ќе (чест.) - умре (гл.)

Се сеќавам дека како многу малечок со жилетче ги повредував прстите на сетра ми само затоа за да видам што има внатре.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Она што на некој начин нè ограничува е идејата за телото како нешто свето, односно празноверието од типот ‘ако си играш со телото ќе умреш’.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Помошта сме ние, народот. А, народот е сила!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Еден ден јас ќе ги скрстам рацете и, како многу други, ќе умрам.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нив чавка им го испила умот. Тие се народни предавници! Помошта сме ние, народот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Помошта сме ние, народот. А народот е сила!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Секогаш ни велеше дека ќе умре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така беше и со неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе умрам, рече, ќе видите дека ќе умрам, додаде... нема да си дојдам дома...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Заборавајќи дека таа исполнуваше сѐ што ќе ветеше. Така се случи и овојпат. Рече дека ќе умре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Никој не може да биде сигурен во тоа дека стварно ќе умре.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се плашиш ќе умрат децата за леб? Или ти е жал за главата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Без него не седа, — вели, — па цела Софија и цела Бугарија да ми а аризате".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ќе ида, вели, кај ќе умре он — нека умра и јас“. Ама мерак, мајкатааа!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога бев малечок, секогаш мислев дека ќе умрам многу млад, на дваесет години или тука некаде.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Би им го исекол мандалото па самите ќе умрат психички.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За да го преживееш сето тоа е цела уметност, а на крај кога ќе умре едниот брачен другар, љубовта не е ништо друго освен историја...
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
За жал, токму ноќва, во која ќе умреш.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Еве, тоа е лопен. Со пет вакви стракчиња сè живо во вирот ќе умре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој вели: „Само претстава? Беше принц, умре, тоа ќе го кажете кога јас ќе умрам! Тоа е само претстава!
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И така, кога ќе умрам, ве молам, кремирајте ме, а пепелта не во урна туку во рацете на мајсторот Papazian.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Штом некој писател кој му е драг на новиот демократски режим ќе умре, председателот веднаш се појавува на телевизија и лично изјавува сочувство.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- А, зошто се селиме, мајко? - прашуваа младите ластовички. - Бегаме од зимата. Ако останеме тука ќе умреме од глад и студ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
"Ех, сега ќе умрам од здодевност", рече тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И возрасните, без оглед на напорите во изминатиот ден, и без оглед на утрешните напори, долго не заспиваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Гледаа во ѕвездите и гласно погаѓаа која чија е, а кога ќе му се стореше на некое за некоја од ѕвездите дека е негова, ја прескокнуваше, зашто постоеше верување дека тој што ќе си а погоди ѕвездата, ќе умре.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или пак ќе умрат и ќе бидат слободни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оживеа од слатката надеж дека брат му ќе умре, се насмевна и ги протри рацете.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Брат ми е болен од офтика. Штом ќе умре, стрико ви ќе се пресели во неговата куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но, ако и читателот во пајак се престори, ако заплете и тој ситни нишки во мрежата, ако му ги смеша конците на создателот, тогаш пајакот од средето не ќе може да го голтне, оти ќе залута, оти не ќе може да ги разликува своите од туѓите нишки; и ќе умре од глад, а читателот ќе преживее.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И не нѐ интересира многу-многу да бидеме икони на благородна трагедија ниту храбри и вистински јунаци озарени зад цревата за кислород.167 Други примери на вакво одбивање од геј-мажите да ја третираат ХИВ/сидата како „благородна трагедија“ има од драмата на Роберт Патрик Пешопозитивен (Pouf Positive, 1987), со реплики како „Мој е журот и ако сакам ќе умрам“ (со која се преприсвојуваaт насловот и рефренот од класичната поп-песна од 1963 од Лесли Гор, Мој е журот и ако сакам ќе плачам / It’s my party and I’ll сry if I want to), до СИДА!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, во 1994 година, Мекдијармид создаде компјутерски генериран ласерски печат на штица, кој сега се наоѓа во збирката на Националната галерија на Викторија во Мелбурн и кој слично упатува на Лезли Гор: на заднина со виножитни бои има текст во обратни виножитни бои кој гласи: „Мој е журот и ако сакам ќе умрам, срцка“169 (Спореди го насловот на филмот на Рандал Кејсер од 1996 за самоубиство поради сида „Мој е журот“.) Мекдијармид создаде и реплика на порнографско списание за ХИВ-позитивни геј-мажи, соодветник на Плејбој [Бонвиван], наречен Плејгбој [Бончумосан], наводно со написи насловени како Полумртов и изгор и Сексот и Т-клетката самец.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“Не знам,” рече Ливајн, “Можеби ќе умрам од глад.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сакам и со мојата смрт да бидам во полза за делото, за кое живеев, работев и ќе умрам - делото за ослободувањето на нашата скапа и сакана Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој не сакал по својата смрт ниту помен да остане од него, бидејќи сметал дека како индивидуалист се бори и ќе умре за своите идеи, но со тоа не требало да се занимаваат ниту неговите блиски ниту другите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иако уште 1980-та, во песната со наслов „што ќе биде со уморниот патник...“, запиша: „Во кој од разните градови ќе умрам?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во Женева, кадешто доживеав откровение, не на Калвин, се разбира, туку на Вергилиј и Тацит?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сега умираше. Дали беше среќен?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес повеќе пати рекол дека животот за него претставува товар и дека на смртта гледа како на добродојдено ослободување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно доцно интервју изјави: “Мојот живот може да се сосредоточи во две болести: слепило и долговечност”, а во една песна во проза од 1981-та објаснува: “што е долговечност?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега сум на преодот меѓу две постоења, меѓу животот и смртта, ни живот ни смрт.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Верувам дека нештата во она што се нарекува смрт се многу поживи отколку што ми се мене сега, зашто кога ќе умрам во духот ќе бидам многу пожива отколку сега.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Треба да знаеш дека и ти си смртен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И Отла гледа во лицата на децата, гледа во грчот на нивните лица, гледа како тие лица позеленуваат, гледа како устите им се разјапуваат барајќи воздух, гледа како паѓаат на подот, паѓаат едни преку други, ја чувствува и сопствената слабост, сопственото гушење, но се проколнува што има толку издржливо тело, што ќе умре последна гледајќи ја нивната смрт, и таа конечно паѓа, паѓа врз детските тела, ги гледа како им се превртуваат очите, како од устите им потекува крв, а потоа чувствува како и нејзе нешто ѝ се раскинува во градите, ги превртува очите, издивнува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знај дека и твоите дела, кои ќе се читаат и толкуваат сѐ додека има луѓе, еден ден ќе умрат, а со нив ќе умре и твојата бесмртност, затоа што еден ден ќе умре и последниот човек.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повикав доктор; кога дојде, ја погледна и рече дека мајка тој ден ќе умре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Седев крај нејзината постела, ја држев за рака, ја слушав како кркори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Цело попладне не излегов од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мислеше дека тогаш ќе умре таму, дека ќе ја доживее истата судбина како и Учителот, презрен од своите, исплукан од подбуцнатата толпа, дека неговото земно тело, веќе измачено од претходните патешествија, ќе остане за навек во Светиот град.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Морам, оти полека умирам во себе, и кога еден ден навистина ќе умрам, нема ни да почувствувам, оти одамна веќе јас нема да бидам јас, и некоја жена со која ќе одберам да се будам секое утро, веќе одамна нема да ја гледам како жена, ниту пак таа ќе може да ме спаси од тоа долгогодишно згаснување...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И тој ќе умреше без да дигне и најмалку прав.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Дури отпосле, од твојот разговор со Методи, ја разбрав вашата намера: вам ви треба човек што ќе го изврши убиството и ќе ви овозможи вие да останете неоткриени - човек што ќе умре, по извршениот атентат, од вашата рака и што ќе продолжи да ви служи, онака како што ќе посакате!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Многумина ќе доцнат, ќе падне и понекој нервен слом, некој срцев болен можеби и ќе умре.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тој страда заедно со обвинетата, ако ја осудат, тој ќе умре од тага!..
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Очите на адвокатот горат, образите му пламтат, во гласот се слуша солза...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Е, бре воденичаре, за ова добрина што ти се сторив сакам и ти една добрина да ми сториш: коа ќе умрам да ме закопаш во царео азно.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Аман, бре брате волчко - му рекла мечката јачејќи од болештината - ти се молам од_земи до небо, стори ми едно добро, да ми ја изваиш една коска од грлово магарешка, оти ќе умрам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Се м'чиме да го качиме магарево на полесоков, за да ја испасит тревана - му одгоориле - туку никако не можиме.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ами тука, мајко, во оваа пустелија ќе умрам и орли, врани, месата ќе ми 'и јадат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Тије не се сено, та да и соберите и крените со вили?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ти си се грејал на тај огин.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И јас кога бев како тебе, сум го донесол татка овде, кога ми остаре, да умри од глад, како што ќе умрам јас сега.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ах, татко, татко, за ошто толку лошо ме колна за да дојдам во ова пустелија!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тие му расказале, како од снаата ќе се родело дете, како ќе го крстеле Петко, како ќе го повијале и ќе го кладеле да лежит на к'тот; и најпосле, како теслата, шчо била на полицата, ќе паднела над него, та ќе го оперела Петка, и ќе умрел - та затоа тије ушче отсега го т'желе.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кад'ната се качила на скалата и му рекла на Итер Патар: - Перо, ваа вечер, коа беше на каштата, шо виде?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сите се собрале на едно место и заватиле да праат ѓоамити синџир од песок.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
ЗЕМЈАТА И РАЈОТ Вечната била еден длабок дол, што око чоечко не можело да го догледа и преку тој дол имало мос од влакно и секој чоек, што ќе умрел, ќе поминел на влакното преку вечна и, ако е грешен чоекот, штом се качи на влакното и ќиниса по него да оди, ќе се скине и ќе падни чоекот внатре во вечна, а пак ако е праведен чоек, едно ќе се качи на влакното, за да врви и веднаш ќе му се стори еден широк мос и трчаница ќе си помини и во рај ќе си влези.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа чул царот тоа нешто од момчето што беше излегло на лице пред сите момчиња, беше се зачудил од кај беше му текнало да му речи така.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На волоите секоја година длаката му се менуела и се подноуала кожата и никогаш не умирале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А за тие што не можеа да дојдат кај него, ќе речеше: „Ќе умрат. Им нема спас...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден едно од внучињата истрча од одајата на стариот и радосно рече: „Мамо, дедо ќе умре“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Замина сам надевајќи се дека дедо му наскоро ќе оздрави или ќе умре, па тогаш ќе си ја земе фамилијата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Од кај знаеш?“ „Лицето му е расцутено“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Уште од првите денови по заминувањето, Тасе постојано праќаше писма и прашуваше што е со дедо му; жив ли е.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Сите ќе умреме. Еден ден“, ете така ми одговори за болеста од која со години се лечеше, за операциите, за хемотерапијата, еднаш, двапати... кесата со катетерот закачена на ременот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако ги отсонувам сите соништа под 1, 2 , 3...до 1 000, како зададена домашна задача од мене, за мене, тогаш ќе живеам долго и среќно, а ќе умрам млада и убава со печат пчеличка на раката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ни 5 минути не поминаа, се враќам назад. И тука - ќе умрам на место!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Траеше 10 или 20 секунди, а јас мислев дека ќе умрам и дека никому не му е грижа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И ќе умре, не знаејќи дали на безвреме умрел. Речиси така, незапаметен од луѓето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако се доразболат овдека, ќе умрам од мака дека не сум отишла. За никаде не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој си вели: оти јас да умрам, нека умре оној што сака јас да умрам. Ако беше убава смртта и господ ќе умреше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Човек треба кога ќе се роди да си напише писмо, вели Јон, а кога ќе умре да го добие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш ме заколна за душата од децата: кога ќе умрам, сестрице, ми рече, закопај ме кај децата, ама подалеку од Јона. 12
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ми е страв да заспијам, вели Јон, оти мислам дека ќе умрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сине Ѕвездане, не ѕвездо моја, му велам, кој ти рече дека ќе умреш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мамо, вели, дали јас ќе умрам, мамо?...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Но знаете ли дека оној што ќе умре од змија и самиот станува змија под земја?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малиот Мечкојад, прцулче во секакви партали, прашал кога ќе умре Јаков Иконописец и некој се насмеал (- Господи, рекол, ни децата не се веќе деца), а тој настан, навидум без значење, ги обележил триесетте и неколку години на Мечкојадовото лице со триесет и неколку брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме болеше грлото и ме болеа ушите - ќе умре Лозан Перуника, како да ми шепотеше некој невидлив пакосник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледни, твојот братучед ми заспа в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Згрешив, се повлекол тој; се викал Јован Стојче-Стоилков и бил исплашен и беден; како да се родил на друг свет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Избројав во сивилото единаесет орлишта и слушав со горчливост на тага во стомакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со тебе заедно ќе умрам!... (се замислува. Пауза).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потем на коленици се довлечкал до браќа си, преколнувајќи ги да се смилуваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа ќе умре, ќе полуди! – Ве молам! – ѝ велам јас. – Не треба да се плашите!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очигледно, очекуваа дека наскоро ќе умрам или дека ќе станам жртва на некаква несреќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Младата жена нежно им го предала детето в раце на своите јатрви и го фатила патот под нозе, сама со таблата на глава и со судбината на врат, како осветен медалјон, невидлив за луѓето, на кој само од Господа било испишано со каква смрт ќе умре и на кое место од неговото небо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Надењка е ни жива, ни мртва. Побледела, одвај дише... Ѝ помагам да стане. – За ништо на светов нема да се спуштам уште еднаш – вели таа, гледајќи ме со раширени очи, полни со страв и ужас. – За ништо на светов! За малку ќе умрев!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, претчувствувам дека нема да доживеам да го препознам и да го внесам во тајните; тој ќе се појави,ќе го покаже своето вистинско лице дури откако јас ќе умрам, и кога ќе дојде време, со вцрвенети образи, ќе застане пред своите родители и ќе каже дека му е доста од сè и единствено на што потајно се надевам е дека дотогаш ќе остане уште нешто од моите банкноти, зашто го изменив тестаментот и остатокот од имотот му го завештав на оној кој прв ќе направи очигледен знак дека е предодреден да тргне по моите стапки...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека сестра ми на сина си, моето кумче, веднаш му купи лоз, јас сега главно се занимавам со тоа што со часови си го напрегам мозокот, размислувајќи кој од оваа генерација, која, еве расте, ќе тргне по моите стапки, кој од овие бесни, убави деца што ги изнародија браќа ми и сестри ми, ќе биде црната овца на следната генерација?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А јас стојам до неа, пушам и внимателно си ја разгледувам ракавицата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Надењка најпосле попушта и јас по лицето й откривам дека попушта пред опасноста по животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој, истата таа 1917 година, беше ранет во една воена акција и ќе умре неполна година откако Duchamp ќе ја заврши работата врз делото што го овековечува поетовото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Зјапав во тажните ливчиња магдонос на екранот и заради нешто ми се чинеше дека ќе умрам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Гијом Аполинер, најголемиот француски поет на почетокот на втората деценија на веков, беше близок пријател на Duchamp.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали ќе умрам ако не најдам од каде да црпам сила? * * * Ја скратив мојата женственост, ја убив во мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Вчера за малку ќе умрев. Ќе се отруев од прскачот за тавтабити. Многу се исплашив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
П.С. Те сакам..., засекогаш, и кога ќе умрам ќе те сакам! 05.01.2006 Течат солзи, како река.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Проклет да бидам, сите луѓе се накитени со благородни побуди, о, ќе умреме од слични нешта! Слепи, без да се видиме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, ако тоа потраеше уште еден миг - чинев ќе умрам, ќе ми препукне срцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Веќе три дена одбива секаква храна, сака да умре, ќе умре.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Морам добро да се изнасмеам, инаку ќе умрам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, мислев дека ќе умрам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако сонцето умре, нели на земјата ќе се спушти тежок, вечен мрак, - ќе умрат и дрвјата и убавите треви и, сигурно, не ќе се видува кога птиците ќе летаат, кога бистрите води ќе течат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се плашев ако нешто веднаш не сторам дека ќе умре, не ќе го преживее тоа мојот пријател.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе умрат ли во тишината нештата кои биле.. Ќе го снема ли гласот, ликот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Пиеше и молчеше: кога ќе умрам не повикувајте поп да ме чита.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еј, Никола, се сети. Извади ми го својот скалпел срцево, инаку ќе умрам до крај чесен.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А јас, ќе умрам ли како смеа?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еднаш ќе умрам под олтар, мислеше тогаш ловејќи негрижа кикот во секој свој нерв.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Беше фатен во клопката на самиот себе, стиснат во црн преграб на својата крв, се повеќе исклештен во неверувањето дека навистина сака да отиде на една планина на чии рабови уште малку и ќе умре летото разјадено од ’рѓата на есента...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Илјадници ќе умрат, ќе лежат ранети на боиштето без надеж за спас, што тогаш значи поединецот, некој дебел филистар, душа отруена со алкохол, нагоена од алкохол, pota- tor strenuus?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Не сум, и на, еве ти го, што ќе умрам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но и таа безнадежност, тој проклет цвет врз коренот на болката е обогатена со кобна надеж: ќе ти пресудам, мисли секој од нив, ќе те убијам, кучешка веро, потоа, сеедно ми е, ќе умрам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Дали Големиот Брат ќе умре некогаш?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неколку минути му се чинеше дека ќе умре ако не стигне брзо до некој клозет.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Или, Кетрин ќе умре и со вешто маневрирање Винстон и Џулија ќе се венчаат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе работите извесно време, ќе ве фатат, ќе признаете и потоа ќе умрете.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас сум роден, јас ќе умрам. Имам раце и нозе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Илко му кажа дека и другпат имал ваква треска во Александрија, потоа и во Калкута каде што му било најтешко - ќе умрел.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Да го видам... Да знам, кога ќе умрам: за што да го бацам, а за што да го плукнам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нема да умре од студ – ќе умре од глад.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Нѐ интересира како одреден медиј ќе заврши, како, на пример, ќе умре последната виртуелна стварност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Глејте да си поминиме, да го протутниме вој бел век, та кој кај кого ќе умре — не се знае Господ од луѓе скали прави, — и си замолча докрај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште доби и еден суфикс „иќ" и се стори од Антонов на Антоновиќ, бидејќи Грците летото го напуштаја не само Витолишча ами цело Мариово И сега Србите ќе му плаќаат, ним ќе им служи и за нив ќе умре иако триесет години му плаќаше бугарскиот владика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа му го повторуваше Анѓиниот одговор: Каурка сум се родила – каурка ќе умрам. Главата ја давам – верата не си ја менувам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој ќе умре – ништо не губи, а ако некој остане жив – многу ќе спечали.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако дојде за умирање – ќе умрам ама не се потурчувам, ниту пак станувам негова кадана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите да се предадат и барем вода напиени да умрат; други предлагаа да отворат, да се бијат и кој ќе успее да побегне, арно, кој ќе умре, нека умре јуначки.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Ке ги замижат очите, ќе го дочекаат куршумот и ќе умрат за пет декики. He, не! Нешто полошо, помачно, пострашно.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Впрочем со поетите и писателите секогаш е така Цел живот сите ги гледаат како џуџести брези А кога ќе умрат ќе се види дека биле бабачки како секвои Секвоите галиба први рекоа Едно сонување еден век А за Дикенс и научно е утврдено Дека ја откри обратнопропорционалноста на сонот и јавето
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се испијанија и кога ќе умреше некој, и умрениот со песни го испраќаа како да оди војник или во свет.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Умира ветрот и кога в зора ќе умрат и ѕвездите, со сонцето се раѓа нов ветар, чедо на една длабока ноќна страст.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Станува ли хирургот филигранист на човековата анатомија кога ќе умрат лисјата?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И ќе умрат додека да се вратат од каде што ги носат, ако се вратат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ами тука, мајко, во оваа пустелија ќе умрам и орли и врани месата ќе ми ги јадат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ќе умре некој – кај Тасе на дуќан. Го бричи.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Јас, што сум бил легенда.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Единките ќе умрат, како и секогаш, но нашата историја ќе стаса толку далеку колку што воопшто ќе ни затреба да се загледаме во иднината, и со сознанијата од нашето постоење од сите времиња што допрва ќе дојдат, ние ќе ја сознаеме вредноста и оттаму и одговорот по кој отсекогаш сме трагале.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се разбира, да ги ставиме оклопите, ќе умреме добро облечени.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Шарко лежеше на дното од дупката и си мислеше: ми нема спас, ќе умрам во дупкава од глад и од жед.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ако ти не ме примиш, ќе умрам од студ и од глад...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Трае таа, пустата, и си мислиш дека ќе ја снема, дека ќе умре со мојата и со твојата смрт?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури кога виделе дека ќе умре, му ја покажале и го прашале што да правата со неа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Неочекувано ќе се насмееше и речиси ведро ќе објавеше оти ќе умре кога Господ ќе му ја положи раката на очите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако треба да умрам негде, ќе умрам во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Рече дека е сигурен оти на време ќе го почувствува приближувањето на таа дланка па тој со радост самиот ќе си ги затвори очите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ЃОРГО: Коџабашијата Панко со заптии! (Сите уплашени.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Што се собрале овие... како на мечка?... Ќе умрам од срам...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Со песната и се пее, и се плаче! (Почнува да пее, сите го придружуваат.) Болен лежи, млад Стојан, болен лежи, ќе умре, над глава му младата невеста с’машко дете на раце, солзи рони, солзите ѝ капат на Стојаново лице...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Јас на овој ред! Јас ова да го дочекам, во мојот живот... (Со длабока воздивка.) Е, што бил животот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Најимпресивните од нивните панели се бават со едно амбивалентно прифаќање на нивната сопствена смртност, и со проблемот близок на секој соработнички пар - што ќе се случи со едниот кога другиот ќе умре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оваа провокација, и степенот на нејзината искреност, или симулираност, е предизвик којшто дендиите отсекогаш му го поставувале на општеството; на потребата да се раздвојат фактите од фикциите, позата од целта, таа опсесија на конвенционалното мислење.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
"59 — Работам за социјализмот, велам, Сталин ќе умре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не мачи ме, Ирина, вели, ќе умрам, Ирина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе умреме? — Не знам, вели, но и умирањето е дел од нашата партиска обврска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе умре Добре, најдобриот човек на светот, неговото дело го продолжува неговиот прв син, Добре Втори, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Не, одрече старицата со последни, разретчени коси, нема да заминам, ниту ќе умрам сѐ до оној час кога ќе ја видам пред себе онаа што ќе дојде да ме замени!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Или ќе ја видам жива, или ќе умрам!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Нема да се осмелам да ја објавам во ниту еден дневен весник зашто се плашам дека ќе умре заедно со веста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите се исплашивме, мислевме дека ќе умрат од студеното.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
МАТЕЈ: (Пауза.) Од шеснаесеттата година. (Пауза) Телефонот го исклучи. Ќе умреме од глад.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
МАТЕЈ: Не можам да се шишам. Ќе умрам ако се потшишам. Ќе ја изгубам силата.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЕЛЕНА: Како знаеше дека ќе умре? (Пауза) Како знаеше дека ќе умре? (Пауза) Можам јас нешто да помогнам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Му велам не можам да дишам, ќе умрам. Умри, вели! Е на, умри.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе умрам. А детето? Не може, не може. (Клекнува на колена.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СУЛТАНА: Добро. Ќе умрам за некој ден.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тие мерки ќе ги укинеме самите кога ќе умреме, кога ќе цркнеме, кога ќе пцовисаме, кога ќе оскинеме конци, кога ќе ни терминираат виталните функции.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не може Симон да побегне од Симона. Ќе умре Симон како мува.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Мислев дека ќе умрам. Го слушав Клаус, а ништо не го разбирав.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Излези – влези, сѐ на тебе се сопнуваме. Ќе умреш ако си одиме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Таа беше сигурна оти ќе умре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Под итно ја испратија во Скопје, за малку ќе умреше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се разболев со голема температура и ништо не јадев, само вода пиев, главата ме стегаше, мислев ќе умрам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога баба ми Ристена се разболе и почувствува дека ќе умре, го викна татко ми првин, а подоцна и чичко ми Павле. Јас ги слушнав што им зборуваше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Знаев дека татко ми кога бил беќар постел тримери и за малку ќе умрел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„И јас ќе умрам со тебе”, рече Калија помирливо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го запревме дури и дишењето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ма ајде, ти раскажувале, а јас, кога ми беше ептен тешко и кога мислев дека ќе умрам од тага, одев кај тетка Наде на деветти кат и кај нив барав утеха, од неа и од Еми и Ита, нејзините големи ќерки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека ќе умрам од страв.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И од тетка ми Ане, таа секогаш знае да ме утеши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога стасав дома чувствував толкава болка и разочарување што почнав да плачам, почнав да се гушам, мислев дека ќе умрам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)