полет (м.)
Учењето за развитокот како за „самодвижење“ и покрај тоа што Хегел под ова го сфаќаше само „самодвижењето“ на логичките категории, е најгенијалната придобивка на класичниот идеализам, којашто и ја изведе преродбата и му даде силен полет на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Жетвар жнее, в поле клас се рони, солнце пече, зрее жито златно, бујна песна, низ полето ѕвони: „Дејди, Јано, дејди мила душо, дал' навезе Гоцевото знаме!“
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Да можат да говорат окнестите камени мостови префрлени преку брзите, бујни реки во Босна или седумте божји храма соѕидани со негови раце во различните краишта на Далмација - многу нешто би можеле да раскажат за копнежите на Аргировата душа во најубавите години на неговиот живот, кога беше полн со сила и полет, готов да ѕида и на самото морско дно, за да види светот што знае и што умее тој.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Така надојдоа оние ноќи потоа. Во бараките тие ноќи никој не заспа. Месечината беше сосема сина, полегната во синикав, залебеден плашт над полето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Добро. Ќе слезеш долу во полето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче го јавна Дорча и тргна... Го мина полето и навлезе во долината.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Но сега Коле е редовен. Не изостанува, зашто мајка му веќе не оди по полето: работи по куќи, а со себе ја води и сестра му.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога престана дождот Саноќ младич си пееше негде низ полето и гласот му паѓаше како семе во влажна земја.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој се гледа пастувот од песните со рогови кога го корне крстот во полето; лилјак кога прелетува некаде од кај амбарите; старец што му шепти во сонот на полноќното сонце; ноќта во која полка исчезнуваат буквите чиј глас од ѕид до ѕид, бие во крвта, скита низ иднината и застанува само ден-два по твоето заминување.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
СОФИЈА, речиси милионска, е расположена на падините на питомата Витоша, на „најшумовитата“ планина, чие зеленило, чија вегетација се спуштила долу во полето на благите падини - во Софија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ти си наша чест и гордост, песна наша што нѐ крили, ти си полет, радост бујна, вруток што ни дава сили.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
КАКО СЕ РАЃА ЛЕБОТ Во полето, ќе рече секој од вас, на нивата, во житниот клас.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Овие тоа сами го правеа, само одеа во полето, сами окосуваа малку `рж, а јажици сѐ уште немаа, требаше допрва да се направат, од штотуку окосената `рж, сноповите ги врзуваа со ортоми и на набодни ги пренесуваа во дворовите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Стоеше, гледајќи го низ полето Големиот Ѕид, мирниот град, зелените ливади, реките и потоците. Воздивна.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Да, ох, ДА!“ „Ние сме на полето вон градот. Ќе можете ли да дојдете утре?“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Мозокот, што да кажам за мозокот? Не може да ја допрежива испасената празнина, па ја плука на полето на уметноста.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Во четириесеттите години на овој век, времето кога авторот ја доживува својата афирмација, апсолутна доминација на полето на фантастичната литература во Соединетите држави имале магазинските списанија со голем тираж, што најчесто биле примерени на вкусот на најшироката публика на која ѝ се обрнувале.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Среде наполеоновската окупација, во климата на патетичниот полет и жестокиот национализам, Гете ја разобличуваше систематската верност на уметникот кон својата татковина.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
