не (чест.) - замине (гл.)

Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
88. И овде Мисирков тргнува од најконкретните примери што ги знаеле и сите негови слушачи на предавањево пред МНЛД: Ниеден Бугарин од Бугарското студентско друштво не замина да зема учество во Илинденското востание, туку само некои членови на ТМОК – Македонци, па дури и Руси, некои од кои и загинаа во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Простете, погрешно се изразив. Помислив ако веќе некаде заминала, секако не заминала сама.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште Сатирот не заминал, човекот што праша се најде кај сопственикот на убиеното куче. Му вели: - Комшијата. Сигурно знам!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зошто патните торби не ме асоцираат на патувања туку на заминувања засекогаш, а никој во мојот живот не заминал, не отпатувал... само побегнал?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А многу луѓе не заминаа во Долнец и заради немањето асолен пат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се плашеше да ме испушти од погледот за да не исчезнам некаде во просторот, за да не испарам како водата што испарува, или да не заминам од Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Траеше една-две години, сѐ додека оној не замина пак во градовите да печали, како сите. ... Не спечали. Беше војна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој издржал, не заминал по своите кон Цариград, останал крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)