Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Менаџерскиот тим не нѐ информира. Ние работиме затоа што немаме избор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во спротивно да не нѐ вознемируваш на состанокот!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Родителите во тие денови не зборуваа за козите за да не нѐ вознемират и растажат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Фала му на Бога - знае често да каже Миртл додека во њујоршките квечерини пијат чај самите или со пријателите - во нашите животи не нѐ растревожија потресни настани”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се плашевме да не нѐ пресретне друга. За среќа тоа не се случи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Поскапи сте од лани! - им велам. На оваа забелешка не ни одговорија, се правеа како да не нѐ разбираат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не нѐ интересира што се случува во фармите, кланиците или кујните.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но не нѐ оставаат ни да мрднеме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Забележавме патрола само на ридон. Но далеку беа и не нѐ догледаа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И мораме да издржиме сѐ додека не нѐ повлечат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И затоа Коле не нѐ собира веќе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Извади кутија лорд, си зеде цигара, го покани Љупчо, а нас не нѐ покани. Љупчо веднаш му ја принесе запалката.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Најдобро ќе е да ме нема. „Утре ќе имаме проба.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Овие смислиле нешто неубаво - помислив и се исплашив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледаш што пишува кајмакамот? Да се вардиме да не нѐ испечат некоја ноќ живи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сефедин почна да го теши старецот: — Без гајле, мудур ефенди, без гајле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од кого велиш повеќе да се плашеме?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море оти, Толе, оти сине, да не си идиш, оти да не нѐ гледаш. Толку ли ти одмилеме, сине на мајка!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако не нѐ изгоре Толе — Паша ќе нѐ изгоре Бахтијарпаша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Овде, другари овде. Ако орманот не нѐ спаси, отидоме кај свети Петрета, — им советува Толе на сите раководители на пропаднатото востание и им ја покажува цуцката „Соколот" со густата елова и букова гора.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И продолжија да стрелаат обајцата насменка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но не излезе така лесно како што го предвидуваа тие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само ти, ти да не нѐ издадиш. — Тогаш да а прибереме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Наводно, во групата имало и женски, па да не нѐ уплашеле или да не нѐ испотепале.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Требаше да стигнеме вчера. Појдени сме уште од вчера утро. Но снегот не нѐ пушташе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Седнав во неговата река но внимавав да не нѐ повлече нејзиното дно.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Затоа нас Грчиштата не нѐ оставаат да си отвориме свои училишта и свои цркви,за да нѐ погрчат, вели Лазор Перуноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но татковата мисла ниту во еден момент не нѐ оддалечуваше од нашата родна земја, од нашето минато, од нашето враќање. Напротив!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ДЕПА: (на Анѓелета). Ти нафукај се убаво! Не нѐ гледај нас што нѐ чека ручекот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Со... со... со... здравје, ба... ба... бате, да... да... да си о... одиш... Да не нѐ за... за... заборавиш... (Го загрлува и го бацува).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Што да правиш кога земјава не нѐ рани...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: А, ах, хах!... Сиктер манџа! Убаво рече Депа да си одиме додека не нѐ истерале.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Веројатно и со лага или со еден вид принуда се послужил бидејќи помислил дека тоа е најдобар начин да ѝ ја истурка на девојката од мислите несигурноста и колебањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Војната остана зад мене“, рекол тој, „а ако сакаш да не нѐ престигне, качувај се!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, добро ни беше што не нѐ брка. Си седевме во колата, се труцкавме и се смеевме. - Стигнавме до реката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

По цел ден се слушаше нејзиното: - И - и - ш, к-р-р-р! И-ш... Нас не нѐ бркаше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Бев убеден, тој човек не нѐ сакаше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Двете раце му беа врзани. Тој и не нѐ погледна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ние, луѓето, покажуваме сѐ само кога знаеме дека никој не нѐ гледа; од таму доаѓа филозофијата на студената страст, на помиреноста со светот без очи и слепата судбина, стратегија која редовно вродува со невиден, чудесен плод кај публиката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем гласовите од првиот збор, мил, не нѐ потсетуваат на мајчина благост, на зборовите мајка и млеко, атик, зарем ги нема во зборот татко, кој е строг?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не, руските воени камиони не нѐ однесоа дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не поминуваше ни една недела а таа самата да не ни спомне што било за мајка ни, да не нѐ потсетува на нејзините особини за кои ѝ раскажувал татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никој не би можел да ме убеди дека таа не нѐ сака и дека не е загрижена за тоа како живееме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Револуцијата нѐ компромитира пред нашата влада и не нѐ претстави во добра боја пред европскиот свет.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

48. Не, браќа! Никаква конференција не нѐ спасува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Треба со него да се означи театарскиот простор, па после нека се осмели некој да каже дека не нѐ бидувало за театар.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беше една нерадосна сознајност за себе, онаа сознајност за тоа, дека не ти достасале сили, чии што никулец го носиме постојано со себе, заборавен, сѐ додека не нѐ изненади во една ваква утрина со својата нездржлива нараснатост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во фирмата не нѐ примаа повеќе на работа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не нѐ остава, не нѐ испушта од око.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се топат коските наши, омекнуваат и не нѐ крепат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ваму и господ не нѐ слуша, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пазарџиите веќе си отидоа, вели. ’ Рњос-мрњос, не нѐ пушта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И проверете да не нѐ стругнало некое од добичињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако ми се случи нешто, ќе знаете кој ќе ве води.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сечевме за да не нѐ сечат, зборувал Чучук-Андреј кој лежел сокриен во олтарот на најоддалечениот манастир. - И пак ни дојдоа до глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека нѐ држат нозете ќе одиме по нашите мажи. Потоа ќе појдеме кај валијата и ќе се жалиме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се плашиме да не нѐ нападнат, се плашиме од смрт. Душманските пушки не одбираат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Се заколнав и не сум одговорен само за својот живот туку и за вашите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секоја од овие можности има донекаде различни предности и недостатоци. Најмалку радикален чекор кон ублажување на забраната би било класирањето на дрогите по категории при што би се легализирале најмалку опасните.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Оттука не нѐ чуди фактот што евентуалната легализација на марихуаната ужива најширока поддршка, иако некои на тој список би го додале и хероинот. Австралискиот социолог Стивен Магфорд предлага марихуаната јасно да се издвои од кокаинот и хероинот така што би се пуштила во слободна продажба, додека сите други дроги би се продавале врз основа на лиценца.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Нас не нѐ бива за буна ни за бој, - не гледајќи во мене рече Додо. –Ние сме само покорни очајници.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сигурно не нѐ видел, сигурно беше едно од оние негови таинствени, големи скитничења...

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се правеше дека не нѐ познава.„ Го кубеше крајот на уларот и беше замислен. „Но сепак нешто станува.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во бившата СФРЈ којашто 40 години нѐ маваше во глава со паролата „ништо не смее да нѐ изненади“, денес навистина веќе ништо не нѐ изненадува. Маргина 36 41

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Веќе се согласивме дека не се согласуваме. Идеите не нѐ прават идеални, ниту верувањата верници.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Се доближивме до десната драперија затскривајќи се за да не нѐ фати светлината од уличните канделабри.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Долу, крај тротоарот наспроти нашата зграда, беше паркирано полициско комбе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нас не нѐ интересираат вашите глупави престапи што сте ги направиле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Здодевност... Никогаш не нѐ остава сами - интересно!

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

Ете, Митровден е близу, да собереме шо дал господ, па имаме и три куќи, сакате излезете вие, сакате да излеза јас, да не нѐ носат светот отпазар — напазар, — рече Стојо со тага на душата и длабоко се издиши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Море, како не нѐ бендисуа, невесто, — вели попот, — носи вамо, јас ич неќу ни тепции, ни јании.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја плати ми ти мене венчавката и владичкото, та тамо да си свршиме работа, да ве провенчам, нека е аирлиа, да се напиеме, да си повечераме шо дал господ, а да не нѐ гледа векот како на пазар да се пазариме и да се плаќаме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ошче утро рано в зори, ќе си тргнеме, ќе си појдиме да не нѐ разбира светот. Оти, ногу умишча, ногу грешки се прават.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И нас ако не нѐ би вода престори нѐ па секни, пресуши!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Земјо, зар не збунува присуството на таа жила што нѐ дели никојпат да не нѐ раздели?

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

По ветрометините и ветриштата не нѐ заспиваа завивајќи: Ил' со ножот ил' на него врати се!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Се браниме од секакви чинки Се браниме од лоши соништа И од лоши толкувачи се браниме А еве сега нѐ учат да се браниме и кога никој не нѐ напаѓа И којзнае дали ќе се одбраниме Ако Господ не нѐ варди и одбрани Првин од нашите сопствени лажни сонувачи И препродавачи на измислени соништа Кои не знаат дури и да танцуваат со соништата Без да им го повредат ’рбетникот од прекумерно стискање

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Како и да е, во тој замок-каде-и-да-е, една од забавите на исто така (како и господинот Сенка) непоимливо осамениот Призрак се бескрајните прошетки од скулптура до скулптура, од слика до слика, гледајќи го (осветлувајќи го!) сето она што, на некој начин, не може да биде тој самиот; т.е. доволно згуснат за да биде форма, доволно собрани тие честички светлина (од кои е составен господинот Призрак) за да биде целина, суштество, а не некој вид на вампир осуден на талкање меѓу мртви предмети.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Никогаш не нѐ напуштил, тој е на земјата!“, велат едни; „во најдобар случај, глупаци, тој е само над“, велат други.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тогаш ние не знаевме ни дека организацијата е бугарска а камо ли фашистичка. Тоа нас не нѐ интересираше. Нам униформата ни беше важна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Да не нѐ зборуваат луѓето“, се оправдуваше таа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Макар што му беше чуден и не толку разбирлив стилот на Горски, сепак Дримски покажуваше барем навидум особена доза на внимание додека го слушаше како зборува: - Историјата не нѐ милувала многу во минатото, но, и географијата не ни била дарежлива.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Зарем не нѐ мамеше природата да останеме, да векуваме во овие хармонични предели?

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Не нѐ виде, - рече Шишман уплашено.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Не нѐ виде, - потврди Србин и се извлече од масата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И многу кинвали имаше со земја покриени и се гледаше подолу едно златно езеро и се слушаше глас дека ништо не нѐ дели од затемнувањето Тоа беше ден на скитања.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

КРТОВИЦА: Ништо не кажува! МАЛИОТ: Да не нѐ игнорира, а?

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

КРТОТ: Јас сум јарец недодерец, Клин – дуп, клин – дуп, Заби имам теслатури, Дето дрпне месо касам, Клин – дуп, клин – дуп, Уши имам лопатури, клин – дуп, клин – дуп, рогове имам еглатури, дето бодна крв потече, клин – дуп, клин – дуп!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Не требаше да доаѓаме. Марс не нѐ сака.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Веројатно му припаѓаат на безименото стадо со кое ништо не нѐ сврзува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И покрај тоа што божем му припаѓаме на едно одамна моделирано братство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Горе, на свијокот: се проби во шумата сноп светлина од фарот на камионот предводник на колоната.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вели, по офанзивата на Грамос, иако не нѐ уништија, нѐ чека нова.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа и ми беше пријатен тој негов Русин, тој генерал, кој никогаш не нѐ посети иако татко ти постојано најавуваше дека сигурно ќе го доведе на оној негов боршч што го спомнуваше толку често, па јас напати и мирисот му го сеќавав.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вистина ти велам. Ете, од сите луѓе помеѓу Козаците и Русите за тој генерал Јенков најмалку имав слушнато, а сепак ми беше многу драг.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Множење со нула Не ме фаќа место, не сум овде во оваа одломка престорена во космос блудам и во отсутност преминувам « тегоба во тегоба » сѐ додека зборот не исчезне и тој ли осуетен, сетен анаграм сѐ додека повторно не се овоплоти - помалку алегорично, повеќе пародично - и не нѐ потсети дека меѓу двата света освен двата постои некој трет за некој друг не за нас за минус еден за минус два за минус сѐ додека не остане и не стане сѐ прааззззннноооо ОО 00 оо

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сртовите да не нѐ изневерат оти предолго пешачиме по нив не за да им ја ублажиме стрмнината но очите за да си ги тревожиме со штотуку окутрени глетки оние кои не го испуштаат првиот плач на човек кој ќе блуди оттогаш па натаму!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

— Нас, од порта надвор не нѐ попуштаат, ќе велат, глава не ни даваат да покажеме.