кого (зам.)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А старецот си излезе, оддалечи, мислејќи, за кого да ја мажи друг. Ој, кутриот?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А што пеит? Кого славит, Издихајќи с тежок стон? И за што он срце давит? Да разбудит нас от сон.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
116. Хрватот Ватрослав Јагиќ (1838-1923) му беше исто така професор во Русија, на кого и подоцна му испраќа свои сепарати.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кого треба да го бројат на конференцијата: Бугаринот, Србинот, Гркот?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СЛУГАТА: Тебе те чекам. Кого друг можам да чекам!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Далеку, може дури преку море... На секого си туѓ... Нема со кого збор да промениш, солза да размениш!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Излезе една жена. „Кого го барате“ — праша?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КАТА: Не може кога ти велам, жетварките со кого ќе останат?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А тука - зошто паднав ја? зошто ме куршум прониза, зошто ме земја притисна - за кого лудо загинав?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- Со кого? голтајќи ја плуканицата прашав. - Со мајка му на Исуса. Обесвестен е. Деца не пуштаат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не можев да разберам на кого мисли - на паднатиот или на стариот чевлар, кој низ напукнатите очила потсмешливо гледаше што се одигрува под него.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Расеано ја слушав неговата лекција за седумте чуда на грчкиот јунак Херкул за кого ни прикажуваше на свој начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А најмногу, што не може ништо да разбере за своите најмили Неда и малиот Петка, кого го остави во лулката. Што стана со него? Не знае.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Знајш, дотко, кого го пречека на Врбица? — Кого? — Де погоди, ќе ти дада нешчо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама ќе ми остане и сермиичката негова, та за Илковата — да се обришиш, Мишо!“ — си велеше Митра за себе и почна да ја распрашува Доста: кога отишла од Рожден, зошто отишла, кога умрел мажот ѝ, како живеела во Солун, кај кого седела, што работела.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но за кого да рече?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И така, си рекол, немам за кого да живеам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
