Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Причината ја гледа во пазарните услови на стопанисување и воспоставениот суров капиталистички систем, кадешто основата е интересот на капиталот, а не на трудот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Според неа, работникот мора да биде синдикално образован – што значи дека, преку соодветно синдикалното образование, тој многу полесно и поефикасно ќе се запознае со 157 своите права утврдени во законите и во колективните договори и истите полесно ќе може да ги оствари.6

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Само до пред 15 минути не ќе можеа 16 женски алапачи да те надзборуваат!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Духот: Не, не знам дали ќе можам, господару!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Што не кажеш нешто?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Станав познат, се стекнав со слава и не ми беше тешко со неколку илјади да ги поткупам гробарите да го откопаат и пренесат тука.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Морам тоа да го сторам инаку не ќе можам мирно да размислувам за ништо околу снимањето.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: А ако јас го допрам Чедо, дали ќе можам да правам чуда?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики бој, нè чека голема работа, а јас најпрвин морам да ја средам 132 okno.mk онаа курвештија.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зар никогаш не те воделе во кино?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ние Македонците умееме, ќе можеме да влеземе низ таа врата – ако треба со заби ќе ја отвориме, со остоумноста наша, така што рацете и нозете треба многу малце да сработат, како послушни извршители, активиртаниза целосно дејствување во овој меѓу – период.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Така, само откога ќе сме во состојба да го сториме тоа, да се вратиме со мислите кон нашето минато, ќе можеме светот и неговите мистерии да ги гледаме на поинаков начин, на еден друг начин поразлично од вчера, прецепција која обезбедува респект најпрво кон самите себе.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Најголемите непријатели се во нас самите. – Но ние нема да останеме со скрстени раце! – Ако решат да јурнат на козите, тешко ќе може некој да им застане на патот. – Ќе видиме, ќе видиме... – заклучи Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа значи дека само заедно сплотени, обединети со сите сили, селани, работници ќе можеме да изградиме фабрики, патишта, мостови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега и Сталин го нема. Без него, нели сме свои, ќе можат да донесат, едно, одгоре, ситно решение.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да забележав прв, сега јас ќе можев да ја имам предноста со која се здоби овој што клекна пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Можев чисто да ги обвинам дека ми го загадуваат воздухот во Републиката и со првата сосетка што ќе тргне по мојот пат да основам Балканска заедница во која тие ќе можат да бидат примени.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Поттурни го кон мене, - вели пискуљот, - на две да го расцепам на белки кога ќе биде двајца ќе може да основа и Црвен крст.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Да не беше изѕидан, ќе можеше“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги стокмив скалилата и ги уредив со камени плочи, толку ефектно и мајсторски што, откога камењата ќе фатат патина, со некого ќе можам да се пошегувам дека се од римско време, поминал божем Хадријан тука и ги изградил со својата инженерија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По толку години, брат ми ќе биде тука, во куќата во која сме растеле, и ќе можеме да се потсетиме на сите оние минати години, на луѓето и настаните, на нашата сиромаштија, на оскудицата која, во заедничкиот живот и топлата упатеност, се претвораше во доволност и радост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога ќе дојде Јован до три метри, си велев, ќе треба да му се придружам, а ќе можам ли? Тоа ме правеше напнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со што ќе работат овие луѓе ако си го продадат добитокот, од што ќе живеат и дали утре ќе можат да излезат во пресрет на власта. Тамам, рече султанот, аферим!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со неа покрај мене, овие луѓе не ќе можат да ми ја поткопаат смелоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега знаев дека до празникот, до кој остануваа само уште пет дена, не ќе може да се лее. Сеедно!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ја испрати до вратата, протоколарно, како што ѝ доликува на една таква организација, ја допре по рамото и рече: - Испратете г-ѓо едно писмено барање кое ќе може да се разгледува на ниво на управен одбор, па којзнае...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Поради тоа ќе треба самата да измислам некој нов термин, за некаква нова болест што ќе ме карактеризира само мене (хмм... којзнае дали ќе можам, дури и свински грип измислија), ... и јас, така да речам, ќе бидам основачот на таа болест.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

На амбициозното писмо, на кое Михаил се надеваше дека со сигурност ќе добие потврден одговор, наместо тоа доби едно цело досие со лекарски наоди од здравствената состојба на шимпанзото, што во терминологијата на Тајсон, беше knock down за сите негови надежи дека ќе може да го врати назад.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Знаеш, можеме да купиме куче, па секогаш кога ќе се шетаме низ паркот, ќе можеме да го поведеме со себе. (Морам вака ублажено да ја наметнам темата за детето).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Или, поточно дека постојано ќе можам да се вратам овде.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Град во кој ако во траење на просечен живот секој ден одиш во по два различни ресторани, теоретски ќе можеш да посетиш само една третина од постоечките ресторани.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се надевам дека нема да биде така, како што сите се плашиме дека може да биде.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се надевам дека ќе бидам овде.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Се надевам дека по десет години, без многу мистифицирање, ќе можам да го правам она што најдобро го знам.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Град во кој многу генијални уметници завршуваат како келнери по ресторани и барови.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ги затвори очите и ја почувствува нежната кожа и свежата полнота на неговите усни врз своите и едно смирување кое ѝ ги запре солзите, но предизвика и наплив на страст што ја тера да му ја префрли раката преку вратот и да ги стисне усните посилно до неговите, како толку силно да чувствува дека се создадени еден за друг што ѝ се чини дека, онака меѓусебно предадени, со усните што не сакаат да се одвојат, во свежата ноќ дишат заедно давајќи си еден на друг здив и нежност без која веќе не ќе можат да издржат, ни таа, ни тој. И навистина, што јас сум врзала човек не одвоил.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Зборува тивко и малку.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Затоа јас мислев свадбата да биде побрзо, но стариот остана на своето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Радоста ќе можеше да ѝ ја познаеш само по засјаените црни очи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе можат ли да го носат товарот на овие времиња?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И ќе го истовариме во Полска”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еден ден, над оваа нова пирамида од хрватски домобрани, кога најпосле ќе сфатиме зошто на нашиот хрватски интелектуалец толку му е мила и драга близината на моќниците, можеби ќе можеме за себе и за своите да замислиме некоја подобра иднина.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со други зборови автоматските машини ќе можат да ја преземаат информацијата што е складирана во електронските мозоци и да ја втиснуваат во објектите.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога имате намера да влезете во Истанбул, тоа не ќе можете да го сторите без да го пречекорите „Златниот Рог“, преку еден од овие монументални мостови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во раскошните Версајски дворци, кои фрапираат и по грандиозноста и по својата монументалност, чичеронот нè водеше многу брзо од еден на друг кат, од една во друга сала и, од сето она што го гледавме, во свеста остануваше само мислата дека еден ден ќе можеш да кажеш, ако запраша некој, дека си бил во Париз, и си го видел и Версај. Ништо повеќе од тоа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А објектите на Изложбата ќе останат само како спомен, што ќе може да се разгледува во архивските фотографски материјали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Работите малку се стеснуваат, и од објективни причини, не ќе можат да се прошират.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никогаш не ќе може да помисли дека „многуте“ реки се само водите на Јантра, која во едни делови на градот тече на север а во други на југ.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сметките покажуваат дека е добро преку летото да се ослободи „животниот станбен простор“, зашто од приходите на туристите ќе можат да се решат многу проблеми во домашниот буџет.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде луѓето настојуваат да оформат некое претпријатие, мало, самостојно, но да биде нивно и такво во кое ќе можат да дојдат до израз нивните иницијативи, слободата и свеста за самостојност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ќе можеш ли да ми најдеш нејзина слика? - праша Соколе тихо, а погледот му се управи молезливо на момчето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но сега, откако се изиграа неколку потези, тој гледа дека погрешно ценел - позицијата не му е никако наклонета, големо прашање е дури дали ќе може и да ремизира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Знам, - рече стариот. - Јас те прашам за сликата, ќе можеш ли да ми ја најдеш? Ако сакаш, ќе ти платам добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Така и со Соколета тој си го држеше овој начин, што сега несомнено олеснува да му пристапи: тој нема на сето да погледа така сериозно како што би сторил некој друг, изненадувајќи се можеби непријатно од необичната исповест, а и Соколе, барем во првиот момент, ќе може да ја претстави работата малку како на шега, како да е тоа некаква негова мимолетна бубица, а не длабока тревога.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Некаде каде што ќе можам да си го снимам својот вечен, непрестаен, доживотно краток филм.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Тогаш и јас ќе можев да го прифатам и да го направам свој составен дел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тогаш ќе можев да бидам сигурна дека таква ќе ме сакате.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе можам да си дозволам себеси да бидам само јас и нема да ми биде потребна никаква етикета.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе можеше да ме носи наоколу како кукла.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако вие можевте да ме засакате вистинската мене, ќе можам и јас.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пред другите се обидував да бидам поинаква одошто сум, за да им угодам. а и затоа што тоа (нејзиното јас) беше толку исполнето со омраза и разурнувачки потенцијал, што сѐ што ќе влезеше во него не ќе можеше да опстане.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Секоја група ќе ја предводи по еден од вас, поради тоа што патот и приодите добро ги познавате и лесно ќе можете групите да ги протнете низ бавчите и оградите ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од нашите, што работат таму ќе можеш нешто да дознаеш...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но сега не ќе можеш повеќе, И другите тоа ги очекува...“ - Хм, има ли потпис? - скокна полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но чекајте! Гледам: не ќе можам уште еден да испуштам, ѓавол да го земе!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Зашто, само така полесно ќе биде и подобро ќе може целта да се обвистини: ударот да биде ненадеен и силен.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Само да дојдеше ... Не знам кој враг ќе можеше да ја одбрани ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога ќе се случи тоа ти тогаш ќе можеш да речеш: камен си, светот израстува и врз твоите урнатини...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Поучуваше Гаудама Буда: Само кога би смогнал, сеедно на кој начин, да ја искусам силата - да се втројам и размножам себеси во еден и единствен - ќе можам да кажам дека светот не е она што му се открива на окото туку само она кое се чувствува и не збиднува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Сѐ зависи од отвореноста кон себеси, од искреноста со која ја прифаќаш или не - вистината која те опкружува и која има големи, крупни очи кои гледаат и отаде невидливото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ене сум јас, извикувам, ене сум, залепена метална плочка врз мермерот која не ќе можам да ја допрам.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Влатко ме тресеше од правта. „Не ќе може вака“, рече Дејко, “да го однесеме до амбулантата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Според планот и постапија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А колку се научив тој не е далеку од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, во онаа јама каде што се убија двајцата, ќе има за растребување, та после ќе можеш внатре — одговори Ѓузепо и му даде број на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Аскерот мора да напаѓа отворено, одоздола нагоре, и четниците ќе можат од заклоните да стрелаат и одозгора бомби да фрлаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако ништо друго, барем ќе може да избира вакви Катиња, Цветиња, Митриња, Достиња, кои ќе му се бендисаат, и ќе си ги држи на кулата за „своја душа".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мораме да се делиме. Олкава олелија не ќе можат селата да кријат и хранат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А ќе можам да земам и уште некоја стотица лири од овие ѓаури.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорѓија побара од Мисирлијата и Лесната веднаш да ги пренесат преку Црна кон Вепрчани Беловодица, за да ја фатат Бабуна, каде ќе можат да стапат во врска со прилепското раководство, бидејќи тие беа од тој крај — Ѓорѓија од Оревоец, а Глигур од Небрегово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што велите вие? Ќе можеме утре да подразбереме нешто од некого? Или да тргаме уште ноќеска?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сите гледенија што ги добив до сега ми ја подгреваа надежта, дека ќе можеме по него да излеземе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се водеа по тесното патче од Кучкин Камен кон Суши Кутол и се грижеа да ги заборават сите непријатности што ги поднесоа овие два три месеци, зафатени со таа општа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијар остана замајан од неуспехот. Ги испцу своите бимбашии, јузбашии, милазими и други нему потчинети офицери, та место да тргне утредента да ги гони востаниците, тој се зафати со пренесување на ранетите и закопувањето на истепаните двесте души аскер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако сме не можеле досега, ќе можеме отсега.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А бре, ми, којзнае. Ќе можеме да слезиме до кај Путурус, оти да не, ама дали ќе можиме пак да излезиме! — одговори расеано Андон.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Денеска троа утре троа — го поткопала реката и ене го, каменот се одвалкал. Така и ние.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

11. Кога виде Толе дека селата се наполнија со аскер, а и времето заклучи, народот војската го задржа во селата, јасно му стана дека не ќе може да презимува по меќанот — по колиби трла — како што правеше минатите години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А кој беше за Љуб Куле, Ада Кале, Диар Бекир, Ерзерум, Измир и други казнени заводи, им сочувствуваше и просто ги жалеше дека не ќе можат „ѓене да бујрумат" кај него додека се таму далеку.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Тестир ќе дадете на оваа песја вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Брзаа и трчаа да стигнат некаде уште послободни, уште посами, уште во поскришен честар, каде ни господ одоѕгора не ќе може да ги види.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијар може да биде замајан еден два дена, на третиот чекајте го по цело Мариово и Селечка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Побрзајте, — му рече, — јас денеска заминувам за Стамбол, та не ќе можам лично да ви ја свршам оваа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој знаеше дека сите овие чорбаџии располагаат со добри парички, та ќе може да ги уцени и да направи еден „алашвериш", како ги викаше тој своите подвизи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе можеш ли ти да се протутнеш преку Поле и да нѐ одведеш?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Кога еднаш ќе се закачи во музеј, сите ќе можат да ја видат силата на таа слика”, вели Yaguchi.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Отсега ќе можеш да јадеш и свинско и сланина без око да ти трепне - му рече Матновидецот на Здравко.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Бегството на кралот Петар II и југословенската влада во Велика Британија (јуни 1941) им давало надежи на истите дека со британска помош ќе можат да се вратат во Југославија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Бидејќи Кларк бил повреден и му била потребна медицинска помош својата мисија Perseverance ја препуштил на поручникот Мекдоналд, а тој продолжил со мисијата на Џорџ Квајн која требало да замени за Македонија каде се надевале дека ќе може да биде илегално префрлен до Скопје каде што би можел да добие потребна медицинска помош.112 ____________________

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Не бев многу кроток... само неговата убава жена која успеваше да ме маѓепса по малку, ќе можеше можеби да ме припитоми...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ноќта е со полна месечина, му вели, ќе можеш ли да ја напуштиш.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Бидејќи она што ви е потребно, ... стареењето... кога би имал многу пари и кога би бил ослободен од потребите - би го сакал тоа - себеси ќе си ја дозволев можноста да се повлечам, да заминам некаде, не ќе морав да работам и ќе можев само да ги набљудувам другите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

” “Желба”. (Случајно собрано на една забава во Гринич Вилиџ, некаде околу 1966-та година) Една од подобрите работи кај делата на големите уметници е тоа што секој посериозен приод кон делото секогаш вродува неочекувани резултати.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зад еден стаклен ѕид ќе бидат сместени некои од 608-те временски капсули на Ворхол, сите во сопственост на колекцијата на музејот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Филмовите ќе можат да се видат не само во специјалната сала туку и во самите галерии.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каде ќе можеш да слезеш до дното на душата, каде ќе помечтаеш, и каде ќе излееш горчина, ако во домот, ако во твојот сопствен дом не најдеш, за сето тоа, одзвук, ехо...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој секогаш се радуваше кога, по свршената работа, ќе можеше да поговори со велгоштанецот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И стотина други аргументи изнаоѓаше уште...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И готвените јадења подолго ќе можат да се сочуваат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се надеваше единствено дека тоа ќе го искупи со натамошната своја практика, кога како самостоен ќе може да ги применува новите методи на терапија напуштајќи ги веќе вообичаените на неговите претходници.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Страв ми е дека толку ќе се пикнам во тебе што не ќе можеш да се ослободиш од мене. Како крлеж.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не можеше да замисли работна соба без рафтови, без нужната широчина во која ќе можеше да се движи од едниот до другиот крај на собата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој тешко дека ќе можеше сам нешто да стори. Ретко излегуваше од дома.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Без оваа средба, тешко ќе можеше пред Мајка да се ослободи од мачнината што ја потиснуваше длабоко во душата, со своето враќање од првиот реботен ден, по болеста.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ако паднеше Татко, како жртва на некоја лажна денунцијација, а особено ако дојдеше од страна на манипулираните емигранти, тогаш тешко дека ќе можеше да си го замисли својот спас.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко добро знаеше дека, и да сакаше некогаш да стане партиец, не ќе можеше, свесен засекогаш дека неговото судење на другите може лесно да стане и негово судење. Со такви мисли влегуваше во Судот...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И покрај именувањето за социјалистички судија, тој мошне добро ја знаеше тежината на новата позиција, останувајќи крупна ѕверка која талкала по повеќе балкански дивини и на која, еднаш засекогаш, требаше да ѝ се постави вистинската стапица, од која не ќе може да си ја спаси главата!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

XXXVI Татко продолжи да оди во Архивот, но без надеж дека ќе може нешто да промени, да ѝ застане на патот на планираната стратегија на Мирон Донски, конечно, да биде отстранет од сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не ќе можам, во ова кажување, да ви го изнесам сето свое искуство, стекнато во правото, во досегашниот живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Другарот Чапаев продолжи со истиот занес: - Ние не ќе можеме уште долго да живееме со победничката еуфорија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Ќе можам. Морам, - одговори момченцето. Старецот не знаеше што да прави, како да постапи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Мириса на снег. Ако натрупа ноќеска утре не ќе можам да си појдам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Уште помила ми е долинава, дедо. Кога ќе можам, и во зима и во лето, ќе доаѓам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Волците сигурно не ќе можат да се вовлечат меѓу добитокот, плевната беше ѕидана здраво, вратите беа цврсти од дебело, дабово дрво, а и таванот над кошарата целиот беше искован со штици.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нешто што не ќе можеш да го заборавиш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш, секако и опасноста од волците ќе помине, па Кротка ќе може да го живее својот живот според законите на нејзиниот род, според законите на природата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш лесните волци со своите меки шепи ќе можат да се движат по него како по сува земја.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мислам дека оваа вечер и да посакаш не ќе можеш да ја заборавиш. Никогаш нема да ја заборавиш, Елена!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Бојанчо, ќе можеш ли да си одиш? - со сериозност и со длабока загриженост праша дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пушката беше сега негова прва мисла, прва грижа и знаеше дека не ќе може да се ослободи од неа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако не беше патчето од двете страни заградено со висока папрат, па не можеше да се скршне ни лево ни десно, во полутемнината, која веќе се завиткуваше околу планината, Бојан не ќе можеше да ја пронајде колибата на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се чинеше дека ќе може бесконечно долго вака да оди по деда си, да замавнува со косата и да остава зад себе бранови соборена трева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан го спушти потоа покрај овцата и застана настрана да види дали јагнето ќе може само да цица.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Но секогаш кога ќе можам ќе дојдам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- По неа ќе можеме внимателно и умно до оној засек на карпава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оти таа умее и да ти се отме Токму во моментот кога ќе поверуваш Дека ќе можеш да ја опчекориш.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Чекам токму на овој премин каде ќе можам и омразен да пеам.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А таа клима нема да падне од небо, туку ќе се создаде со јакнење на автентичното и здраво работничко движење, организирано во силни грански синдикати кои со својата масовност и организираност ќе можат во било кој момент да поведат класна офанзива преку традиционалните методи на борба: штрајкови, окупација на работно место, протест.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Една од најскандалозните измени беше онаа со која на работодавачот повторно37 му се дава можност да ја откупи, односно да ја замени со паричен износ во висина од 5.000 односно 8.000 ЕУР, забраната за вршење на работа (чл. 33 од ЗИДЗРО/фев.13), со што во праксата оние работодавачи кои остваруваат големи профити ќе можат да си дозволат да ги кршат работничите права! 2.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Покрај ова, неопходно е работничката класа да добие свој политички глас во институциите на системот, автентична работничка партија која ќе биде гласот на работничките интереси во рамки на сегашниот систем и која ќе работи на подигнување на класната свест, со барања и ставови во кои работниците ќе можат да се препознаат и да учествуваат во нивното формулирање.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

е присутна селективноста на предлагачот при изборот кои слободи и права ќе можат да бидат предмет на заштита, па така сегашната енумерација ги опфаќа само граѓанските и политички слободи и права, а целосно ги изостава економските, социјалните и културните права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Индивидуален спор Со единствената новела на овој закон се определи дека индивидуалните спорови, освен со овој закон, ќе можат да се решаваат и согласно новиот Закон за медијација (чл. 1 од ЗИДЗМРРС/14).95 Ваквото решение е секако во корист на работникот, бидејќи медијацијата подразбира донесување на заеднички прифатливо решение кое е предложено од сите страни во спорот, изразено во форма на писмена спогодба, за разлика од обврзувачкото решение на арбитражата, кое најчесто е во корист на само една од страните во спорот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- „Било едно дете...“ Дедо Спасе гледа дека не ќе може да се одбрани од здодевното внуче па почна: - Било едно дете, лошо дете и се викало Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во тоа и самата ќе можеш да се увериш.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во христијанските куќи, по дворовите, во тремовите, на чардаците, под покривачките, а на чифлизите во кулите долго се прераскажуваа настаните во изминатиот ден и нетрпеливо се исчекуваше новиот, кога христијаните во ропскиот труд ќе можат да ги потопат стравот и неизвесноста а Турците да пазат на нив и да се испазат од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сомневам дека таа идеја ќе може да ја потисне бугарската ако остане само како чисто и голо спротивставување па затоа српската идеја би имала голема полза од еден свој сојузник кој би бил остро спротивставен на бугаризмот и кој би содржел во себе елементи што ќе можат да го привлечат народот и кои ќе му бидат блиски на неговите чувства, и кои ќе го отцепат од бугаризмот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но зашто тие се најдуваат од кај страната на Градишки Пат, минува веднаш под нив, то ест од кај страната од којашто постојано се заканува опасност, зарешетчени се со железни прачки па дури и да стане и да ги отвори, пак не ќе може да се подаде низ нив и да го види цел Станкоски Рид, - ги гледа само јужните падини на Горник, Дупка и западните падини на Зедница - заедно со Горник и со гробиштата на Рамник на Горник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Понатаму, во писмото, Атанас ги молеше мајка си, браќата и деца си Блажета да му простат што не им се кажал пред заминувањето, но тоа го сторил зашто се плашел дека ќе го попречат да замине, а тој оттаму, од Австралија, ќе можел уште повеќе да ги помага, зашто му било добро и зашто добро заработувал.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Живеејќи на чифлигот на татка си потајно демнеше згода за која ќе може да ги наклевети Акиноските пред султаните во Константинопол и да им го одземе Имотот а нив да ги направи свои раетини.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првата помисла беше дека најпосле ќе можам малку да отспијам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И да сака, не ќе може да ме спречи, како што и неа на времето не можеше никој да ја спречи...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Колку и да вардиме никогаш не ќе можеме да го довардиме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Наивно верував дека ќе можам да им помогнам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А потоа постојано ме измачуваше и прашањето дали воопшто да почнувам некаква игра чиј што свршеток и мене не ми е познат?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таша и лично ја познавав но недоволно. Јас дури сега дознав дека таа имала и син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сам не ќе можам да ја однесам мајка ми до местоно што го избра. - До кое место? - прашав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таквите посети во нашиот живот беа толку ретки што нема потреба да ги барам и да ги извлекувам од долапите на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Нема да се мачи како што јас се мачев додека растев“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас за првпат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Насмевката што не се симнуваше од твоето лице, барем за мене, беше најјасното обележје на сите твои упорствувања низ тешкотиите, а токму моето лице го сметав за најсоответно место на кое ќе може да се пресели а потоа и долго да поживее таа насмевка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа, за моја среќа, видот секој ден се повеќе ми се бистреше, а јас знаев од каде тоа чудо.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А колку ќе можат да ти помогнат за да се излекуваш остави ги самите да ти предложат ако се сетат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев јас на каква беспатица може да ме одведе љубопитството на Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Знаеш дека со овие пари ќе можам да си го пораснам синот“ се радуваше таа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ниту еден момент не одлучував; јас бев замината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира и нејзе и бев рекол нешто што требаше да значи дека сум зачуден од нејзиното решение да почива токму таму, на тумбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Утре в ранина ќе можеш да легнеш во него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас, како и другине што поминуваат оттаму, ќе можам да ја видам само улицата со затворскиот ѕид што се чини сосема обичен. Ништо друго не се ни наслутува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, тоа беа размислите што ми идеа пред да навратат момчињата од милицијата што веќе ги спомнав. А доаѓаа неколкупати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Мајка ми не сакаше да ја погребам на гробиштата долу, во градот - објасни Иван. -Далеку биле. Како во друг свет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Јас не ќе можев толку лесно да одлучам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само не ќе можеме да те носиме. Ќе нема рачки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар ќе можат да го доживеат на сличен начин како и јас оној момент кога мајка ми одредуваше каде ќе треба да копам со истион показалец што го користеше одвреме навреме за да ми го сврти вниманието кон птицата што ја прелетува нашата куќа; или, во други случаи, за да ме предупреди дека некој непознат или некоја од нашите сосетки од зад Долни Рид наближува по каменливата патека?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зарем ќе можев да го задоволам и тоа додатно љубопитство со одговор што ќе беше уште понепотполн и уште понејасен?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира откако тебе ќе ти биде одземена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и ако сакав не знам дали ќе можев тој нејзин избор, тумбата, да го потхранувам со некои други значења?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во секој случај во разговорите со неа не се навестуваше ниту една личност, ниту пак беше спремна да укаже на некој момент од минатото што ќе можев да го поврзам со нејзиното мајчинство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никакви загатнувања. Никакви обвинувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека мислам оти не сум упатениот кој ќе може да го поведе кон неговата цел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа па тоа: „Кога било дојдено момчето? Дали дружело со некого? Со кого? За што зборувале?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби мислеа и на своите мајки и братчиња, за кои, кога ќе ја завршат бербата, ќе можат да однесат парче леб.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И, како по правило, на стотина метри од главната плажа, детето ќе го свртеше својот коњ во морето и набргу меѓу брановите ќе можеа да се видат само две глави: црната на детето и белата на неговиот коњ.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тогаш ќе можат да ги рашират своите недоразвиени, и како перки, крилца, ќе прваат со нив и мрзливо и нежно ќе се одмораат на земја за да ја изложат својата розова кожа на хранливоста на сонцето.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Некое време стоеше така, без да се помрдне, плашејќи се да се обиде да се исправи, зашто болката можеше да стане неподнослива, и така со принудното стоење ќе можеше да ја открие својата болка.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ќе се чувствуваш подобро, ќе можеш да ја видиш вистината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Му се чинеше природно и неминовно таа да биде мртва бидејќи никогаш повеќе не ќе може да му биде сопруга и беше невозможно да биде жива, а да не му биде сопруга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Да беше само тукутака болна, Кети, болницата ќе можеше да ѝ помогне. Но што може сега болницата да ѝ помогне.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но тој немаше желба да стане и затоа продолжи да лежи на креветот, како божем лежејќи таму ќе може да ги реши сите нешта.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Светот навистина изобилува“, објасни тој, „а сите потфати се состојат во сосекувањето на тоа изобилство.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јапонската наклонетост кон посредноста и непотполноста претпоставува хомогена култура која ќе може да чита помеѓу редови, а збирот на стандардни уметнички форми и методи кои се развивале со текот на времето овозможуваат квалитетот да биде точно измерен, што му одговара на едно до детали раслоено општество.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Најпрво, перцептивниот систем го сосекува ова изобилство, или не ќе можеме да преживееме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пак молчев - како ли се цртаат добри сенки? - ... Како слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- А јас вака, без сенка, не ќе можам да живеам - рече Карамба-Барамба со солзи во очите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тага ми го стисна грлото. Го гледав малото неподвижно кученце и не можев да верувам дека утре не ќе можам да го поделам со него кришум земеното парче леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бев сигурен дека не ќе може ништо да ми направи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Утре ни леб не ќе можам да печалам како досега.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А кога ќе беше многу пијан и не ќе можеше да оди, ќе седнеше пред некоја туѓа врата и плачливо ќе јачеше: - Маја, Маја...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можеби потоа, на книга втора кога ќе се стави, умножение, а не извор кога ќе биде, писмото ќе го изгуби отровното дејство, и некој друг, поумен и повешт од мене, ќе може да го растолкува.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој и натаму притискал таа да ме пријави и во училиштето, за одбивањето да ја изведам точката уште еднаш; така, Фискултурецот со мирно срце ќе можел да ми потпише исписница од училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Едноставно, се разбудив едно утро без средето на светот во себе, и знаев дека не ќе можам да изведам веќе ниедна точка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако кажел тој: записот значи тоа и тоа, одајата веќе немало да има клучалница, и секој ќе можел да биде сведок на блудот негов!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакав на Луција да ѝ кажам дека воопшто не ми е грижа ни за нејзиниот народен дух, ниту за партијата што го брани, и дека сѐ што сакам е да ја фатам за рака, да ја прегрнам и да ја одведам некаде каде нема ни народен, ни добар, ни зол дух, ни партии; на некој остров каде ќе можам до мила волја да ја бакнувам во папокот, да пијам вино од таа слатка чаша на нејзиниот стомак, да ја опсипувам со милувања и бакнежи; но не смеев да кажам ништо затоа што Луција гледаше сосема разочарано во мене, ме мразеше, ме презираше поради мојата недекларираност, поради отсуството на здрав корен во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем заби едно колче над привот ред, над бездната, врза една ортома за колчето и побара од нас да сплетеме кошница во која ќе може да се смести човек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Квин изјави, според АП, дека „одлуката ќе им смени сѐ нејзе и на нејзината партнерка“. ‌Што подразбирала Квин под тоа „сѐ“?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Крајната цел на имитацијата на Копола на една женска имитација на Џоан Крафорд е да им се овозможи на Соник јут пристап до еден поткултурен стил на настран културен отпор, кој ѝ е директно противен на таквата комодификација, а на кој ќе можат да се повикаат, кој ќе можат да си го присвојат и да ѝ го претставуваат на сопствената публика како негова хип алтернатива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе ја загуби ли привлечноста?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мене, затоа, стремежот во оваа книга ми е да го испитам и да го заземам секој јаз што ќе можам да го ископачам меѓу признатиот факт за културната различност на геј- мажите и неговата одрекувана вистинитост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако, како што признав на почетокот, не бев човекот што треба да го предава предметот за тоа „како да се биде геј“, исто како што не сум човекот што треба да пишува книга на таа тема, тоа е затоа што отсекогаш сум бил благодарен за, а и длабоко внесен во, експлицитната, некодирана, идентитетски заснована машка геј-култура, особено за книжевната фикција.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-ослободувањето, со други зборови, можеби има уште многу работа. 21 ЗАСЕКОГАШ НАСТРАНИ ‌А откако геј-ослободувањето ќе си ја одработи задачата, што тогаш?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И затоа сменив правец, си ги олеснив проектот и прозата, посебно објавив некои делови од пошироката расправа,422 а изоставив редица интуиции кои не можеше да се поткрепат со релативно ограничената анализа што се помирив да ја направам наместо првобитната – макар што се обидов овде-онде да опфатам неколку од тие интуиции, понекогаш преку навестување или преку инсинуации, иако тоа подразбираше попатни искази што не знаев како ќе ги бранам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо тоа, Кополината карикатура на Крафорд го одразува особениот, дисидентски поглед на Соник јут кон американската главнотековна забава.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да го правиш добро, можеби некој (геј или стрејт) ќе треба да ти покаже како се прави тоа, некој кому тоа веќе добро му оди и што ќе може да те иницира во тоа – покажувајќи ти, и тоа нагледно, како да го практикуваш и обучувајќи те ти самиот да правиш како што треба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Која било од овие промени ќе можеше да се квалификува како значајна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На италијанските вдовици од Фајер Ајленд ќе можеше да се гледа како на пародија на таа конвенционална женска улога и на моќниот перформативен идентитет на италијанското вдовство – како на чисто пародирање на високоморалната драма на семејните вредности, родовата подреденост и сентименталната сериозност на стрејт-општеството – да не беше тука фактот дека сите италијански вдовици во Пајнс беа мажи кои поради сидата самите загубиле љубовници, пријатели или припадници на својата локална заедница.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Чувството за себеси како геј-маж досега барем делумно ми еволуирало преку тоа искуство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали е вкоренета во општественото непријателство и отфрлање?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не морав веќе, некако, да се внесувам себеси во тие визии за животот што ги создале негеј-писатели, без разлика колку се стремеле да бидат хумани, длабоки или инклузивни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Промените што ги наброја немаа врска со зголемените материјални придобивки, со еднаквоста пред законот, со унапредувањето на човековите права, со придобивките од правичната распределба, со поразот на хомофобијата, со растурањето на хетеросексуалниот монопол над сопружништвото и над личниот живот и со отстранувањето на правните пречки за основањето и одржувањето интимни врски.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така ќе можев да предавам успешен предмет за современата машка геј-фикција.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Исто како што стрејт-читателите отсекогаш правеле со главнотековната книжевност, најпосле можев да читам фикција во која ќе можев да видам како се отсликува мојот живот, како се истражува, анализира и преосмислува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Појавата на таквата фикција во изминатите неколку десетлетија ми донесе радосно, поучно и нужно искуство – со еден вид епистемолошки пробив – бидејќи ми овозможи, најпосле, да читам за луѓе како себе и да си ја сфатам пошироката состојба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така ќе можевме да зборуваме за машкиот геј- субјективитет, да ја испитуваме неговата особеност, а можеби дури и да ги дефинираме својствените начини на чувствување што ја сочинуваат, без да се грижиме дали поради нашите заклучоци геј- субјективитетот некому ќе му изгледа нормален или ненормален, здрав или болен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што ја прави значајна е тоа што претставува необично откривателен пример за една многу поопшта склоност – склоност на многумина геј-луѓе денес да настојуваат дека се не само „речиси нормални“, како што тврдеше Ендру Саливан туку и крајно банални.459 Ефектот на оваа настојчивост е бришењето на особеноста и посебноста на настраниот живот, со што се одрекува способноста да се придонесе со нешто вредно во светот во кој живееме. ‌Кога на 24 јуни, 2011 г., државата Њујорк донесе закон со кој им се овозможи на луѓе од ист пол да се венчаваат, Асошиејтед прес побара реакција за тој историски настан од отворено геј-претседателката на њујоршкото Градско собрание Кристин Квин, која ја соопшти веста за напнатото конечно гласање во државниот законодавен дом на конференцијата за печат на њујоршкиот градоначалник Мајкл Блумберг.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ја означува отуѓеноста на групата од потрошувачката култура која веќе ја претвора женската емоција во стока, која ја става на пазарот, препакува нејзини делчиња заради масовно уживање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали идните геј-мажи не ќе можат да сфатат, освен некако сожаливо и посрамено, зошто нивните претходници што живееле во дваесеттиот и во дваесет и првиот век гледале толку значење, толку радост во хетеросексуалните културни облици што ги исклучувале, барем онаму каде што таквите облици не содржеле експлицитни прикази на геј-мажите и машкиот геј-живот? ‌Дали машката геј-култура или поткултура што ја опишав тука е производ на хомофобија?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А мислев дека тој миг никогаш нема да дојде“.460 ‌Дали мигот што го опишува Квин е навистина оној што сите го чекавме толку скрбно?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали машката геј-култура, од поткултурниот подвид што го опишав тука, ќе згасне?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сфатив дека ако си го сосредоточам вниманието на една личност, односно на Џоан Крафорд, и на една сцена од еден филм, не само што ќе имам повеќе од доволно материјал за работа туку и дека материјалот што го имам изобилува со импликации кои засегаат цело множество аспекти на машката геј-култура што инаку не ќе можеше во еден том да се обработат целосно, директно и независно една од друга.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Радо ќе им дадев информации што ќе можеа да ги употребат во одбрана на предметот во своите соопштенија за јавноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа се ограничив на еден културен објект и на еден пример од прагматиката на жанрот, па се обидов да ги изведам пошироките импликации од тој мој ограничен материјал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најпосле, меѓутоа, сфатив дека дури и да можам да изнесам сѐ, да си ги објаснам и да си ги оправдам методите, да ги предвидам и претпазливо да се осврнам на сите можни приговори против мојов проект, да ја разгледам и критикувам работата на моите претходници и да изградам единствена, кохерентна, кумулативна расправа, никој не би истрпил еден таков сложен, волуменозен потфат и не би сакал докрај да го прочита грамадниот том што би произлегол од тоа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кампот, најпосле, е „облик на самоодбрана“.223 Како инаку оние што негостољубивиот општествен свет ги држи како пленици ќе можат доволно да го дереализираат за да не му дадат да ги сотре? (Ова е една од темите во Сартровата Сeн Жене.) Ако тоа е тоа што значи да се „тривијализираат“ сопствените или туѓите чувства, ако тоа значи да не се сфаќаат буквално и неиронично, тогаш тешко дека нивното тривијализирање ќе ги обезвредни и багателизира.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Стрејтерската хипстерска култура, всушност, вирее благодарение на „вештачкото присвојување на разни стилови од разни ери“, според еден презирен напис за хипстерите од насловната страница на хипстерското списание Едбастерс; обожава да си игра со „симболи и икони“ на маргинализираните или угнетените групи, откако тие симболи и икони „ќе ги присвои хипстерајот и откако ќе им го исцеди сето значење“.413 Во еден друг, сега веќе прочуен напад на хипстерите, Кристијан Лоренцен оди уште подалеку.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мислев дека денес ќе можам да го убедам вашиот син ако не да се откаже од своите намери, тоа барем да се фрли под друг, а не под мојот воз.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Кога ќе научиш како се прескокнува, тогаш ќе можеш да простуваш.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Дали ќе можам да се просветлам? –праша, уверен во моќта на мудрите мисли на старецот, срамејќи се да праша кога ќе јадат, додека цревата го издаваа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако ти толку лесно можеш да се одвоиш од дијамантот, ќе можам и јас.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ако се поспиеш со мирисливиот парфем на сопствената среќа, тој мирис ќе можеш да го пренесеш и врз другите околу тебе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Со дијамантот не ќе мора да работи веќе, а ќе може и да му ги отплати своите долгови на ортакот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Мислам дека никогаш повеќе не ќе можам да сакам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Иако бев многу уморна знаев дека до вечерта не ќе можам да заспијам ниту пак да се одморам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Познавајќи ја положбата во Македонската револуционерна организација, степенот на идејната подготвеност на населението, вооружувањето и друго, Мечев дошол до заклучок дека по пат на востание тешко ќе можело да се постигне ослободувањето на Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Компетентните органи уште во почетокот можеле да знаат дека гемиџиите биле сосем ограничена група заговорници и дека нивна врска со МРО не ќе можат да докажат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тие пред себеси конкретно ја имале Македонија, поробена и жестоко експлоатирана, и помислата дека преку жртвувањето на своите животи ќе можат да ѝ помогнат ги правела среќни и недоверчиви кон поинаквото сфаќање на ослободителната борба.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Постепено станувало јасно дека, и покрај големата желба гемиџиите дејноста да ја прошират и во Битола, во Скопје, во Одрин, не ќе можат тоа да го направат поради немањето на динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Мечев сметал дека парите, еднаш излезени од негово ќесе (тој бил еден вид благајник на Кружокот), тешко ќе можат да се вратат и ќе треба да се сметаат дури и за изгубени за гемиџиите токму тогаш кога најмногу им се потребни.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Гемиџиите сметале дека тие, како индивидуалисти, како револуционери коишто се готови да се саможртвуваат без притоа да имаат потреба од ангажирање на широките народни маси, ќе можат секој момент да ги реализираат своите планови, само ако имаат доволно парични средства.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите консултирани во Бугарија биле свесни дека Братството немало никакви сили за да се бори против Организацијата, а со негово влегување во нејзините редови ќе може многу повеќе да придонесе за врховистичката кауза.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Може да се претпостави дека, ако не биле очекуваните пушки преку Солун, помошта немало да биде условена и гемиџиите ќе можат да стапат во акција кога ќе сметаат за потребно.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се разбира, тие никогаш не помислувале дека до пари ќе може да дојдат на легален начин - преку членски внос, работа или слично.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„Условите при коишто живеат тие во затворот -објаснувал Хилми - се мошне тешки, и тешко ќе можат да ги поднесат големите горештини“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Било очевидно дека тие не ќе можат многу да чекаат, но не им било лесно веднаш да ги запалат фитилите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зашто, мошне наивно било да се верува дека, уривајќи ги материјалните богатства на една туѓа земја, ќе можеш да ја предизвикаш нејзината влада таа држава да интервенира во своја корист.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Бидејќи тој беше мелинит и немаше изглед на обичен динамит што Турците го знаат (тој беше жолт прав во 1.000 пакетчиња по еден килограм), мислевме дека ќе може да мине преку турските царинарници како лек против филоксера.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Без неговата помош не ќе можевме да ѝ направиме мираз на невестата и да ја прославиме нејзината свадба210а“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Така, уште во почетокот кога ги правеле првите конкретни чекори, гемиџиите започнале да сфаќаат дека без помошта на Револуционерната организација, со која не сакале да имаат врска, не ќе можат лесно да ги реализираат своите цели.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И пак се обидував да ја замислам како домаќинка во нашата куќа, како - ќе треба да се навикнувам, да ѝ викам мамо, не - не ќе можам!

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ѝ се радував и плачев што ќе биде поблиску до мене и што ќе можам навечер пред да заспијам да си ја погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој повторно ќе можеше да се причести.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сани земаше часови по пеење и почна да запознава машки од рок & рол групи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако отидеше во медицинското училиште, татко ѝ ќе можеше да верува дека конечно заборавила, да заклучи дека е здрава и цела, и тој ќе можеше да спие без пилули.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За тоа секогаш ќе биде премногу доцна. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 170

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговиот чир ќе исчезнеше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тоа беше најдоброто нешто што можеше да му се случи,“ рече Далтон. „Тој беше на пат да стане професионален пијаница.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дури и да отишла во медицинско училиште, дури и во тој момент да отидеше, да се запишеше следното утро, таа пак ништо не ќе можеше да стори за Џони Мохак.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Медицинското училиште стана бледо и далечно, како месечина која можеш да си ја ставиш помеѓу забите и да ја проголташ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некогаш, во времето на мојата беспомошност, кога со своите зборови и постапки ме толчеше, копнеев по мигот кога ќе биде физички слаба, го посакував времето кога ќе можам да ѝ возвратам, да се осветам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во текот на многу генерации, тие усовршени карактеристики стануваат поизразени во рамките на еден животински вид, и од развојот на тие особини зависи кои видови ќе опстанат, а кои ќе исчезнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во нејзината беспомошност ја препознавав беспомошноста на моето детство и мојата младост, и секој мој непријателски збор или постапка кон тоа суштество кое бавно умираше немаше да биде одмазда, туку изживување врз себе, врз мојот спомен за девојчето, за девојката и за младата жена која бев некогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Новите поколенија можат да бидат посилни, побрзи, поснаодливи од своите родители – и тие особини да им ги пренесат на своите потомци, кои понатаму ќе можат уште повеќе да ги усовршуваат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега беше беспомошна, и можеби ќе можев да ѝ ја возвратам некогашната болка да беше само физички слаба, но повеќе не постоеше Амалија Фројд која расекуваше со своите зборови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да ги напишал своите раскази само врз основа на сопственото искуство - без увид во оние раскажувачки тенденции кои се вообличија во текот на целата втора половина на ХХ век - не ќе можел да ја фати онаа развојна нишка во наративното опитство чија среќа симбиоза во неговото раскажување ќе стане толку очигледна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го однесов петелот дома, му направив убава кошара, му оградив дворче во кое ќе може да шета и прета, го наранив со пченка, го напоив и го оставив да си го живее животот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Имајте го тоа на ум, Господине Поету, зашто во сегашно време славеите не им се нужни на поетите, туку кутриња-сокли кои ќе можат да ги одбранат, да ги заштитат нивните кревки тела и тажни души од волците околу нив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да се исполнат нашите сакања требаше да се војува со Турција; само по победување ќе можеше да се натера Турција да ги исполни нашите сакања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

98. Надворешниот свет пак го уверуваа оти историјата со Источна Румелија не може да се повтори и со Македонија, зашто во Македонија има многу народности, а не две-три, оти сите тие народности, како и сите соседни балкански државички и големите држави, ќе можат да го спречат соединувањето на Македонија со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Народот не ќе може да си ја врши својата работа, а, од друга страна, ќе треба да ги рани гладната турска војска и четите?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но во последната година г.Станчев, кажуваат, се спуштил толку долу, така ниско го спуштил бугарскиот престиж во Петроград како што не ќе можеше да направи и најголемиот непријател на бугарските интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако се поставевме во положбата на руската влада, и ние не ќе можевме да постапиме инаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но последниве, оспорувајќи му го правото на грчкиот јазик во словенските краини, сами не ќе можат да се разберат и да определат каде ќе треба да биде бугарскиот и каде српскиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бездруго, македонските маси со поголема радост ќе го прифатат гледиштето на македонските националисти што проповедаат Организацијата да се претвори од револуционерна во еволуциона. Како таква ќе може легално да работи во Турската Империја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие Македонци што покажаа таква способност во своето национално-политичко организирање, што покажаа такво примерно жртвување на своите интереси во полза на интересите на својата татковина, не со помалечок успех ќе можат да им организираат секакви пречки на националните и религиозните пропаганди што го цепат денеска нашиот народ на делови непријателски еден кон друг.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние се викавме Бугари. Со тоа, од една страна, сакавме тоа име да ни послужи како центар околу кој ќе можеме сите да се згрупираме, без да бараме за таа цел некој друг, а можеби и сосем нов, од друга страна, ние мислевме оти вистина во соединувањето со Бугарите е нашата сила.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По резултатите што ќе се добијат од сегашното востание, последново ќе може да се нарече една од најголемите, ако не и најголема несреќа за нашиот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Помачно ќе може да се реши прашањето во тие места каде што има: 1. патријаршисти Арнаути, 2. патријаршисти Власи, 3. патријаршисти Словени, 4. Словени муслимани и 5. егзархисти Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали ние Македонците /Словените/ во таков случај ќе можеме да се поздравиме со успех? Мислам, не.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последнава беше заеднички нивен непријател и двата народа145решија да удрат на неа и секој да си земе што ќе може да откачи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За македонска народност, македонска литература и литературен јазик ние ќе можеме да му мислиме само кога ќе заживееме еднаш слободен политички живот; а до тогаш нам ни треба ние да сме соединети и да го оставиме настрана националното прашање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

5. Колку и да изгледа контрадикторно ова барање на Мисирков, тоа не само што се совпаѓаше со тогашната руска политика на Балканот, за која тој мораше да води сметка, туку беше и еден од основните пунктови на националната програма на Македонското научно-литературно другарство во С. Петербург (натаму: МНЛДУ): без привременото останување во рамките на Турција, во тогашните околности, со полна културно-национална автономија, при отстранување на пропагандите и нивните институции во Македонија и обезбедување на границите преку турскиот суверенитет, навистина тешко ќе можеше да се избегне дележот на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Само со знаење и просветување, само со културна работа ќе може нашата интелигенција да ги поправи и да ги искупи своите грешки пред нашиот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не покажува ли тоа оти пошироки реформи од оние што ни беа дадени ќе можевме да добиеме и без револуција, а само со вешти, мали народни движења?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нерамностите што ќе се покажат во јазикот на мојата книга се сосем природни и ќе може да се отстранат само при едно подлабоко знаење на централното македонско наречје, со што не можам да се пофалам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако религиозните и националните пропаганди не посакаат да го воведат нашиот јазик во своите училишта, се разбира дека само таму каде што живеат Словени, и ако им забрануваат на своите учители и попови да другаруваат со македонската интелигенција и општество од другите пропаганди, тогаш македонската интелигенција и народот, без разлика на пропагандите, треба да изнајдат пат со којшто ќе може да се казни таа пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

При сакањето, ако не ќе можеме да печатиме многу работи на нашиот јазик, затоа пак нашата интелигенција ќе може да послужи како жива народна енциклопедија во која ќе се имаат точни и проверени информации по сите оддели на науката и литературата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И што е најчудно, чувствувам дека ваквиот наш однос јас не ќе можам нималку да го изменам.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но, по третата книга, „Пловидба кон Југ“, кога остарениот, бескуќен Мајстор заминува во топла приквечер, по кејот на бесконечната Река, знаев дека повеќе не ќе можам да пишувам за таков, премногу тврдоглав, намќорест и безнадежно упорен играч.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Мамо!“ – извика момчето. „Качи ми се на грбот. Ќе те одведам таму каде што е неизвалкано, каде што ќе можеме да се очистиме, да се помириме“.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Е, со таквиот изум би ја покриле Европа и она што не можеме ние да го видиме, се разбира дека не ќе може да нѐ види и тоа нас.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Градејќи сопствен критички суд за театарот и театарската уметност, тој верува дека дошло времето во кое ќе може да се направи „експлицитна дистинкција помеѓу она што е потребно како театарска естетика (во институционално милје) и партискиот упад во системот кој би требало да лиферува просечност“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Многу убаво кажано - да се јаде машки, а да се зборува само тогаш кога не ќе може да се молчи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Улица каде нашиве славни фаци, исклучувајќи ги политичарите, ќе можат да остават отисок од дланките.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мислеше дека ќе можам да удирам во тапани.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На крајот да го кажам и ова: Актерите се клучниот сценски реалитет, но, одвреме-навреме, потребна е некаква Флоренс да ги потсетува да не прават будали од себе, особено кога не ќе можат да ја согледаат својата суштествена функција - коавтори на претставата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во дневните белешки, јасно ја потенцира дилемата што произлегува од тоа, односно што големиот Јонеско ќе може да ѝ остави во наследство на ќерката?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Луѓето се неверојатни или ако сакате - чудни, односно секогаш кога не ќе можат да го видат она што им е пред очите се вртат назад.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Морам, оти полека умирам во себе, и кога еден ден навистина ќе умрам, нема ни да почувствувам, оти одамна веќе јас нема да бидам јас, и некоја жена со која ќе одберам да се будам секое утро, веќе одамна нема да ја гледам како жена, ниту пак таа ќе може да ме спаси од тоа долгогодишно згаснување...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Многумина дојдоа пред тебе, исто како тебе носејќи го бремето на оружјето и на војната, верувајќи дека само така ќе можат да издржат во ова зло време и дека откако ќе заврши борбата, ќе останат цврсто исправени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сакавте да бидете непоколебливи, препашани со појасот на вистината, облечени со штитникот на праведноста, обуени и подготвени непоколебливо да чекорите, сакавте мир...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ЛУКОВ: Жалам, госпоѓо Христова, но со или без причини - таа жена не ќе може да има никаков допир ниту со Вас, ниту со... Вашиот дом?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (По него.) Не ја изврши ли наредбата, не ќе има катче што ќе може да те скрие.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Да... Појдете кај неа и речете ѝ дека не ќе можете да отидете со неа в град.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И добро ми оди. Наскоро ќе можам самата да склопам реченица.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Њутн и неговите современици, во осумнаесеттиот век, се надевале дека ќе можат да го претскажат поведението на секој сложен систем со тоа што ќе ги идентификуваат сите делови и ќе ги изучат сите нивни меѓусебни заемодејства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Генерално гледано, се обидував да го покажам развојниот пат на прозната сатира, исклучиво прозна затоа што сатирата со поетска и драмска форма едноставно не ќе можев да ја пренесам со истото ниво на прифатливост, како што тоа го сторив со прозата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На пример, една јасика ќе ги насочи листовите во насока во која тие ќе можат да зафатат најмногу сончева светлина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сигурен сум дека зградите во киберпросторот ќе бидат направени така што ќе можат да го направат истото што и Таџ Махал, а тоа е да ве заштитат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во изборот на руска сатира за “Маргина” се држев до некои нејасни принципи, кои не се ни обидував да си ги разјаснам, туку чекав решението да дојде само од себе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сите тие објекти, филмски ленти, слики, приказни, требаа да бидат концептуализирани и соединети во една конкретна форма така што ќе можат да постојат самостојно и да бидат достапни на погледот на публиката. OГЛО: Имавте ли примери пред да започнете? IГЛЕ: Имав три референци кога го започнав CD-ромот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тие два вечера момчето од старио што го врати од планина, никако не прогоорило со старио.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Не можам да влезам, посестримо - је рекол - чунки само еден ум имам, да ако се ватам, не ќе можам да се пуштам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа зеле заповеста царцка, сите беа се собрале кај царот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во старо време имало адет во едно царство, откоа ќе остареел чоек многу и не ќе можел веќе да работи, да го однесат на една планина за тамо да умри од глад.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Затоа уште во белината на тоа огревање на небото тој бараше некоја нишка, по која ќе може да го погоди она, што доаѓаше допрва.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мечката знаеше дека не ќе може на мир да ја насити својата глад, која беше толку неиздржлива во неа, што дури беше ја скорнала и од нејзиниот тврд зимен сон, сѐ додека се двајца, сѐ додека тој стои тука. Едниот мораше да отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да биде средено сѐ, мислеше, тоа е еден од најголемите предуслови од кој зависи дали човек ќе може да работи онолку, колку што би требало.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И дека никој никогаш не ќе можел ни да соочува нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А секогаш беше сигурен дека тие ќе можат да го сватат него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неа снегот вредно ја пополнуваше. тој знаеше дека врнежот ќе може и да ја зарамни сосема, но дека и тоа ќе биде само уште еден привид.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислам дека ќе можеше да биде многу поинакво, она, што го имавме вчера со дивото ѕвере низ шумиве, да беше со мене барем уште еден човек, да не бев онака сосема сам - еден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она негово морничаво искачување по угорницата можеше да биде само едно просто изменување со еден друг, што ќе чекори напред, и сега тие двајца ќе можеа да си бидат в село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислам дека ќе можеме да издржиме нешто такво, мислеше, просто прашувајќи ја бичкијата пред себе. Ќе се обидеме, си рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А мислев, заблуден, дека се раѓаме на овој свет за да работиме, сиве ние, дека живееме само додека можеме да го правиме тоа, да создаваме, а после, кога не ќе можеме да продолжиме со тоа, тогаш си одиме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш ќе можевме да чекаме колку ќе ни се сакаше, со еден таков полн сандак.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа доста време, дотогаш сигурно ќе може да ја сврши и работата, за која беше дојден, а за дванаесет до петнаесет дена времето сигурно ќе разјужи и тој според некаква направа во себе речиси со сигурност го знаеше тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако го сретнеме, мислеше, ако биде среќа да го сретнеме, ќе можеме да ја преживееме тука и целава зима, едноставно да си останеме овде сѐ додека еднаш не разјужи, а пак ако разјужи побргу, тогаш ќе можеме да си однесеме и дома, заедно со една добра свињска кожа, уште неколку килограми свињско месо, пресно и замрзнато. Ајде, си рече сега, добро, ќе видиме.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, за сето време беше свесен дека оној не ќе може да издржи долго без да доаѓа ваму, без да работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Замина понатаму, по дирата, што беше сѐ уште испомолзена со оредчените капки крв, а за сето време мислеше уште на неколкуте легала, што ги знаеше од оваа страна на сртот, кон кои сега го водеше онај негов самјак напред, и реши дека ќе може да се врати дури откако ќе ги помине нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше поминат уште еден ден без небо, во кој животот колку што може подлабоко се прибира под својата коруба и таму дреме, згуснувајќи го својот сок во соништата за она време, кога еднаш ќе може да развие.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога би била запната цврсто за некое неподвижно стебло, таа стапица, фатената дивинка секогаш ќе можела за сметка на својата несреќа да си ја остави само половината од својата нога меѓу острите железа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега само слушајте ги, а после ќе можете да прикажувате за ова.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Требаше да го победи, да го пребори, мислеше дека ќе може да го стори и тоа со оние свои вредни рачички, пред другите да го видат, а утредента сепак мораше да го однесе и него високо горе, на скелето, а од неговата тежина како да поигруваа под него широките мостови на скелињата и тој многу често се наоѓаше себеси вкопан, како глувче, во некое катче на таа височина и со секој ден неговиот ѕид почнуваше да заостанува со по неколку реда тули, од ѕидовите на оние, што ѕидаа од обете негови страни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, во сите случаи тој ќе може да испука барем трипати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека веќе со ниедно движење не ќе може да придонесе во меѓусебното приближување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дека каде и да се ќе излезат сигурно на сртовите, сите оние итроноги и плашливи козички, дека тие не ќе можат да не излезат за да прошетаат по тие сртови пред огрејсонцето во едно такво разденување. Знаеше дека секогаш доаѓаат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе подлипнат малку, кога ќе се најдат сами надвор, помисли тој, но ќе им биде многу полесно да продолжат, бидејќи само така ќе можат да ги избегнат сите оние работи, што му доаѓаат на човека тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш ќе може да поработи малку. А потоа ќе си се врати кај Мара и сѐ ќе биде добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека на неговиот гостин му е потребно малку повеќе простор за неговите игри и дека тој сега ќе може и самиот да си го изнајде тоа и не отиде со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во колку се случи да надвладее тој остер ветер, не ќе може ни да се помисли барем малку да се поработи со бичкијата, а тоа беше она најважното, за кое што тој и беше дојден овде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе можете да си слушате радио или да играте карти во ресторанот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пред тоа ќе можеме до наситка да си гледаме како врнат снежинкине, таков ни беше договорот, нели.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше големи зими, и имаше голем снег кога куќата на ридот од Профим ќе се затвореше целата: со еден снег што озгора паѓаше, и со друг што оздола растеше, кога кучињата риеја со муцките да си направат пат од едно место до друго, кога кокошките ќе се запретаа во него и не ќе можеа да се одлепат како пеперутка од мед, кога луѓето со лопати секое утро ја ринеа истата патека што водеше од куќата до плевната или сокакот, ослободувајќи ја од новиот снег што напаѓал ноќта, - но оваа зима и овој снег, ниту бил, ниту ќе биде, велеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Е, мамето твое, ѝ реков, не ќе можеш да имаш дете со тие што нѐ газат!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И, кога ќе прогледам, ќе можам поарно да го позиционирам проблемот со чорапите, кој, најверојатно, ќе го решам на „летен“ начин, топло е, одете боси, на апостолки не се носи чорап!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сопругата медуза има да се наужива затоа што ќе може да го гази по грбот цел месец како гејша, а тој под неа да завива, ’ко во сексуален занос.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да ослепат да даде господ, овие што нашироко рекламираат дека на пазарот е достапен целосно природен препарат за потентност за зрелите мажи (кои со своите жени одамна снеможеле и го користат „Џоле“ само за мочкање), што во прилог им оди повторно само на младите „спонзоруши“, кои од сега, освен што уживаат во имотот на своите офарбани љубовници, ќе можат и сексуално да се „упражњаваат“. Во прилог на кампањата!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А дедото додаде: „И волкот сит и овците на број“, што на него му значеше дека ќерка му раат ќе си лежи на патологија, а мажиштево од зет, ете, со нивниот благослов и пари ќе може да си ја задоволи страста.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зашто, синко, само така ќе можеш да одиш расположен на посета кај неа, секој вторник и четврток.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Особено е битно да не се лепите до апаратот зашто вратата, ако не ви е Бетменска, не ќе можете да ја отворите, а кога ќе го откриете тоа, позади вас ќе има веќе две аута што чекаат ред, па ќе мора и тие да се враќаат во „рикверц“, додека вие маневрирате вешто, напред-назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Насади ги под прав агол, без агломер, со добра волја и, ако ги негуваш по правилата на геометријата, секогаш ќе можеш да им го пресметаш периметарот за да бидеш внатре во него, зашто го знаеш дијаметарот на рачињата што гушкаат и ноџињата што цупкаат околу тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Докторот ме гледа, не зборува ништо и чека да се пожалам на темпото, на умор или инструментите да алармираат дека, ете, овој напор не ќе можам да го поднесам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога децата ќе се заиграат помеѓу себе, тогаш и ние двајцата ќе можеме да се придружиме на трпезата да принесеме уште нешто, пред да ја изнесеме најголемата тава што специјално за нас ја печеа грнчарите дури во Велес.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Драги мои властодршци, менувајте се вие колку сакате, јас секогаш ќе можам да измислам некоја политички (не)подобна приказна.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да знае земјава да зборува, вели Мисајле Ковачот, не ќе може да докаже, ама нема е. Се спомнуваат силни војски и плашливи војски, се бара правина на кривина, а маката останува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не кажа, вели, ни кај ќе бега, ни од кого бега, ни дали ќе може да избега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ќе можеш да се обесиш, вели, ќе се откажеш од бесењето. Ама има време, вели Давиде Недолетниот, еда, ќе најдам јас поубава бука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ќе барам, кога никого не ќе можам да го видам, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали ќе може да ме види, уште некој збор да ми проговори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да е тука зад меѓата, па јас веднаш ќе можам да му кажам. 97

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Треба ли да одам на стража? - Ништо ... Спиј. Сакав само да те покријам.