мие (несв.)
По студ, по мраз -туѓи прагови миеле само Костадина да го изгледаат.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
А и ти, додека можеше, миеше, пред празник туѓи куќи!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Празнично утро. Костадин е сам, и, токму после миењето, се брише со крпа).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
(Сите стануваат и си ги мијат рацете).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Под мостот вода морава - тече и мие ранава.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- А сега што работиш? - Ништо. Миев чинии во една акчилница и ми ја удрија клоцата. Украдов месо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Утре, утре. Јас руба да товарам немам, да се миа и коцли да клавам немам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бојана ја набели шамијата и тулбенот на Вилка и се готви глава да се мие.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошковица, која ѝ помагаше на снаата во миењето на чиниите од вечерата, му се приближи и го праша: - Бошко, да го запретам огнот?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се сети:тие луѓе војувале четри пати во четирите годишни времиња. напролет (а наесен?) дождовните порои ги миеле стрмните ниви од семе, од род.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не миејќи се, се соблече и се искраде од собата во која среќните љубовници спиеја со залепени грбови.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Крвта повеќе мие од водата, се исклешти, глув за истрелите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потоа Тоше го врти букварот и чита за малиот Миле и неговата мама, па за Ема што сама се мие, и ред други убави работи.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Подготовката за работа е проста и брза. Вода за миење нема.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Надвор плискаше дожд и ги миеше камењата а нивната чистота сѐ појасно се покажуваше во бербатната вода, собрана во шеталиштето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Му одговорија заедно, како деца, а потем и тие отидоа надвор и се миеја во снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така тој ја пропатува едната половина од овој широк свет – доволно му е кога е дете! – токму сакаше да појде и понатаму, туку шоферот го донесе дебелото црево и – почна да го мие извалканиот камион.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Често сум морал да ја мијам и чистам од калта. А еднаш и се расцепи од опинците на Танаса. Тоа ми го скисели и лицево и душава.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
