грд (прид.)
Не можев со плуканица да ги средам перчињата и затоа решив да бидам груб ако веќе таа ме смета за грд.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Грда е староста! - воздивнува жената. - Ѓаволи!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Живееше во грда, сива двокатница на крај град како жител број 8, во некаков Нојов ковчег пред кој беше голем куп на различни отпадоци (горди Хималаи) и зелена густа бара (Венеција, чао) *
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа нему, во првиот момент, ни през ум не му мина дека оваа ситна, грда мома е неговата вистинска свршеница.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој неколку мига чекаше напрегнато да излезе од собата и да ги последи овие две грди жени убавицата што ја виде крај колјата... Но залудно....
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А се сеќаваше и за оние некоку случаи, кога само за еден дел од секундата успевал да се потргне в страна пред нивните извиени остри заби, грди со својата поникнатост од чуричката настрана и страшни.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Не е грда, - вели Зоки. – Ова се слики, како во градинката на Лидија.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Зло: принцеза (прст во носот!), сета грда, сета грда, со предолги уши мрда, пред мрсулав принц и клепкав таа везден ноздри чепка.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
- Грд ли е, преубав ли е? - пак прашувам. - Обичен е.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Па сепак, умртвени, најмогу се грди перките за пливање што немаат идеја.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Толку ли сме лоши, толку ли сме грди, ослепаго, та неќиш да нѐ видиш.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се распаѓа листот гранки пукаат и кората се рони во грдиот простор.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Со силни удари со чивии со казми дур не му направија грда голема и пуста пештера во душата змии за да се ведат пајажини и лишки.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Со денови талавме низ песочиштата по степите на Азија И во ѕвездена ноќ стигнавме во грд Во кој ништо не можевме да распосзнаеме.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
А со парите во вашите раце можат да се случуваат разни нешта, и убави и грди.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
*** Ете, добри мои, ви раскажав три грди случки од моето детство. А зошто ви ги раскажав?
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сигурно си мисли дека е грда, и дека таа е крива за сѐ.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нашата околина, нашата земја, грда или убава, го покажува пред светот нашето лице.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Другарката Оливера не си ги валкаше рацете, таа со каиш по грб, а над сето тоа правеше и една многу грда женска работа, удри и штипни, в срце да те изгори.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
