Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

4 По недобивањето соодветен одговор К. П., во декември 2009-та, ја поднесува тужбата и, како што вели, позитивно е изненаден од времетраењето на судскиот процес – кој траеше четири месеци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во текот на парницата5 го застапуваше истиот адвокат, кој реши да го застапува бесплатно, а пак доколку го добие спорот ќе си наплати од спротивната странка според Адвокатската тарифа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Среќко: Би требало да се навредам, но јас сум џентлмен и прифаќам критика.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секој добронамерен патник: суетата ќе си ја полекува, па ќе замине препороден, како нов, прочистен од лошите енергии. ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кој има пари ќе си отвори приватна ординација, кој нема, како мене, ќе дреме таму за ич пари. Само за превоз до работа, сендвич, цигари и толку.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Таков избор направил и Чанга со козите. Тој што ќе се осмели да ги грабне од смртта и самиот ќе си пресуди.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ќе се смиреше, по испиеното кафе, во утеха ќе си префрлеше дека сепак не е негова работа да си го цепи умот за далечната иднина, за комунизмот, има за тоа поумни глави... ***

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Партискиот секретар стануваше сѐ позагрижен поради овие барања, дури некој спомна на еден состанок, и оставка, а и тој самиот напати ќе си помислеше да си замине од функцијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со тој ум, со таа тврдоглава глава, денеска ја раскрвави раката, утре ќе си ја скршиш и главата...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Да, бунарот стоеше како мртовец, покриен со привремениот капак. Ако ѕирнам, ќе си ја зголемам маката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И да знаеш, вели, ѕидањето ќе си има посебна цена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што ќе си помисли пак таа? Дека сум ѝ го украла?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Барем сита ќе си умре, рече!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Може и Пане ќе си дојде од Загреб тука да живее.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш доаѓаше Пане Скендеров со неговата поубава половина, Зденка, од која се разведе.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Добро, тогаш, ѝ реков... нека заврши прегледот, па ќе дојдам, ќе ти донесам нешто убаво да си каснеш, ќе си помуабетиме, па ќе видиме што понатаму.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Босанката Анѓа, која во Париз дошла од Белград, каде што работела кај една учителка како домашна помошничка и таму се омажила, дошла овде пред шест години со своето осумгодишно дете, со надеж дека ќе си создаде подобар живот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Портирот не праша од каде сте, не се интересира за пасошот, важно е прво да ве смести во хотелската соба, да ви ги покаже леглата: чистиот чаршав, јорган и перница, да наплати кога ќе си одите и дури да ве почести со едно убаво турско кафе за „алашверишот“ Хотелите во Истанбул се и скапи и евтини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ВЕТА: Од сега ќе водам сметка. Ќе си запишувам! А особено откога ќе се земеме…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

СЛУГАТА: Ќе си најдеш некој скриен на таваните. Ги има и такви! Збогум, Вето!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Убава е, и не е чудно што двајца црномазни и мазни млади луѓе (можеби персиски дипломати?) ѝ се испулуваат и ќе си зборнат притоа нешто на својот јазик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ ќе си остане негова тајна и мака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не знае старецот дека ништо стварно не руши, дека сето ова е пуста борба, руши само неколку пусти илузии, а тие и сами од себе, нечујнонезнајно за никого, ќе си умреа, како и толку други што си умреле.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Како ќе му кажам, ќе си рече каков агроном сум да грешам во тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеше и да не се случи ништо особено, ќе си течеше и натаму сѐ без потрес, само да не го донесеше патот тоа девојче пред Боцевата берберница.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не ги поведе своите на манастир, како што правеше секоја година, не ги поведе да не му пречат, зашто мислеше на сѐ, - можеби ќе си пријдат со Богдановото девојче, необични и тој и таа, узнавајќи се од душа такви, а тогаш треба човек да биде сосем слободен, ќе треба можеби да бегаат заедно далеку од род и родина, каде што сите стеги паѓаат, ќе треба можеби уште веднаш да загинат заедно, дека е тоа најдобро, не знае тој.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Својата слечена жолтокожност ја оставив висната на чивилукот во собата 43, во скопската Воена болница. (Жолтилото го задржав само во песните и во белките.) Утревечер заедно со мојот втор живот скромно ќе си ја прославам Старата Нова Година.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

- Сам ќе си ги закрпам. - Не можеш ти. Јас ќе ти ги закрпам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе си живеам сам и како што умов ќе ме учи...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Со години и години еден незнаен човек квечерина сам ќе си прошеташе по нашата улица и ќе исчезнеше, потоа, некаде во мракот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Оној што умрел на постелата на која се родил - исто како да не умрел. Уште малку и ќе си се вратам дома...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Наставникот по фискултура имаше двојна улога: и тренер и судија. Се трудеше да биде справедлив.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Осмоодделенците ќе си заминат, па ќе треба екипата да се пополни...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Што бараш - ќе си најдеш! Што дробиш - ќе си сркаш!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога ќе пораснам, кога ќе се вработам, најпрвин ќе си купам авто.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Гледај, чудо: им дојде денот и на дивите коњи!“ ме начека.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„И јас ќе си купам...“ се сложи со мене Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се растрчаа низ теренот и секоја убава комбинација заврши со фрлање во кош и најчесто со погодок.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Велам јас: од кол, на кол - понатаму се знае каде му е редот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Нека подраснат троа и ќе си и зема со мене, — си велеше во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вие, кај ќе одите, шо ќе правете, ќе гледате да си најдите по некое пусатче. Пушка, пишчолче, чифте, тек. Колку поздраво — толку поарно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ете шо ќе правиме: ти вечер ќе си одиш дома и утре в зори те чекаме на Маргара, кај чешмичето, со некој и друг сомун леб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако ништо друго, барем ќе може да избира вакви Катиња, Цветиња, Митриња, Достиња, кои ќе му се бендисаат, и ќе си ги држи на кулата за „своја душа".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Шпиуни меѓу нас нема, а страшливците ќе си ги сошијат устите, — се провикна Шаќир и му се опули на Јована в очи, познавајќи го како колеблив и плашлив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сите гледенија што ги добив до сега ми ја подгреваа надежта, дека ќе можеме по него да излеземе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вака, в глава, на место, ќе си останеме, да не тргаме маки и јадови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нему му беше важно тоа: во затворот да владее ред и мир, та кој што сторил — ќе си најде од кадијата и ќе си отиде каде што ќе го испрати овој.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е море, сете не можат тоа да го сторат, та кога би го сториле, белки и агите ќе си и пособерат пашките — пак Трајко одговори, осеќајќи се понижен пред овој горски паша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе си имаме уште расправии со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе си и прибира селаните околу себе, ќе му помага во неволите, ќе и наоружува полека, полека, и кога ќе се нареди одозгора ќе и поведе во борба против агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Куќарчето веќе го изрешетаа заптиите на кои им се придружија и сите Турци што имаа оружје; слободно можеа да ги видат дека се само двајца.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од еден греј на душата шо ќе си кладиш нишчо друго. Криви прави, сете се прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да повечераме, та после ќе си одиме во сламата на гумното и ќе лафеме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ако не легниме, ќе замава Рифат, по очи, по глава, по раце и по ребра, та ќе си останиме алипни до векот — ја правдаа својата ропска покорност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си мислат ќе минат сите вртоглавици, ќе дојде колце на тркалце и пак ќе си се вратат од каде што кинисале само сега како порцулански заб, петка горе десно.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Вечерва ќе си ја стоплат душата покрај пламенот од илузии а потем сѐ по старо: полни очи - празни раце, студенило во домот, мразалник во душите - нивните надежи пеплосале под кладите од огревно дрво, станале гареж што им се гнезди и во сонот и во јавето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Така, секоја приквечерина, откако ќе си починеше дома по скитањето в град, тој го преполуваше пагурчето - седнат на мало столче под стреата пред влезот и загледан во градбите што растеа како тополи околу нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Два миљона Македонци секојдневно ќе си ги ископаат очите како Самоилови слепци.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Никогаш повеќе не ќе си замине.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Сврши моето, Веле, сврши. Јас ќе си одам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас не можам, ќе си одам, ќе си стегна редната, затоа си отиде, дома да си умре. Така кажете му и на газдата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Каде и да е, ќе си дојде тој во Влае”, си повторуваше одејќи кон поликлиниката.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш ќе си дозволеше малку слобода, па на некој остаток од платно или картон, гребејќи по дното на празните кантички со бои и со некое зафрлено чкорлаво четкиче ќе измачкаше нешто за кое видно се беше потрудил да заличи на слика, но за туѓи очи уште беше неповрзана фантазмагорија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Моите гости си носат пијачка. Што ќе си донесат, тоа ќе си испијат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уште кога го затворија, во еден проблесок на свеста, додека со лактите се бранеше од ударите по главата, сфати една, поправо две работи: дека ќе си одева од искрен збор и од лош алкохол, а највеќе од нивната комбинација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Денес без специјализација со оваа диплома ќе си останеш лекар по општа практика, што ќе рече селски доктор, да не речам еким.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш ќе си ја отвореше душата. Стигнуваше дури до цариградското време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога вистината ќе си беше цела, непроменлива, само тогаш сакаше да ѝ ја соопшти.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Велат ќе мерат, што ли, а некои пак зборуваат ќе си дошле луѓето онака, да се одморат во планинава, да се надишат чист воздух...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Поетот застанат спроти македонскиот јазик како да се наоѓа пред неосвоивата тврдина во времето: кога ќе си помисли дека ги отворил нејзините порти – се покажале други, трети...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога е топло ќе си седне дедо Спасе во дворот, ќе си го завитли лулето и ќе пувка важно, важно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А дедо Спасе ќе остане уште долго надвор, па ќе си го пуши лулето и ќе си мисли на свои работи.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сите ќе си помислат дека сме се согласиле да се грчиме, вели Јосиф.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Спахиите можеа да ги вратат назад, а можеше и да се случи тие што ќе си дојдат по нив да ги земат на подбишега дека од страв од Турците побегнале од полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До кога ќе си тераш по своето. Сега малку зборуваш, ама длабоко апеш...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или пак и ова може да се нарече отплаќање на некои неизмирени долгови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати и ќе си речев: не ќе да е случајно ова. Некој висок ги реди настаниве.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ако не дојде Панде додека ги изедеме ќе си одиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Сите утре! Сега вујко ти ќе си оди сам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МИТРЕ: Ништо, ние ќе си го пуштиме Анѓелета, со името на бога.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ќе ве молам ако сакате да ми отворите да преспијам кај вас, утрина ќе си одам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ниту пак ќе си помогнеме себеси ако ги прескокнеме минатите 40 години и со полно срце го прифатиме јазикот на современата западна уметност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Ќе ти го вратам. Ќе си поиграм со него малку на улица и пак ќе ти го вратам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Дури и Светото Писмо вели дека постојат два типа луѓе: едниот е номад, а другиот – земјоделец; едниот сака да освојува нови и непознати светови, а другиот најубаво се чувствува кога ќе се сврзе за својата нива, ќе си квакне во своето народно духовно кеневче, па ќе расправа прикаски за големината на народниот дух и ќе си потпрднува од националниот грав, негово лично производство, најголемиот симбол на светиот дух на неговите предци.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Понекогаш ќе заземеа предизвикувачки став, ќе си ги истегнеа накострешените шии, ќе си ги исчистеа пердувите, долго ќе гледаа еден во друг, но секогаш едниот или другиот ќе се повлечеше назад.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Така, размислата на академик Божин Павловски дали треба да се побрза со преведувањето на делата на Стојан Христов на македонски јазик, академик Блаже Конески, меѓу другото, му посочил на овој наш денешен деец исто така Македонец од Македонија и Македонец од македонската дијаспора: Кога се интересирав дали треба да се побрза со приопштувањето на македонските автори кои создале дела на други јазици, тој (Блаже Конески) ме охрабри со тврдењето дека се работи за творештво кое природно ќе си легне во нашите традиции.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако само ја доведете оваа доктрина во прашање, небаре опасно сте збајале и сте го повикале страшниот злодух на инверзијата, отворајќи ја така вратата низ која може да се врати викторијанската психијатрија, со сите нејзини древни предрасуди за вродената абнормалност и псхопатологија на родовата девијантност на геј-мажите. ‌Но, сѐ додека се чипчиме за претставата дека гејството може да се сведе на избор на истополов сексуален објект, дека нема никаква врска со тоа како живееме и со она што ни се допаѓа, дека нашата хомосексуалност целосно се обликува пред некако да се изложиме на геј-културата и независно од неа – и сѐ додека се држиме за тоа верување како за некаква догма – сѐ дотогаш издржливоста на геј-културата ќе си остане вечен срам, како и нерешлива аналитичка загатка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А кога одиме во Скопје, таму ги молиме големците, та им велиме, а бре луѓе, а бре браќа, отворете уште некој граничен премин за да ни биде полесно да доаѓаме во Македонија каде ќе си најдеме и некоја работичка било како аргати, било како ѕидари, само да капи некоја паричка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некој од селаните излезе напред и почна да им вели и да ги моли дека тука посигурен ни е спасот и дека во Долно Дупени, Љубојно и Брајчино си имаме роднини и кај нив ќе си останеме додека помине лошото и потоа ќе си се вратиме дома. – Не! – рекоа нашите партизани и ги вперија цевките кон нас.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Останете со нас, со Турција. Турција ќе ви даде автономија, ако ме разбираш, а потоа ако сте умни, можеби ќе си напрајте и своја држава.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ќе поручаме шо даде Господ, ќе си поприкажеме, а утре, со Господ напред, секој по својот пат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тогаш и Ели и јас не ќе си поминевме добро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас тетка Рајна не ја затекував веќе дома кога ќе си дојдев од училиште.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Мама е папа, ќе си дојде, ќе ѝ донесе на Ели играчка - се обидував да ја залажувам кога бев сама со неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега и овој е упропастен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сетне, ќе си поприкажев со домашарката- другарката за сѐ и сешто, за она што било и поминало.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јарето во срце ќе ти скокало, ќе те скокоткало, ќе си рекал и мемекал, оттогаш та довека.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе си играл без свирка и тапани. Децата ќе викале: „Бегајте, иде свадбата на Караѓозо, бегајте, доаѓа лапнатиот, полудениот“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нараторот -автор (на чудесната книга) без срце -книга, ќе си тргне од Стамбол, каде во тој миг се наоѓа, кон татковината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас ќе си дозволам да не се согласам со такво длабоко политичко „далековидување”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но јас ќе си дозволам да повторам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последниве се плашеа од една „С. Стефанска Бугарија”, зашто мислеа оти Русија ќе си ја присвои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но сѐ што реков јас во нив ќе си остане без добар фундамент ако не се разгледаат некои теориски прашања, од чие правилно поставување ќе зависи успехот во нашето општо работење во полза на нашата татковина и нашиот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас од моја страна ќе си дозволам со чистосрдечна жал да видам во сегашното движење полно фијаско.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ќе се обеси кога ќе си го видиш тилот“, мудро се сети Никола Влашки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така е тоа: маваш со врпал и си ги соборуваш врз глава оревите на вчерашната темница.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Над него се наведнале две сенки. Го прашале како му е. Им одговорил со офкање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ми раскажа, иако јас сето тоа го знаев поинаку, онака како што го раскажуваа денгубите старци во Кукулино, не ќе си ја смират ли душата со туѓи гревови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Побара вино да те лекува, сега лежи во плевнана и 'рчи. Дојди, ќе си поразговараме.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Керам, бегу. Пушти ја. Таа е нема.“ Залипа и повтори: „Таа е нема.“ Не-ма!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Осип Сечковски кашлаше и плачеше. „Тој го убил моето воле со моја вила... Утре пак ќе си каснете пресно месо ...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можело да се претпостави само дека преку нејзиното чело се протегнала уште една брчка, нова и непозната, за капка пот во ноќите на стравот, во ноќите кога повторно ќе си ја прераскаже историјата за оној некој дедо на вториот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тие, чиниш сториле што може да се стори, веднаш го заборавиле: зима е, старците умираат наесен. Затоа овој Дмитар-Пејко ќе си поживее.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Прости.“ Чекорев зад неа. „Не сакав да те навредам. А ако пречам во куќата, ќе си одам. Можам да спијам и на својата кола.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„И апеш. Сега кажи ни кога навистина ќе се обесиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И земјата можеше да испука од возбуда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Прикаски“, воздивна. „Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека и му го копаат гробот. Се раѓаш да буташ некого кон гроб додека друг и тебе те бута зад грб.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги крена очите кон мене. „Ѓаволот му е ортак на Никола Влашки“, ми довикна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш сфатив што сакаше пред стемнување да ми каже Арсо Арнаутче и сфатив дека не можам како Никола Влашки да се пикам по голото старче во огниште и да се покривам со пепел и со надеж дека ќе си поживеам незабележан од душманите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онисифор Мечкојад немаше вила“ се сети Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе си купам топ!“се фалеше Бебек, а сите од публиката беа готови да му се потпишат како жиранти, ако за купувањето требаше да подигне кредит.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така и двајцата ќе си го добиеме она што го сакаме.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Седат таму и ништо друго не мислат, освен како ќе си го направат својот товар.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

На главата круна златна стави, чудни движења со телото прави, и шмекерски вешто кокетира, закони и правила на сите им диктира... HAPPY BIRTHDAY ELENA Денес јас сум среќна роденден ќе славам, колачи и торта, сама ќе си правам.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Децата весело извикаа...! Ураа! Ураа! Ураа! Ова е принцезата наша што очи боди, а по нејзе принцот, на бел коњ ќе оди, решивме денес круна да ѝ ставиме, и до утро журка ќе си правиме...!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Но ко завија волци од сите страни мачорот Тошо не може да се брани и почна да си бега в село на пат го сретна зајачето бело. уф, еве го братчето слатко стравот ќе потрае кратко јас од лошо ќе се спасам и набрзо в село ќе си стасам.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

На тортата свеќички прекрасни ќе ставам со моите другарки журка ќе си правам.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тогаш ќе може да поработи малку. А потоа ќе си се врати кај Мара и сѐ ќе биде добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега ќе си заминете и вечер ќе бидете в село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- И тој ќе ти остане тука многу денови сам и ни окото нема да му трепне, - рече Претседателот. - Ќе си остане, кога е ваков.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега беа тројца во оваа собичка, а само по малку двајцата ќе си заминат по тој врнеж, а едниот ќе остане тука сосема сам среде таа дивина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Туку, да не бараме ништо еден од друг, тоа само ќе си дојде, така е подобро и така најмногу би ни одговарало и на двајцава.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој ќе си ја заниша главата, наполу луто, наполу лукаво и ќе ти одреди местенцето до нужникот...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Треба да се отргне извесно време од оваа бркотна средина, да појде кај своите, таму на лозјето. Ќе се одмори и ќе си дојде на себеси.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Дојдов само да те ѕирнам.. . ќе си се вратам...“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бандо растрчуваше низ куќата и викаше по тапанџиите: „Удретее, нека чујат сите, нека чуе Профим, сето село: тој што купил камила, и вратата ќе си ја поткрене“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

По куќите, по дворовите каде што го водеше, се собираше сето село; во некои куќи ги криеја децата да не гледаат, а некои жени ги покриваа очите со раце кога бикот ќе си ја запотераше својата работа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Море каков дедо, каков прадедо, вечно ли ние овде ќе си ги кинеме трбушките да пренесуваме товари”, викаа луѓето и опкршуваа околу куќата и гледаа од кое ќоше да почнат, кој камен првин да го тргнат, од кај да загризат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Што ја сотирате рибава... Тие како што си дошле, така еден ден ќе си заминат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А дедото додаде: „И волкот сит и овците на број“, што на него му значеше дека ќерка му раат ќе си лежи на патологија, а мажиштево од зет, ете, со нивниот благослов и пари ќе може да си ја задоволи страста.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И ако денес не стигнам, секако утре ќе си дојдам пак, понавреме од денес... едно час, час и пол пред да отворат, па ќе си бидам меѓу првите дваесеттина...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како по правило, таман кога ќе си ги натнам штиклите, а ученичките нестрпливо стискаат на свирката во автомобил, се буди „геријатријата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не знам зошто мислам дека нештата ќе се променеа и дека животот ќе ѝ беше поинаков... ама знам дека таа сигурно ќе си останеше истата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„На првото славење на некој повод, ќе си подарите сами на себе златна табакера и во неа секое утро ќе си ставате по 7 цигари за тој ден“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од едната детска соба треба да направиш спална за 5, 6 деца со кревети на кат ‘ко фиоки поставени едно врз друго, како кибрити, а другата детска ќе ја претвориш во туш кабини зашто само за капење твоите и нејзините, па и ова заедничкото, ако не дај Боже се роди, очи ќе си ископаат, или коси ќе испокубат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу не му се думав, затоа што мислев дека за кратко време ќе си купам нов автомобил.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може и да не знаел, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Велам: - Јас кога ќе си легнам, мислам дека никаде нема празно место за сонување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И отако ќе си замине крмакот, ќе слезе и мечката од буката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш само малку да му ја свртиш браздата, си мислам, само малку да му ја скршниш водата, и плеќите ќе си ги најдеш кај мевот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро, ќе си дојдам , ми вели, ти оди, а јас ќе си дојдам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кој има пари ќе си купи, а кој нема - ќе гледа и ќе си собира плуканици, ќе подголтнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Пушти ме, мајко, сама ќе си одам, вели Капинка и се истргува од рацете мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му поверувам на човекот. Ај, може и ова ќе помине, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги наредев потилје, само на една страна свртени да спијат, ќе ги изброев и ќе си легнев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си фрлам вода на очите и ќе отрчам кај Уља, кај јатрва ми, да ги толмачиме соништата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тие ќе се наредеа, во низа ќе се наредеа и ќе си подаваа котли и грнци со вода, и ние ќе ги натуравме цевките. Бжж!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И таа ќе си замине во шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Работам и си мислам: може пак ќе си ја поврати ликата човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото ќе се собереме на подѕидокот од меаната Тренческа и ќе си ги кажуваме соништата, ќе си ги толмачиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И пак ќе запрам и пак ќе си речам, што барам сега назад, ќе си речам, што барам кон местото откај што тргнав. И пак ќе се вратам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе го пуштам орото, ќе си се потргнам настрана и ќе си речам нешто под носот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе бегаш и - олеле, олеле, ќе викаш и ќе си дуваш во прстите од силна болештина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ајде, мори, повјасајте, ќе им викам, ајде да ја претераме нивава, дури не се опрлила сосема пченкава, дури не се омацурила, ќе им викам и ќе си копам напред, одам пред сите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така самата со себеси ќе си отворам разговор, кога ќе бувне некој посилен топ, кога ќе се заниша куќава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас понекогаш ќе си отворам разговор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе видиш дека пред вас ќе си појдам дома, вели, јас ја гледам куќата, вели, ене ја ондека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае какви нечисти сили му влегле, ќе си речам, и ќе слезам да го молам да не се тепа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе појдат на нива, ќе си отчукаат снопче и ќе си сварат житце. Ние ќе гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мајката, ќе си речам, селото мое беше нагоре, зошто јас одам надолу. И ќе се повратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега знам дека изутрина ќе си дојде, ако може да си дојде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си го пресечам со тесла, вели, со брадва ќе си го пресечам, вели, не ми треба само за мочање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не смееш и заб да чепкаш пред децата. Ќе си мислат дека нешто јадеш...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето ќе подзапрат, ќе завртат со главите и ќе си заминат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае и нему како му е, ќе си речам, и ќе се вратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ела, легни и ти, ми вели Јон, ела, малку да поспиеме. После ќе си одиме, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со едната рака ќе си потурам, со другата ќе се замивам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Белки луѓето ќе си отидат од гумното, си велам. Ама никој не мрда.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Охохо, ќе направам, вели, и ај, доста е, ќе си речам, и за утре ќе треба, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе се растураше пазарот, му плативме на анџијата за сеното, а слушаме вика човек. Ќе си одиме, не си одиме, ама нешто како да нѐ натера да појдеме кај човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си ги продава грнците и само ќе си зборува, си кажува политики.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ништо, си мислам, нели немало скривање од болеста, ќе си ги вратам децава в село.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па кога ќе се осигурам дека тропањето е од добиците, ќе си речам: блазе си им дека тие не знаат ништо. И се топам, како скрушец во ноќта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па и тоа да бевме, пак ќе знаевме чиј сме, ќе си го знаевме стопанот, му велам, се дерам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тешко на оној што не ќе си го запамети името и годината на раѓањето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ништо не смеам да го прашам Јона. Знам: ако го прашам, ќе си го однесам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно време тргнали лесицата и в'ко да тераа за јадење нешто, на лов, и одејќи ѝ рекол в'ко на лесицата: - Ние ќе одиме заедно и шчо наеме, ќе си делиме!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Секое одење на пазар, Силјан, уште неслезен од коњ, прао ќе појдеше кај лебарниците и ќе земеше еден топол сомун ас екмек и ќе си купеше тан - алва, та ќе јадеше.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Вие ќе си спиете внатре, а баба Анча овде, под црницава да ве чува. Блазе ви!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Штом ми пишете да си дојдам крилја ќе си ставам и веднаш ќе се најдам овде кај вас.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Блазе кој ќе си ја земе. Блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: Не треба! Сега кир Николаќи нека го порача прстенот, в недела ќе си направиме строј и тогаш: и благо ќе лапнеме, и винце ќе се напиеме... (го чука Николаќија по рамото). Вака ли, кир Николаќи?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тоа сигурно ќе фати место, ќе ги исплаши и сами ќе си дојдат овде како рибине во колцине од даљанон.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Санким малку беќари ги има, та не ќе си најдеш друг да те засака.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Свадба нема да има. Но, со Рада ќе си живееме исто како и досега.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Подготвен сум да се забавувам со него надолго и нашироко, бидејќи цртам портрет колку што можат да ми дозволат овој тап молив и овој изветвен лексикон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој првин ќе си вечера, а дури потоа ќе пее за љубов на уметноста.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пожелно е да се најде човек со кого подеднакво и наизменично ќе си даваш внимание.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Четири дена бев заборавена. Сега, кога ќе си отиде заморчето, пак ќе бидам потребна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Влези, Пупи Паф, ќе си поприкажеме. Моите внатрешни ѕидови ќе те пречекаат со песна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По многуте чуда на својот пат, се соочив со уште едно.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кисело се насмевнав. - Ќе ме купувате еден од друг, - со надеж изустив. – Ќе си поиграте троа и ќе ме одврзете.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Утот остана при своето.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ова е само сон, ќе си речев и ќе продолжев да спијам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Така ли е, Пишпирикуле?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Доближи ми се. Копнеам да те видам и да те допрам. Дојди, ќе си позборуваме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Потоа, секогаш кога ќе си спомнев точно на овие денови, сфатив, има толку многу нешта што брзо не се разбираат, не се даваат со голо око, толку прекрасни нешта скриени се таат во предметите околу нас, чекаат на нас, а ние слепо газиме на нив, ги ништиме тие мали, незаблежливи и неповторливи нешта, бездушно ги сакатиме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Морници ми полазуваат, Леме кога ќе си спомнам сѐ што можело да ви се случи за една таква празна, луда работа.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Понекогаш ќе се заклучеа во соба со сестрите и ќе си читаа тивко, ќе се кикотеа, воздивнуваа...откога ќе останеше сама, Томаица ќе си пуштеше музика на грамофонот и долго си лежеше во креветот, во темница, гледајќи низ прозорецот во ѕвезденото небо, препуштајќи ја нејзината романтична душа на нежните крилја на мечтите за голема Љубов.... ***

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Одвреме-навреме ќе си разменеа по некоја доверлива мисла што не можеле да си ја кажат на друго место, дури и пред најблиски!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Постоеше опасност Камилски да забразди во својата бесцелна реторика, да ја заборави првичната мисла за што беше, впрочем, и посветен ручекот: да се проверат на маса најзадржаните османскотурски заемки од областа на кулинарството, односно гастрономијата, како што тој претпочиташе да рече.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Без вас, ценети сопруги, тешко ќе си ја постигневме замислената цел...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе кркаме и ќе си го дрвиме в бечви божем сме младоженци.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не ќе одиш аго. Штом не дојде да ме заколеш не ќе си отидеш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Стојан накратко му објаснил и зошто го викнал: – Ако не го потпишеш налогот за твојата жена, тогаш јас ќе ги потпишам двата и двајцата среќно ќе си живеете во НОВ ЧОВЕК.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Или, ќе исчезнат, ќе го променат изгледот, ќе научат да го зборуваат проловскиот сленг, ќе се вработат во некоја фабрика и така непрепознати ќе си ги одживеат животите во некоја споредна улица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега се беше повлекол еден чекор понатаму: во свеста се беше предал, но се надеваше дека душата ќе си ја сочува негибната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

4. ДАЈ МИ, БОЖЕ, ОЧИ ДА ЈА ГЛЕДАМ - и сите ѕвезди тоа боже зеници да ти ги всади нели е таа како сонце заслепен ќе си везден, а огнот љубовен, ко месец, ќе ти ноќева во гради...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

15. МУ СЕ ЗДАЛО НА ПРАСЕТО ДА ПОГЛЕДНЕ В НЕБЕ - тоа в корито, божем в колевка, на грб штом го свртат со врела вода поливајќи го за полесно да се гребе белата кожа каде што скарата шарата ќе си ја црта...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

4. ГОЛЕМ ЗАЛАК ГОЛТНИ, ГОЛЕМА РЕЧ НЕ РЕЧИ - притоа и сит довека и спокоен до гроба ќе си, со таа слобода и пред олтарот на ропството клечи и моли за своето право да бидеш тој што не си...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

23. АКО ИМАШ ЌЕ ТИ ЗАВИДАТ, АКО НЕМАШ ЌЕ ТЕ КУДАТ - и обуен и бос, значи, ќе нагазнеш врз шилести клинци, биди ваков или онаков сеедно ќе си под тој удар - сѐ на страната обесчестена во тој морален лринцип...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

12. ТЕ ФАТИ ЛИ ЛОШ ЧОВЕК ЗА ПОЛА - ти сечи ја, остај му ја в рака, макар потоа да останеш и гола бар не ќе си за таква врата квака...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Целиот благо се згрчи. Не може така, вели потоа, Ќе си одиш!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Потоа ќе си добие онолку колку што треба, додадов.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А сепак, следниот ден по погребот, тој ми рече: Јас ќе си ја гледам работата, ама тука сум, ако нешто ти треба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќе му биде разонода на Симона кога ќе си одам, си помислив, брзајќи да му отворам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сега ќе си одиш, нели?, ми вели тој. Нема да те оставам вака, велам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Рече „Методија ќе си добие“, како да ти е некој близок. Зошто?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се насмевнувам. Нема да останам долго, велам. Ќе си одам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Знам. мило момиче, си втонала во моиве очи - така ќе си векуваме со една виделина - смирено диши Ѕвезда, небаре спие.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Ќе помине... сѐ ќе помине... како лоша луња ќе си помине... во неврат ќе си замине - стишено, молитвено си шепоти баба Петра.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ако останам, двете ќе си плачеме... бигори ќе пластиме...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Кап - кап - кап - саде капка по капка капе во коритцето - бигорно... и тенка шурка тече удолу... нема сила што да ја запре водата - кајшто течела ќе си го длаби патот - ќе тече... Бигорна тишина...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ќе се врати од печалба домаќинот мој, и ќе остане колку во мене семето да за ’рти. И пак ќе си замине...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

На рецепцијата на зградата, во еден голем подавалник, секое утро имаше топли американски колачиња „кукис“, па јас и ти на излегување од зградата ќе си земевме по неколку.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: Никакво раскажување, - или јас ќе си одам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со тоа не мислам дека сите корисници ќе си создаваат свои светови, ќе се продаваат многу веќе изготвени производи.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И детето ќе си го земам од кај оние монструми... Моето малечко...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Оди ти, Доцо, дупи си прстите цело зимо, а Бојанка ќе ѝ навре утре готова алова кошулка и ќе си и облече дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ами, поседете си бегу, оти толку рано ќе си ојте? — запна и Бојана да го задржува, ама Колобан и чкрапна со окото и таа ја зеде празната чаша на послужавникот и му ја подаде белата рака на бегот, на која светкаше на ламбата бела, сребрена гривна со три жолти черечиња подресена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе си седи мадро, како поп, шо велат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас меси, она смете, почисти, изми и сета ќе си седнеме да си се накркаме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Кај да оди, шо да прави, јас ќе си ода со него, лели волку ме сака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Рожденката не ја дава ќерка си без пари, Крчо нејќе со пари, и така ќе си се врати на Анѓа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јок „ти толку најде толку да дајш", јок „не најду толку, не давам волку", — ќе си направиме омразиа меѓу нас.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За негов к’смет воа се праве. Па ако сака да му а викна невестата, ако не — јас ќе си готва, он нека оде, нека си бара невеста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ ќе си најдеше некоја маана да дојде кај нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас да можа да направа маѓии, ќе си направа за Мицето мое да си го прожена, токо толку да ти помине меракот, дај ми по еден шеј од него и од чупето, ќе му одврата вода, ама пак да не веруаш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На неделата, или и пред недела, крштаваат сиромасите што не одат на пазар нарочно за крштевање ќе купат по некое бришалче од анот в село, ќе го внесат детето в црква и од црква — дома; бабата и нункото колку за адет ќе каснат и ќе си одат без голем калабалак и мастраф.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ами, како! Како ќе му го кладе нунката, така ќе си го викам, само нека ми е живо".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Девојчињата ќе си ги омажи, машките ќе си ги изжени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Малку нашите да мрднат напред, непријателот ќе го напушчи селото и јас ќе си отида дома", — си мислеше тој, гледајќи од височината во селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Поп Петко се поисплаши кога го виде толку црвен, го фати за рака и за глава, го праша да не го боли нешто, и откако виде оти ништо не му е, со чудење го праша: — Ами оти толку рано ќе си легниш, Крле?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Троа мака, троа зорт долни крај, ќе си постенкам, ама баре дирек на куќата ќе си остава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако е к'смет ќе си помините ошче поарно. Ете, Доста е тука.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Соѕида и авури за воловите и коњите, амбари за житото, оти веќе сите нивчиња околу манастирот вдовицата Трна му ги ариза на „сајбијата“ да и го стори дел Пецето, инаку ќе си остане и без него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мажјето нека си а гледаат нивната работа, ние ќе си а гледаме нашата! — беа последните зборови на Митра околу ова „важно" прашање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

После меѓата ако не му чини на некого, ти ќе си бараш работичка, ние ќе си бараме измеќар.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Има надеш, белки ќе си најде чаре, ќе прибере живот, токо еве — ве, јас ваа кошула а носи една родина здрава, а три како а носа крпена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ела ќе си поседиме! — се јави Тода и се качи пак на дрвата за да можат да се видат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А си мисли во себе: „Ако не зема и за Петка, тој ќе си мисли оти зе, та сака од моите да му давам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Или се делиш од брата ти, или барај си чаре на децата. Јас су си учена сама. Ќе си преврла еден ден преку ридот, шо, знајш — прави си!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот велеше: — „Коа ќе си дојде на годините, ќе истера наеднаш како видан на пролет".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе си најде мана пред децата дека дошол компири да купи за дома, а насамо ќе се посоветува со стариот пријател и ќе го моли за помош.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Толку ни стига чергата — толку ќе си и пушчиме нозите. Нека е аирлија саатот, сѐ е убаво.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Mope, ќе си го наконте Ило ако сака да му светне куќата! — вели дедот Петко. — Стоаонка му остави алишча исав.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Мори, златна сваќе, златна! Какви 'рслани, млади како роса, останале кај нас вдовци и не можат да најдат, та ќе најде Илко на четириесет години, токо го ватало сиромаот — ќе си а т'че, главата од ѕидот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но си даваше гајрет со тоа што: ако беше сиромашко, добро — ќе си го земат домазет на малиот од чичка ѝ Трајка, според првиот план; ако е некое чорбаџиско — ќе му ја дадат таму — на добро место.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ама кој е тој будала, пак, што ќе си го закопа на животи чедото: да му гладува: И така, стариот Ѓуро гледаше да ги истурка прво тие „чумите“, женските, па за Јошета — ако се најде арно, ако не, — нека му е жива бабичката; ќе го приперува на две три недели еднаш, и ќе им завалкува по некој короман кога ќе донесе по некој тагар брашно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најстина си гола, боса, не си како виа нашите овдека, токо ти си тука родена. Лесно ќе си свикнеш пак на работите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ошче утро рано в зори, ќе си тргнеме, ќе си појдиме да не нѐ разбира светот. Оти, ногу умишча, ногу грешки се прават.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И почна да ја фали нејзината смела постапка: — Как ќе си грешила, невесто!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ние така; ќе си бараме некој калнокапец, ќе си го земеме домазет, ем ќе си го повеламе како шо сакаме, ќе нѐ слуша. Сака нејќе, ем дома ќе си седиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тие што се за бодињање, ќе си бодињаат, а овие што се за сериозност — ќе се „кремшат“. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А, лебами, јас од тоа живеа, нека ми платит. Море, кога ќе си помисла оти на владиката во Битола му и брои педееет ж'ти на една рака за да ме стори поп цревата ми се буричкаат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Меѓу овие прозорци, над самото огниште во ѕидот, има „мазгалка" (едно малечко камарче) во кое стоеле во старо време огнилото, тратта, кременот и неколку страка борина, та кога ќе си дојде домаќинката подоцна да знае каде ѝ е „виделото".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се врти Кала кон Дукле. - Собери ги кога ќе си одиме...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Јоже беше визионер илуминатор и милионер пример за секој млад пионер идол на секој дрт пензионер Од машинбравар до претседател пцуел по Бога народ не пател секој што мрчел камења кршел кој не го љубел Идризово му судел Ако си серел по Јоже Броз ќе си ги видел Удба и Кос ако си кажал за него штос ќе си се убиел згазен под воз Работа имаше сѐ беше в ред Германија, Либија се одеше гурбет бизнисот цутеше динари грст се шверцаа фармерки дури од Трст Народот жали по златното доба Центро и Славија пукаа од роба полутки, одмори, тринаести плати на Водно се градеа луксузни палати

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Селанка сум родена, селанка ќе си умрам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Тогаш нека вршат агите наоколу – со извесна иронија проговори поп Јаков. – Ние ќе си седиме, ќе си јадеме, ќе си пиеме цело лето, а назиме, ќе даде господ студ, ќе видат невидат, ќе го напуштат нашето златно Мариово и ние ќе си излеземе на пролет како гуштеричките.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Едниот го праша другиот: – Велиш ќе си достои кадијата на зборот? – Таман работа еден кадија да кршне – му одговори другиот. – Тогаш не за бадијала ја јадевме горештината летоска.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нека оди снагата на пците, барем душата ќе си ја запазам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Зашто, навистина ако таа се праша, право ќе си каже: „Костадина го сакам“!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ела, Коле... (Го прегрнува Колета). Татко ти не ќе си дојде... Никогаш не ќе си дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: И ди имав, пак не давав!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Уште еден месец. После пет години работа, дома ќе си одиме!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Срам ми е и пред себе да ја кажам. Дали ќе се вратам жив дома?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Барем децата ќе си видат кои бевме таму, што криевме ние од нив!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мораше, по секоја цена, да понесе неколку правни и адвокатски прирачници кои му беа неопходни за неговата адвокатска служба која, ако го послужеше среќата, ќе си ја продолжеше и преку границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И кога ќе имаат свои нации – држави, во немоќта да се раководат, ќе си продолжат да се повикуваат на Божјиот авторитет. Така ги навикнувале туѓинците, со векови!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Многу настани од животот на семејството и од судбината, Мајка ги кажуваше низ некоја народна поговорка или низ некоја што самата ќе си ја стокмеше, без да знаеме дали е нејзина или е позајмена.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка му велеше на упорниот брат дека ние ќе си останеме без целосно семејно стебло поради проклетството на границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А таа си живееше со малку, со сѐ помалку. Ќе си надробеше попара со млеко или со јогурт, ќе си направаше некаква непозната супа со секакви тревки кои ги купуваше од селанките на пазарот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со две плати, ќе биде подруго. Барем ќе си ги нахраниме децата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Ако треба на секој камен ќе ставам потпирач и куќата ќе си стои тука... И ние во неа“, велеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да знаеше однапред, ќе си го ставеше медалот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Само тогаш. Ќе ми се навлажнат очиве и меѓуножјето. И ќе си кажам.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Ќе си ги собујам опинците и ќе се спуштам со појасов два-три метри подолу.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ги растоварија дрвата и Тале рече: „Дури да го закрпам самарчето, ќе ручаш и ќе си починиш.“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога ќе ни дојде времето за одење кај вас, ќе се искапеш и ти и ќе се сториш еден штрк, ќе си земеш едно шише вода од другиот извор и ќе си го обесиш на гуша и кога ќе си одиме дома, ќе се потуриш и еве си пак човек.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Туку ти лели си при мене, нема да те оставам овде, ќе ти барам некое чаре и ќе си одиме заедно дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ете така, Силјане внуче, ќе си одиме, ич да не береш колку за тоа гајле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Секое одење на пазар, Силјан, уште неслезен од коњ, право ќе појдеше кај лебарниците и ќе земеше еден топол сомун ас-екмек и ќе си купеше тан-алва, та ќе јадеше.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Со тоа се уверил Силјан оти ќе си одел дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Немој, мори мајко, не плачи за Силјана, ѝ велел Велко, оти за Велигден ќе си дојде аџија.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Летото конечно догорува И ете, тажно, во постојбина родена за цвеќе Едноставно ќе си умреш лете, квечерина.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ќе си појдеме таму каде што никој не бил Ќе си умреме сами и сами коските ќе си ги сместиме Уште понајуг од кај што досега свршувало сѐ.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Ми вели ќе дојде ден ќе ти покажам еден извор, ќе си земеш од него вода во едно шише и ќе си го обесиш на гуша.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

ВЛИЈАНИЕТО НА ХОРАЦИО ЦВИКАЛО ВРЗ РАСТОТ НА ШАРЕНИТЕ АНТИ-УПАТСТВА (III) Патека на слоновите...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ти мислиш – се исчудуваше упорниот иследник. – дека јас треба да бидам лековерниот професор а ти итриот студентот кој е спремен да ми пружи на располагање само делчиња од своите знаења.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Притоа несфатливо грд ми се чинеше и навидум соблазнителниот предлог на Грофот, дека разбраниот и истинољубив автор, ќе си обезбеди ослободување од евентуалните обвиненија ако пројави спремност да соработува во расчистувањето на проблемите што се обидува иследникот да ги разреши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Седи си мадро и не прави будалштини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А ти потоа влегуваш во таа миризлива бела, или сина, ини црвена сапуница, зависи, по ќеф, каква ќе си избереш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И Луман арамијата додаде: - Сега сите ќе си одите дома, а воловите ќе ви ги пасеме јас и јунаков.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Или ќе си го остави торбето со лебот на некое дрво, а тие ќе му го скријат и тој цел ден гладен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И после, дедо му не е лош човек, го натерале и малку умот го лаже, но се ќе си дојде на местото ако го тргнат од патот Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе ги отвори наутро очите – трубата свири: - Трата-ту, трата-ту! И Зоки ќе си помисли: „Што убаво свири!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ова многу го разлути Зоки Поки. Тој ја викна Лидија и ѝ рече: - Дојди, Лиде, ние нешто сами ќе си играме!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„А како ќе го наречеш оној кој ќе си продаде куќа на Корзото за да купи колиба на Анѓелско Езеро?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Добро е што овие глупости не ги слушаш. Којзнае што ќе си помислеше. А можеби и ништо немаше да си помислиш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зборовите се за арч. Само за тоа. Не се шегувам. Постојат такви зборови.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А тој беше навистина опседнат од големи желби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А можеби за некого и траела толку! Само три години! Кој како ќе си ја нареди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со шумски јаготки во џебовите со здравец во мислите и планински воздух во срцата, ќе си направите ли муабет со овие стихови како што правите со буките и изворите Вие кои никогаш не сте ѝ биле туѓи нејзе, самата себеси што си е туѓа и заумна?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

АРСО: Па, сега нема што друго, ќе поседиш малку со нив, после тие сами ќе си одат.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Се нема каде!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога ќе си спомнеше на вечноста најмалото пердувче му затреперуваше од среќа и тогаш белиот какаду ќе крикнеше бело среде ливадата на самоубиственото молчење.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

И каков избор имам пред смрта, да го кажам тоа што толку долго чекаше да излезе од мене.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во совршенството на осаменоста сите сме способни да изградиме градови во длабочините на водите, ангели на харфи кои се појавуваат во темницата, свет на хармонија и задоволство, далеку од глупоста и хаосот на секојдневието, од колективната хистерија и движењето низ толпата која ме загушува, каде што освен просторот и времето нема никаква емоционална поврзаност.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Само неколку часови номадска мисловна осаменост и моите еруптивни мисли и незауздани чувства ќе си го најдат патот, целосна метармофоза на осаменоста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Времето е такво, вели, ќе се бркаме со сојките и ќе си ги крадеме зрната жито.