сопче (ср.)
Штом помина таа тешка ноќ, Жаклин дојде и ми донесе пет илјади, точно колку да не бидам идфрлен од своето сопче.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Седна со нив, и кога келнерите со тешка мака ги истераа на улица, го оставија зелениот во некој влажен двор и ја одвлекоа блондината во малото сопче на браќата влечејќи го со себе и мирисот на лутата мастика.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гласот не ќе ја открие неговата машкост распламната во малото сопче крај острите колкови на првата Ева од неговиот живот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ковчежето и куферот ги пренесоа во сопчето, во кое Крстан влезе речиси набожно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во сопчето баботи емајлиран шпорет, надвор шумоли езерото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во тесното сопче, со неверојатно црвени ѕидови, браќата ја стискаа блондината во себе и ја штипеа кикотејќи се од задоволство. Таа не се бранеше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сакаше да ги знае сите тие работи, сакаше да знае сѐ, што беше напишано во оние тешки купишта книги во собата од младичот, а сакаше да го знае и она, што го кажуваа и другите, забранетите, кои младичот отпрво си ги криеше под креветот, а за кои после Змејко му изнајде едно скришно место во подот од своето сопче. Младичот не му кажа ништо веднаш.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во сопчето е светло. Дали од разгорениот оган или од сонцето?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И сопчето, во кое се живееше, во кое имаше две ниски легла од двете страни на огништето, беше натрупано со разни чисто килибарски предмети: качиња, бутим, дрвени паници, буклиња, ниски триножни столчиња, разни грнци, сито, решета и што ли не.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На вратата од сопчето се слушна гребење.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тој човек, кој со леснина претрчуваше толку милиони километри, планини, реки, полиња, што како елен совладуваше големи трапишта со вода, кој на чудесен начин можеше да пролета низ кални, тешки патишта, низ трње, низ дождови, низ лапавици, со секавиците да се гони, беше жално, беше очајно да се гледа како се прпелка во малото, смрдливо сопче.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Полека ѝ пријдоа на вратата од сопчето и застанаа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Треба да се изгасне огнот во сопчето.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Мене ми се допаѓа дека од сите страни до неа се доградени соби и сопчиња, така што ако таа се погледне оддалеку, тогаш се гледаат само крововите, насадени еден на друг, што многу наликува на чинија наполнета со палачинки, или уште подобро, на габи, што растат на дрво.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
IV Винстон се обѕрна по изветвеното сопче над дуќанот на г. Черингтон.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Од малото сопче на источната страна од куќата, бидејќи стаклото од прозорецот беше се скршило и бидејќи таа соба не ја употребував ни јас сега, ниту ја употребувавме при поранешните доаѓања со Агна, слушав црцорење на ластовички.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Живееше повеќе од две недели токму во ова сопче.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„И што сакаш да речеш“, ѝ велам, „дека некој луд се нашол да си ја клава главата в торба заради една нејасна врска која почнувала и завршувала во оние сопчиња на вториот кат!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Можеби го викнал Ролана и го довел до некоја замрачена соба во куплерајот“, си претпоставуваше таа, „до некое сопче од оние горе, на катот, во Градината што не ѝ го знам ни името, и го замолил да влезе во собата и да го стори она што обично, во таквите случаи, им се прави на курвите, уверувајќи го дека е во прашање некоја нова девојка, некое златно суштество.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Грдан беше задоволен - и од домашното готвено, и од џепарлакот што му остануваше, а во сопчето и така беше навикнат да биде сам, како што уште се воздржуваше од пушење и од други скапи пороци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
