океан (м.)
Штом Кузман не го чествуваш ти згасни в океанот да не грееш и над нас пак!"
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Да продолжи – Тунис, Алжир, до брегот на океанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Од нив настрвна и се надигна целиот океан.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мирен е во бескрајот песочниот океан, но понекогаш бура ги крева правливите бранови и во нив Едип еден ден исчезна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гласно и говорнички почнува: „Си била една трговска дружина која со својот брод постојано крстосувала по бескрајниот океан и одела од остров до остров за да купува бисери.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Имаше бродови што пловеа по сите мориња и океани.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Пошарено и понеобично се облечени и привлекуваат внимание оние што дошле од преку океан, од Америка, Канада, Австралија.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Видов лист бршел како плови по океанот и почувствував еден многу благ земјотрес“, И еве, Паул Кле: „ Уметноста достојна на ова име не го пренесува она што е видливо...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Денес, добри мои, фалбаџиите се фалат со убав, скап автомобил, со скапи јадења со неразбирливи имиња, со лет преку океанот, со клавирот што им го купиле за роденден, со најнов тип на „сеико“ часовник, со супер скијачка опрема, со купувања во Солун, Трст, Париз, Лондон...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Едноставно лебдеше, се лизгаше, отсутна од луѓето, како меѓу подот и таваниците да имаше меко перниче по кое плови низ океанот на музиката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Одвнатре, од мене, постојано ме заплискува неуморен шум, шум на океан во плима.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Во големи јата го напуштаат езерото и низ реката Црн Дрим одат во Јадранското Море, а оттаму во Атланскиот океан, и кај Бермудските острови ја фрлаат икрата...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ниту моќниот Океан не може да го скроти нејзиниот оган, оганот што слатко ме пече...“.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Калето останало мегдан за размин на империи, запрено како светилник во океанот на времето.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Езерото по кое бродеше стариот чун, осветлуван од месечината ни остана во сеќавањето големо како море, што со текот на времето, во спомените стануваше уште поголемо, океан.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Неколку години потскокнуваа како жаби, а во жешките летни денови го бараа татко си што седеше под јаболкницата, ги ладеше со свои-те крилја и им раскажуваше диви, ѕвездени сказни за облаците-острови, за небесните океани, за превезите од магла и ветер и за тоа како вкусот на ѕвездите ти се топи на јазикот, како прилега тоа кога како камче паѓаш од Монт Еверест и потоа се престоруваш во зелен цвет, кога крилјата ти се расцветуваат еден миг пред да го допреш дното!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Од џебот го вади ножето. Го остава крај оградата. Се фрла во океанот. Пауза.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Океан. Брод. Се слуша тивко аргентинско танго.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Професор Ричард тврдеше дека 34 конквистадорите за своите успеси во Америка не треба да им бидат толку благодарни на коњите и на барутот, колку на бродовите, односно на фактот дека за нив, наспроти поимањето на Индијанците, скокот преку океанот беше наполно овоземска работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
