе те бркаат. Раката нека ти биде врз чантата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон рече, „Одреди си шема. Стапни на секоја втора. Не гледај доле.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Овој мост е напуштен, нели?” го праша Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога се преселив да живеам сама, брат ми ми купи пиштол затоа што кога жена живее сама треба да знае да се одбрани. Нишани во колениците!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога двајцата зографи ќе побараат нараторот- поет да им ги ископа очите („за да не гледаме што уште ќе се случува“) јасно е дека авторот нѐ воведува во едно апокалиптичко финале: „Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трубат ангелските труби најавувајќи огнови, скрб и студ.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се сврте кон мене и со срдит глас рече: Зар не гледаш, зар не виде оти јас сум ангел, а не старица која чека душа да испушти, да се земјоса...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зар не гледате оти луѓе- сенки со сенка ве обѕидаа, оти луѓе- ѕверки ве сардисаа и ветрето ви го заробија и ангелите и виделината?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зар не гледате оти ве опкружува злоста и пакоста, ништожноста и подлоста?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зар не гледаш оти од мене извира и шурка тенка нишка подадена од Бога, која Тој ја испраќа само на избраните, кои носта иста болка, како неговата болка кон Идинородниот син - Јагнето Божјо.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И се пред очите на Христовите поклоници без Христа во себе, кои не гледаат во душите на верниците, туку во рацете и подавалниците.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зар не гледате оти ништо сте, заборавени, за потсмев оставени?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да беше иницијативата во востанието грчка или српска и да знаеја тие народи оти востанието ќе биде така силно, не гледајќи на никакви неблагопријатни прилики, ќе објавеа војна, па макар таа војна да се свршеше со полн пораз нивни.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа тој и не гледа вистински реформи – без сериозни зафати во економско-социјалната структура во Македонија, затоа не можат да го задоволат Февруарските реформи, како што не ќе го задоволат ни Мирцштегските, како како почеток условно ги прифаќа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
-Ако не бидеме бугарски шовинисти и пристрасно не гледаме на работите, не можеме да не констатираме оти во Македонија Бугарите не направија за нас Македонците ништо повеќе од тоа што го направија Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Велат, тука работеле луѓе. Јас не гледам никого. Скршените стакла на вратите се прекриени со стари весници.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Помогни тато, шепотам, помогни ми. Но не гледам и не слушам ништо од него, освен стисокот, а и тој е невидлив, обвивка од топол воздух.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од македонска страна, пак, тој можеше јасно да им порача на сите тие дипломати што со денови се среќаваа со него дека во моментот не гледа некоја партија што сериозно се ангажира во афирмацијата на мировниот процес, ниту меѓу албанските партии, ниту меѓу македонските, освен, се разбира, неговата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не гледајте во небесата со гневни солзи во очите, не молете се вашите душмани со ровја и чума да ја сетат силата Божја!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
НЕДА: Не. Не. Не гледај ме. (Сета се впива во неговата прегратка.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ИВАН: Ништо. Тероризмот не може без овие работи. (Ја повлекува напред и со шепот.) Зар ти мислиш дека јас немам очи и дека не гледам што станува и каде сме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не гледај ме така, ти се молам. Премногу крв имам на себе за да можам сега, токму во овој момент, да се откинам од нив.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не гледај ме така. Јас и ти сме единствено луѓе кога ги напуштаме оние што најмногу ги сакаме.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ТЕМНИЦА СЕ СРУШИ ВО МОИТЕ ОЧИ не гледам но видов во аголот на нашите средби капки солзи ко бисери бели а во нив две срца со аморни стрели и двајцата заљубени бевме...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Мачката му одговорила: - Не гледаш ли? Мене по стопати на ден ме тепаат, па не сакам да знам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еј, ѓаволе, му рече, зарем не гледаш дека е за тебе сѐ уште рано?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е страшно лице модро-пожолтено, на коешто горат очите, строги и полни со укор. Арсо не гледа на него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овој енергично му ја клаваше стомната в раце. - Донеси! Не гледај ме така! Трчај!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само ги спуштам завесите. Не гледам во небото, да не ме излажат ѕвездите. Па да залутам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И рече: „Дојде време да се убива брат со брата и никој да не гледа ни пријател, ни роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледа и не слуша... Напред!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти е, Роса, ѝ велам, не гледаш дека ќе се изгориш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ќе се испули окол-наокол во собата, Којзнае дали познава некој од нас, ама не гледа небаре качен на високо дрво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледаш луѓе да киснат опинци во јазот, да поправаат опути.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А човекот мој, не гледа дека ми се врти собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ти се собираат, ти се затвораат ко склопци. А и да се пулиш, ништо не гледаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бегам и од нив, бегам и да не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ангелот мој ништо не гледа, ништо не слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега и јас не гледам, му велам, сега е ноќ и никој ништо не гледа, - Е, фала ти што ми кажа, вели журчанчето, значи сега сме исто несреќни.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ами оти не гледам, му велам оти не знам кај одам?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како во некој плот се удирам во темницата. И не гледам ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа што не гледаше и тоа што одлета, рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш дека не гледаш надолу, туку некаде нагоре, во небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кравата и магарето се вртат кон нас и не гледаат ко роднини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Јон, стопанот мој, не гледа кој го турка, Тој натемаго, не гледа дека над голем вис го носи, над провалија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не гледај го во очите, ми вели Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Значи сум сонувал дека не гледам, вели, и излегува дека она што го сонувам е јаве, вели, а ова што е вистина е сон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледам ни кон кај ми отиде човекот, кај ми се загуби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паткам така со тетеравење, и некаде кај Стругарица гледам коњ. Човек никаде не гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама што е сега мојава работа? Гледам, а не гледам. Закопан сум, а не сум мртов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не гледа и дали свој човек ќе изгази.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како да не гледам, Лазоре, велам, кога толку жално рика.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
како ние да не сме го врвеле, ама не бре, кој може да нѐ запре, кога ќе те удри улавата мисла, полоша е од стечена суводолица и не гледа кај врви, што ќе откорне, што ќе забере, а босот уште ни вели, вратете се ако нешто не е о кеј, пак вратете се,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо друго не гледаш од сонцето. Дури ни куќите не се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Удирал и не броел. И не гледал каде паѓа изделканата јасенова гранка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Казната на џезата, на тој див закон (отсекогаш право на неколцина старци) да се глоби, дури и да се тепа и да се претепува виновникот па и со негова крв да се мие срамотата што му тежи на селото, ја зел во свои раце Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не гледај ме така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе го вратам во Кукулино“, рече Трипун Караѓоз. „Ќе го лекувам, ќе го исправам на нозе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не гледаше во никого кога праша чија е таа одмазда и бавно, безволно џвакаше живи тиквени семки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако не гледал во него, без причина наеднаш чувствувајќи мирис на бадем или на летно испарување на засечен афион, знаел дека тој држи нож во рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На умирање ми ја даде да му го споменувам името.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Чекајте, браќа“, викаше тресејќи се во огништето Никола Влашки: „Дајте и јас малку да им ги копам со нокти срцата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Коските му чкртаа. Над неговата глава студено блескаа ѕвезди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долго го врзуваше опинокот; најпосле ја зеде пушката и не гледајќи во тој, во чии зеници ќе сретнеше страв и омраза, му ја стисна раката на воденичарот. - Прости.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Третиот не ја симнува пушката од рамо. Молчи и во никого не гледа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А ако не гледа може да падне в бунар. Да се удави.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Одат тие по неа ама не гледаат дека нејзините нозе не допираат до земјата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Од неговите очи не гледаше веќе бик туку покорен и итар пес.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ти си далеку и ништо не гледаш. Како слуга покорен треба да одам зад секого.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ти простувам љубов моја, иако не гледам што треба да ти простам. Јас сум и само јас виновен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Гледаше, но како да не гледаше ништо. Не ни помислуваше да се врати во ресторанот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Седам горе како на чардак и не гледам ни бела мачка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич, штом дотрча до него, со зазбивтан глас почна да вика како ете тој спие и не му е грижа за ништо, не гледа како ограбуваат човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и сега, иако ја имаше поминато деветнаесеттата, понекогаш се плашеше од грубоста на татко ѝ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– Баш ме интересира, – велам – дали овде функционира водоводот? – Не знам – вели. – Оди право кон бифето. Јас по неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– ’Г-ѓице Хил, не гледате дека чекаат госпоѓиве?’ – ’Живнете, г-ѓице Хил, побрзо, ве молам!’
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И зар не гледате дека таквите ретки ќошиња за криење се користат само за обични пригоди, и тоа само од обичните умови; бидејќи во сите случаи на криење, сместувањето на скриениот предмет – сместувањето на тој редок начин – уште од самиот почеток може да се претпостави, а и се претпоставува; и според тоа, неговото откривање воопшто не зависи од проникливоста, туку од грижливоста, стрпливоста и решеноста на тие што бараат; а кога станува збор за важен случај – во очите на полицајците, за огромна награда – спомнатите особини, колку што е познато, никогаш не недостасувале.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Цела ноќ можеше да вика по нас, глупавиот пак да не имаше некоја друга работа, - беше слеп, не гледаше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Очите не гледаат зачудено; мртви се, не препознаваат ништо - ни секојдневие ни визии.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ете, зарем не гледате каде стигнавме со нашите „умни глави”, литературните и психијатриски беседници, поети појци, гатачи и видари.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За жал, како тргнала Европа во политиката, сега, во моментов не гледам светлина на крајо од тунело. Дај Боже да грешам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Секој обид за чистење на јазикот од семиотичките траги на Другиот во јазичната супстанција, води кон крвопролевање: Во еден од заклучоците на Татко и Камилски, беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се укажува и на балканското национал- лингвистичко слепило, кое не гледа дека: Балканците, поттикнати од пропагандата на новата Држава, го учат само нивниот национален јазик на училиште, но го игнорираат јазикот на малцинството крај нив и соседните народи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Од неговите очи не гледаше веќе бик туку покорен и итар пес.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јас не гледав граница меѓу едното и другото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Што да правам?“ пропелтечи тој, „како можам да не гледам што ми е пред очите? Два и два се четири.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку е лесно, помисли Винстон, да не гледаш околу себе и да поверуваш дека физичкиот тип утврден од Партијата како идеал - високи мускулести младичи и бујни девојки, русокоси, витални, изгорени од сонце, безгрижни - не само што постои, туку и преовладува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стрелката веројатно скокнала уште повисоко, но тој не гледаше во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И не гледај во мене. Само биди во близина.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во почетокот му беше потребен голем напор да не гледа во него, но гладот сега и беше отстапил место на жедта.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој запали друга ламба и, со свиениот грб, тргна бавно напред по стрмните и излижани скали и низ малото ходниче го воведе во една соба која не гледаше кон улицата, туку кон еден поплочен двор и шума од оџаци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговото олеснување кога ја виде беше толку големо што не можеше да се воздржи директно да не гледа во неа неколку секунди.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не гледам како може да се утврди времето.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека пловеа по преполните тротоари, никогаш сосем еден покрај друг и никогаш не гледајќи еден во друг, тие водеа необична конверзација во продолженија, која блеснуваше и се гаснеше како светилката на светилник, ненадејно прекината од приближувањето на некоја партиска униформа или од близината на телекранот, продолжена неколку минути подоцна од средината на реченицата, потоа нагло пресечена при разделбата на договореното место, и продолжена речиси без секаков вовед наредниот ден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Седнат малку зад неа вкосо, Лена не била сигурна кога тој гледал во екранот, а кога не гледал.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас забележував дека тој не гледаше во екранот со концентрација.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога таа ќе прашала нешто за она што гледале, тој не можел да каже ништо одредено. Како да не гледал ништо. И само се тргнувал!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не гледа во мене, но сака да зборува: Станувам и знам, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Што овој Свет чека да го спаси Краси се само со својте пердуви Не биди фарисеј лесноверен Не гледаш?
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Не гледа дека се спаси тој, тука жала за ајван...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И господи, боже мој, Верочка, помисли си: Лења е сега само неколку улици понатаму од нас и јас во мислите постојано натаму се свртувам и ништо не гледам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: Не гледам добро... Сѐ пак почнува да се заматува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од КСС, пак, објаснуваа дека во укинување на работничката книшка не гледаат ништо спорно, бидејќи сѐ ќе се евидентирало компјутерски, а работникот, секој месец, ќе добива компјутерски извештај!?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Чувствуваше дека на неа не гледаа како на човек еднаков на нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој непара го бакареше ни Велигден, ни Ѓурѓовден, не гледаше да извади некој грош, оти требаше, ете, и да „везе“, и да „плете" и да „ткае".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, бре, Ричко, — вели Андо — шут со рогат кога се бодел та и ние. Кој се бори со Чолакот, Билјарот, Шишето, Лазот и други? Не гледаш оти од ниј се раниме?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зарудел — не зарудел, он веќе не гледа ни во тебе, ни во мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Токо, тоа се стори шо се стори, гледај ми си и Доцо дечињата и барај ми си капа според ќелавата глава, та не гледај оти векот носиле фесови со пискули или дури и паларии. Тие глави се други глави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Петко се поднасмеа под мустаќ и му вели: — Море, побратиме, жеден коњ матна вода не гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој им зборуваше на „советниците“ што седеа на масата, но неговите пламени зборови достигаа до ушите на сите селани, дури и до ушите на оние што не гледаа — од сред чаир.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А веќе дека душата ја фрлив во ќенефот, тоа сега го гледам, но не гледам некој спас.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Зар не гледате дека седам на неа? зборува едно исушено човече.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не гледај долу во рекана Тоа си ти Ќе те испијат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Не гледај никаде Право в земи гледај Во утробата на оваа планина легни Длабоко закопај се Друг да се родиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Не гледај горе во гранкине Тоа си ти Ќе те исечат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
4. Сетики знаете дека има разни коали Има коали чауши и обични мали гладни коали Има коали со здрвени вратови Од сонување саде во една иста положба Има коали кои не гледаат ни централни ни споредни вести И ич бутур не им е заради тоа Коалата не е коала ако не грицка лисје од еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не стануваа веќе рано и не гледаа на работата со таква волја како порано; добитокот не го војвеа, ниту се грижеа многу за него, туку, како тој да им беше виновен: го тепаа, го колеа, го јадеа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Звуците што доаѓаат од под смогот стануваат бесмислени, но авторот сега во бучавата по слух распознава, иако не гледа, како возила се движат по Партизанска, по Орце Николов, по Илинденска и секаде вдолж и попреку покриениот град.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот не гледаше потреба лично да го сретне и да го интервјуира Еда Бранов од Битола.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Служењето војска за регрутот, особено ако е со здрав разум, каков што беше Едо Бранов, е мачна и понижувачка работа, принуден за целосно потчинување на нешто во што не гледаш никаква смисла.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се меневме. Неделните излети ги заборавивме, а ти не гледаше дека градот ме оковува во прав и чемер. И здодевност.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не гледа, знае: пилата бавно ја двои коската на два дела.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ѕвездите не гледаа од мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не гледаше, знаеше дека војникот има млако исфрлена, скоро невидлива оцртана брада.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не гледаш ли дека Германците влегоа во селото?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Тогаш ајде со нас! Што си тргнал сам! Не гледаш ли какви се времињата?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Их, бре синко! - изнервирано викна мајка му. - Остави го Дорчо, волкот нека го јаде! Не гледаш што стана? - Видов! - одговори Трајче
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Како да разговараш со некого - вели тој - а јас никого не гледам!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Првиот ден и првата ноќ штом ќе пристигнеше дома не гледаше многу во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јурнуваме кон градот со хеликоптерот и го поведуваме Тате на безбројни атракции за да му останат лицето и главата долу со нас и да не гледа на ниедна друга страна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Точно е дека бев одлучил Мирко Бунде да биде првата моја жртва.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И не гледам зошто би го менувал тој исказ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мајка ѝ намерно не гледаше натаму.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Следната ноќ, по долга и жестока партија што завршува реми, додека ги одбројувам секундите до заминувањето, трудејќи се да не гледам во тебе, го слушаме неговиот спокоен глас: - Марија и ти. Знам за вас.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не гледаш ли дека слушаме пренос, ашлак еден!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не гледаш ли како рипнале на мене како црни сотони од пеколот?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Не знае што да прави, станува, гледа кон градот.) Па... ќе ја свршиме, чорбаџи Теодосе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Вистина, татко ѝ е самарџија, ама што се вели зборот, не гледај го коренчето, гледај го цвеќенцето.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Ќе одам на амам, чорбаџи... А ти... ќе одиш на лозје?...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: А човек ли е кој пие смрдлива ракија и не гледа на чистота и личота човечка?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И онака нема ништо интересно тука, можам да ги кренам. Вака ништо не гледам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој се качува по скалите. Одмина и нема да спијам. Ајде, можам да спијам. 95“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Аман Викторија, ме прекинуваш! Не гледаш ли дека имам работа!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Може веќе и плачам, но вие не гледате.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Никифор гледа нагоре, а ништо не гледа. Само еден куп весници „Нова Македонија“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си бара пред сите, а не гледа никого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние се браниме, а тие идат, ништо не гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не гледај таму, ми вели Оливера, бегај да бегаме!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не гледаат дека главата само натаму ми бега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се повлекуваме со забрзан марш, што се вели, никој во никого не гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега веќе никој не гледа што правиме, не нѐ наслушува на кој јазик зборуваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
До никаде не гледаат од лутина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, јади, јади, му велат на Јане Мажовски не гледајќи во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја крие човекот да не се свртам нешто назад. Да не гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо друго да не гледаат, откако Сталин им ја растурил автономијата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не гледај во мене, ѝ велам, гледај во рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, дека заблудени со јадењето, не гледаме кај ни се истргуваат војниците, стражарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не гледаш дека цело време мука и блека, вели и ја стокмува устата да плукне, дупка да направи во снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тетка не гледа вака дете, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поднаѕираат луѓе, ама јас во никој не гледам, куц, куц.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не гледаат кај одат, но си ја тераат посоката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо од ништо не гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние ги чулиме ушите и се вртиме: нешто иде, а ништо не гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
колку патрони чеиз му донесе на Горачинов, ми велат, да имавме ракија, вели Горачинов, ќе ве викневме на блага ракија, и ќе фрлавме пушки, вели, свртете на друго, вели Ристо Коларов, здравувајте нѐ в образ, бацете ни рака, вели, не го погоди моментот, вели Горачинов, историскиот момент, ова не е свадба, туку свадбено патување, вели, дури си млад сѐ можеш да кажеш, што се вели, сѐ ти се може и сѐ ти прилега, и јас гледам како се стемнува и како цело небо ни слегло во морето, сосе ѕвезди и сосе месечина и си мислам дека сме тргнале по небото, сме се закренале на некоја пловидба меѓу ѕвездите, целата сум зашумолена и пренесена некаде, некоја голема умора ми се обесила на клепките, ми натежнала во коските, нешто гледам, а повеќе не гледам, како до половина да сум заспана, завлезена во сонот;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Освен да замижиш па да не гледаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае колку пати опомена: - Нова Годино, кралице на благогласините, не гледаш ли дека доаѓаме до големиот свет и оти во нас се насочени милиони љупопитни погледи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ниту една држава на Балканот не беше доволно важна за САД и не гледаа потреба да формираат таму своја амбасада или со неа да разменат амбасадори.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Согласно таквите процени на состојбите на Балканот, тие укажувале дека „пактовите и договорите, особено оние од ексклузивна природа“, би требало да го причекаат времето на стабилизирање на политичката ситуација и на воспоставување рамнотежа меѓу балканските држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се нагласувала и потребата таков договор да биде поддржан и од страна на "главните сојузници и другите заинтересирани влади".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Стејт департментот укажал дека воопшто не гледа благонаклоно на таа идеја од причина што за Бугарија, како непријателска земја, сега е неприкладно „да склучува договори или други меѓународни акти, во период кога таа е под контрола на Сојузничка комисија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Целокупната активност што се одвивала меѓу Југославија и Бугарија, а во која индиректно била инволвирана и Грција, при крајот на Втората светска војна за британскиот политички естаблишмент претставувала „конфузна ситуација“ во која тие не гледале некоја перспектива за регулирање на односите меѓу балканските држави во „оваа фаза“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
- Надвор! Зарем не гледате дека породувањето не е завршено! – ги бркаа гинеколозите развеселените жени, кои мислеа дека веќе се слави успешното породување на нивната пријателка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таму, зад нас, сѐ е во чад и пламен... оди и не гледај зад тебе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го откопча пагурчето од појасот, голтна две-три голтки, се исправи, пак погледна на старата, пушти долг чекор и кога се израмни со неа, врза збор: - Само кураж и макар што патот е правлив, ти сестро, оди пред себе и не гледај зад грб... Само кураж...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Се разбира дека имам и не гледам потреба да се лутиш... - одврати Барѕотас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие не гледаат луѓе, ами само знаменца, линии и стрелки и до нив не допираат човечките крикови на ужас...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зарем не гледаш дека ништо не се гледа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
МИХАЈЛО: Затвори ги очите. Затвори ги. (Евто ги затвора очите) Не гледај во мене. Не проверувај дали те гледам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И веќе не гледате кој што ви прави зад грбот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не гледај ме така. Ме мразиш? Фрли ми жива сода во очи. Класична љубовна освета.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ништо не гледате, ништо не слушате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Оди до вратата. Ја заклучува. Го става клучот во џебот.) Пасапорт вади, не гледај ме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Срам ми е. БОРИС: Не гледам. (Пауза) Дури сега ми делува. (Пауза) Го губам видот. (Пауза. Ги фаќа очите со прсти.) МАТЕЈ: Срам ми е. (Пауза) Срам ми е.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОЖО: Ти не гледаш перспектива. Не веруваш во утре!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Како да немаш што да облечеш, зарем не гледаш дека пантолоните ти се отпарани назад?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сељам аљукум! А не гледаше за себе, кутриот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не гледал ли дека утрото го сменува денот, а летото есента и зимата, а? Сега сме ние тука.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Една вечер, Тодора му рече: „Што се прчиш толку? Не гледаш ли дека имаш работа со мене?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, ако неговиот поглед не изразуваше чудење како кај луѓе што виделе многу и престанале да се чудат, или како кај оние што не виделе ништо па сѐ земаат за сфатливо и нормално, тој повеќе изразуваше тага премината во тапост, небаре не гледа во тоа што гледа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама тој не гледаше во тепачката. Гледаше во небото.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не гледаше понатаму од носот. Не гледаше дека таа колку што не го сакаше кога беше потулен, стопати по толку не го сака кога е вака напрчен.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Не гледаш? – свика татко ми. – Ни влакно од косата не ѝ недостига, а ти тука паѓај во кома, избезумувај се, баш ѝ е нејзе гајле за нас. – Срам да ти е! – ми се вдаде. – Оди легни си, не сакам ништо сега да знам, утре ќе разговараме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)