ќе (чест.) - игра (гл.)

Беше поставен помеѓу налозите на окупаторските сили и сѐ поголемите потреби на населението.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Господ нека ни е на помош”, помислуваше Лука Карер, не знаејќи каква улога ова јонско копно ќе игра во плановите на завојуваните страни.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Не може, не е ова отел, барајте си на друго место. - Како не може, - се спротиви подофицерот. - Значи ние надвор да останеме? Ќе нѐ пуштиш и ќе играш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И ќе беше играчка - плачка и голем срам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Што ако нѐ фатат? Па нели е тоа нешто како крадење?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Леле, ќе играме на копчиња!“ „Ама ќе се изненади Љупчо!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја насрчуваа: пак заедно ќе играме балет!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таа извадила од шифоњерот многу фустани од нивните мајки и ташнички, штикли, со кои ќе играат ’шмизли’ на поплочениот дел во дворот, под сенка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А за крај, откако стариот младоженец на мелодијата „Секс бомб“ ќе игра како Пинк Пантер околу старата млада, седната на столче на средина на подиумот со прекрстени нозе и обесени бутинки обидувајќи се со вештачката вилица да ми ја слече жертерката, јас ќе спремам стриптиз, како Ким Бесинџер од „9 и пол недели“, и, на песната „Нека ти остане само шеширчето“, ќе ги збеснам сите! Ете, така ќе биде!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
САВЕТКА: (убедливо). Море, кога ќе ѝ свирне вујко ѝ и оро ќе игра!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во тој миг Рада ја жегна срцето. Можеби и ќе доживееме стотка, но ќе бидеме сами, а таму некаде, не знам каде, други ќе играат со нашите внуци.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе играме брза географија запишувајќи ги соништата класифицирани во табелите.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
25. ГРЕОТА Е ДА ЛАЖЕШ, СРАМОТА Е ДА СЕ ЛАЖЕШ - таков грешник и бесрамник бидува артистот кога ќе игра ролја на некој гасподин важен кому што на овој свет сѐ му е и јасно и чисто...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Толкувачот пак му подвикна: - Море, кога ќе заигра дрвен господ, сѐ ќе кажеш и оро ќе играш!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Ќе одат на некоја претстава, ќе слушаат радио, ќе гледаат телевизија, ќе играат карти, ќе ги стават децата в кревет, и самите ќе заминат да спијат, како и секогаш.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Заинатено ги стигна децата и им се закани: - Само нека мине ова, па ќе видите дали ќе играм со вас!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
ТЕОДОС: Се фатила баба на оро, ќе игра. (Несигурно игра и подоцна Петрија му дава да го води, орото.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: Еј, де куме, деее!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Ќе играш машко, ѝ велам, и јас играм машко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По мене веќе се качуваат свирачите, играчите: тие што имаат нозе ќе играат ора и сиртаки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе играм, господе, си велам, валцер или оро?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе играш, ми велат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе играат, ќе пијат, ќе се веселат.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Си велам: ако на играчкиве не им најдам верна дружинка што ќе игра со нив, поарно да си умрам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Слободата на Македонија, за која Грција истури реки крв ние ја гледаме и преку искоренувањето на немилозвучните имиња и презимиња, а имињата на шуми, ливади, чешми, патеки, ридови и таканатаму гледајте што поскоро да ги смените со слаткозвучни грчки имиња, зашто во спротивно цела недела сред село мечка оро ќе игра...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако си вистинска балерина, ќе играш врзана, без раце и нозе, без музика, без рефлектори. Нема не сакам, нема не можам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЕВТО: Ќе чепкаш и оро ќе играш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КАЈМАКАМОТ: Што рековте ќе играме? ОСТОИЌ: Сосема ми е сеедно. ВЕЛКОВ: Мене исто.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А пак за џамијата, што велиш, ќе ја правиш, ќе ја правиш и оро ќе играш!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За попладнето имав договорено да играме „народна” со другарките на “Плавата уличка” и очај ме фати кога помислив дека тие ќе играат, а јас ќе треба да седам на тие наши глупи состаноци.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, што можев, таква ми беше судбината!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тие се како седумте џуџиња на Снежана? – праша таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа, кога огнот ќе згасне, и откако сите ќе си легнеме, троловите ќе се рашетаат насекаде и цела ноќ ќе играат, пеат и ќе си разговараат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сашо: Мирче, ајде да си играме. Мирче: Добро, а што ќе играме?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)