ќе (чест.) - пее (гл.)

„Со илјадарка на месец - ќе пеам! “ - вели тој.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Биди силна! Ти изгуби, о мајко, џин! Народните ќе пеат колена со уста милна за делата на твојот син.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Непреболен. Се надевам тој ден ќе пееш пријателе мој.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
АНА: Ќе речеме, ќе речеме. Ајде, мори, фаќајте! (Им дава со раката знак да влезат внатре, но тие, исто така со раката, и покажуваат дека од тука ќе пеат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Јас сакам да пеам, предложи срамежливиот Андон. - Ако сакате, ќе пеам грамафонски, танко.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Потем рече: „Слушај како се пее“ и почна одвратно да рика некаква инаку нежна, љубовна песна, почна да се удира по влакнестите гради (носеше и огромен, крупен златен синџир, околу вратот, со крст, оти тогаш беше модерно да се декларираш како Христијанин), така што сите мораа да прифатат, оти за нас тој беше власт, а кога власта пее, ти и ќе пееш и ќе играш. И ќе маршираш на љубовна песна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак, зошто воопшто би ѝ се јуначел на таква стигма ако претходно не бил врбуван преку (постарата и пожилавата) моќ на поттикнувањето?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму таков ироничен однос кон машката власт, имплицирал Хегел, бил подлога на Антигониниот отпор кон законот и ѝ овозможил да си го оправда, без потреба да се повикува на никакво поопшто начело, пркосот кон државата. ‌Џуди Гарланд не е Антигона.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зашто, ако сега трпи театар чии посетители го маваат со овошје, тоа е затоа што желбата да изведува најпрво му се подбудила другаде, преку едно толку поохрабрувачко калапење на театралните идентитети и односи, што, всушност, сѐ уште не ни излегол од таа прва сцена, каде што токму откако ги направил првите чекори или ги изговорил првите зборови, ќе пеел и ќе танцувал за жена што го повикувала да изведува и го фалела со аплаузи уште пред да заврши, го бодрела кога ќе се подизгубел, самата пеејќи и танцувајќи, речиси како баш тој да ѝ е алтернацијата за некоја улога што таа не можела да ја одигра, дали од великодушност, од срам или од нешто друго.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го нагласувал ироничниот однос на Антигона кон светот на машката моќ, однос типичен за жени што, рекол Хегел, ја искривоколчуваат универзалната цел на владеењето за лична цел преку сплетки.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби барем ќе сфател дека политиката на иронија не се ограничува само на жените, односно на биолошките жени, и дека неа не ја отелотворува најдобро трагедијата, туку токму дисидентските односи на публиката на мелодрамата, конкретно односите на геј-машката публика кон женската мелодрама, а со тоа и настраната, инклузивна, благонаклонета идентификација на машката геј-култура со неа.328 ‌Во секој случај, ако некаква иронична позиција е она што им е на геј-мажите заедничко со жените и ако ироничното идентификување со жените е она што ни овозможува да извлечеме поуки за политичкиот пркос од гламурозната изведба со која Џоан Крафорд ги одигрува мајчинските мачеништво и абјектност, тогаш можеби тие наши женски идентификувања се идентификувања што не само што не треба да се обидуваме да ги скриеме в плакар туку треба и ревносно да си ги прогласиме за свои – да ги сфатиме, да ги цениме и да ги негуваме.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, да бил Хегел ноќта на закопот на Џуди Гарланд оној петок, на 27 јуни во 1969 година, меѓу кралиците што се насобрале пред гостилницата Стоунвол кога онаму полицијата правела рација, можеби ќе пеел друга песна – под претпоставка, се разбира, дека воопшто знаел да пее.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мајчиното одобрување го иззема синот од терористичкиот надзор и од терористичкото спроведување на машките полови улоги, додека неговото идентификување со неа му овозможува пристап до просторот на самата изведба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се натпреварувавме кој вод, која чета ќе собере повеќе класје, ќе направи поголем куп и на враќање погласно ќе пее и посилно ќе удира строев чекор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутрињата што се во мене не се обични кутриња, туку кутриња сокли, кои не ќе џавкаат, туку ќе пеат, ќе чуруликаат, ќе кликтат и ќе ве прославуваат, летајќи над вашата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Требаше да ја прекинам играта и просто трчајќи да се вратам дома затоа што на радиото најавиле дека ќе пее Вице Вуков.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се разодврзувам, ја расплетувам косата ко улера - како што ми рече Уља - и, ајде, тргнувам околу гропчињата. Ќе пеам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Клекнете. Онисифор Проказник ќе пее патем молитви и ќе внимава на постењето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му биле две прегорени јагленчиња без вид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој првин ќе си вечера, а дури потоа ќе пее за љубов на уметноста.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Подготвен сум да се забавувам со него надолго и нашироко, бидејќи цртам портрет колку што можат да ми дозволат овој тап молив и овој изветвен лексикон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Момчаците шепотеа меѓу себе: - Не заспивај, Додо ќе пее.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На свој начин веќе сакат, не ќе пееш, не ќе кракаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Од тој час дејствуваме сложно и брзо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кој знае не ли ќе се сретнат еднаш тие на вселенска журка, на која Сатурн и Венера ќе пеат своја песна: Сонцето ум изгубило и се заљубило!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Таму ќе пеат и луѓето и птиците: „Нови утра изгреваат, да живеат победниците!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Под земја сме во најпроклет рудник меѓу сенки и призраци будни.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како од небо паднати, ми се доближуваа двајца брадосани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Природно, штом некој во срцето ви забуцал нож, не ќе пеете, туку ќе припаднете, ќе пропискате.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Губењето на митската верба во моќта на родното место, семејството, мајката, таткото, браќата, сестрите, блиските и предавањето на фугата на егзилот, предизвикуваат поетот најсилно упориште да најде во татковината на јазикот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата Мајка ќе го мине својот живот во чекање на синот во родната Галилеја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А тој ќе пее: мајка ми ја нема и јас ја барам зад времето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога Махмуд Дарвиш ќе пее од затворот со голема носталгија за топлото лепче и кафето од рацете на својата мајка, тој го изразува големиот трагизам на својот егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само јас заминувам, а ти ќе пееш како единствена тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Песната го храбреше, му го зајакнуваше моралот со помислата дека не е сам, наскоро ќе пеат сите со него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Повели во крчмава. Таму ќе пееме вечнаја памјат.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ќе пеам кога ќе засвириш на твојата голема гајда. Тогаш. Сега ќе раскажувам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Птиците ќе пеат сред лепливите ливчиња, слепците ќе чујат, глувонемите ќе прогледаат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа веќе се смее, ќе зборуа, ќе пее моминцки песни".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Славеите го започнуваа своето ноќно пеење силејќи се кој поубаво и погласно ќе пее.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Ќе останам уште“, ја чу својата крв. „Има уште до полицискиот час. И ќе пеам.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ноќта е црна постава на денот што се превртува како маскарада Таа е темната утроба на гласот што низ сите ѕвезди везе молчење Најмногу ги сака постелите кревки сред шумниот мирис на боровите Интимна е тогаш и гола како страст што низ смеа мами вечна тишина Па ако тлее нешто живо во неа ќе пеам што мртво не е уште сѐ
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Пеј за слободата! Ќе пеам кога ќе бидам и јас слободна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа ќе пијат и ќе пеат, ќе летаат по студеното небо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Испеав две македонски песни и сега ќе пеам една шпанска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За тоа време ќе пее хорот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе влезат кумовите во Вардар со дисаѓи преку главата и, додека поповите ќе пеат, народот ќе фрла јаболка во водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ех, како ли ќе пеат низ плачење, кога им е толку смешно!?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Добро те учи мајка ти - му рече дедо на татко. – Ќе зборве и ќе пее и зошто да не?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо префрлуваше еден или два листа, се искашлуваше и велеше: - А сега ќе пееме заедно: „Мама меси“, „Баба пренди“, „Тате ора...“
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-Ами, бре синко - се вмеша и баба, гледајќи го татко право в очи - ќе зборве и ќе пее дечките...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
На овие Водици најинтересно ни беше да чуеме како ќе пее попот, зашто јас и моите врсници дотогаш не знаевме што е црква со поп.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Па како ќе пееш така? - Убаво- рече попот. – Прво со душата сум наш. Второ Очетонаше го знам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)