мило (прил.)
Сите млади и зелени, да ти е мило да ги гледаш.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Само согледувањето на тие своеобразни црти во карактерот, наравите, обичаите, животот, преданијата и јазикот на нашиот народ е важна причина да сме ние против делењето на нашата татковина и за нејзината автономија, зашто дележот ќе ни искорени сѐ што ни е мило и ќе ни наврзе многу противно нешто на нашиот народен дух.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ете виде сега како мило те дочека.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И сега, кога Тода разбра оти Крлето се искубало од стапицата, и дојде мило и не можеше до дома да си дојде од задоволство оти таа прва ќе и ја каже на золва ѝ Нешка пријатната новина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На минување го забележа Мартина како на сон нешто се смешка толку мило чиниш сѐ во животот е убаво како песна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На другите деца им беше мило што Николче дојде, а по малку и им беше криво што Трајанка беше преналутена.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
За Нова година, мила!... - ѝ наздравува тој мило, радосно...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А јас, мачор Перо, слушам како таа ме фали и ми е мило. Ме разбираш ли?
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
„Мило мое - ти многу си настинал!“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Пролет е. Априлското сонце мило и топло грее и ги милува луѓето по лицата...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Крај лулката седеа неговите сестрички, седеа и слатко му пееја: „Нани ми нани, мило братче!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Отвори ги, ти мое мило дете, твоите читанки и книги!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но нивното цврчење нѐ потсеќа на нешто што е толку мило и скапоцено: далеку сме од канџите на оние што го зграбија Колета.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нешто топло и мило му се разлеа во душата и тој се сети на песната: „Зора зори, ден се бели“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
