ќе (чест.) - седи (гл.)

Ќе седи тогаш на клупата под маслинките, се опрел со лакти на колена, ги пребира килибарните броеници, - старче со провиснати мустаќи, наклапушено со паларија што се чини секогаш понова од алиштата што ги носи; ќе си седи и го задоволува својот навик да ја гледа убавината на тукушто подраснати девојчиња, цврсто стегнати во црни гимназиски кецели со бели околувратници.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зашто, ако ја имавме ние, кутрото девојче бездруго секогаш ќе седеше намуртено, расплакано.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Можеби сепак ќе е подобро да не патувам, да останам дома, да се грижам за малиот. Таму ќе седам - ваму ќе ве мислам“, - длабоко воздивна баба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе седите овде, a јас ќе отрчам до Орле да осигурам јадење, оти виа пезевенци Чанивци како непара се за вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А сакам да ви пригода по некој сомун за пат, оти веќе време е да се разделиме и секој да си а гледа работичката, кога веќе му се издутнаме на Бахтијара вчера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сокол Мечевски замина, со надеж дека набргу, на чардакот, ќе седи заедно со својот пријател и ќе ја продолжат запрената потрага по сиџилите....
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
ДЕПА: Не срами се ти, ние сме си куќни... Коте, уште ли ќе седиме? Панде се забави!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И јас така на скали ќе ја преседам ноќта, стуткана на скалите, пред врати. Ќе седам и ќе слушам како капат јаболката во бавчата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе седам и, во умот, само ќе им се жалам, ќе им се поплакувам на децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе седам и ќе се пофаќам по нозете, по ребрата, по слабините. Да видам да не имам нешто скршено, шинато, скинато. И таму, на скали ја предремувам ноќта, ја измеризувам. 245
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па ќе излезам надвор, вели и ќе седнам на некој камен. И ќе седам, така, ќе се думам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ајде, си реков, што ќе седам со жените, ќе појдам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Зар Кејтен ќе седи со скрстени раце, подбуцнуваа дури и тоа на драмата ѝ даваше особен уметнички интерес.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе седиме уште или ќе бегаме? Јас утре рано треба да станвам, а веќе е десет без черек.“ праша Тодор.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Лежев така и подгрчував. Болен, а си велам, да седи, колку ќе седи?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Неда како срна отрча дома и на прашањето од мајка ѝ засрамено одговори: — Си дошле, в река да појдат обата, токо лели се арамии, неоти ногу ќе седат!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бино ја фати Нешка за рака, ја поведе кон клупата и и го покажа местото каде ќе седи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пресели се кај мене, башка соба ќе ги дадам и седи до кога ќе седиш“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Сѐ, бога ми, ќе истријам, - рече еден друг - и потоа цел ден ќе седам и ќе кршам вошки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да бев такво лижигазе како тебе, ќе седев или ќе се врткав кај командантот на Прењес.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А јас ќе седам врз маса, а на стол ќе јадам.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Добро тогаш, ќе седи колку што ќе може.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На првиот кат имале гостински тоалет, но сега почнале да го реновираат затоа што не бил доволно чист и среден за да се употребува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На која трпеза ќе седи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе седиме сѐ до последното догорче и до првите зраци темнина.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
ВЕРА: Цел ден си на нозе. СИМОН: Да можам келнер со седење да бидам, ќе седам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ти отсега натаму ќе седиш пред вратата на куќава, нели?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Сигурно не мислел дека и во трето одделение ќе седи во истата клупа! - дофрли некој.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ништо, нека си бере, нека се радува, а јас ќе седам скраја, ќе почивам и ќе ја гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)